این تحقیق به بررسی شناخت معلمان efl نسبت به بکارگیری گرامر در تدریس مهارتهای زبانی در محیط و فرهنگی ایرانی پرداخته است. چهل معلم ایرانی جهت پاسخگویی به پرسش نامه ای که حاوی عباراتی در مقیاس لیکرت بود و به بررسی عقاید معلمان درباره ی تدریس گرامر در حالت کلی می پرداخت، انتخاب شدند. هم چنین این پرسش نامه شامل سوالات بسته و باز بود که به طور خاص بکارگیری گرامر را مورد سوال قرار می دهد. به منظور دستیابی به بینش و درک بهتر نسبت به بکارگیری گرامر در تدریس مهارت های دیگر و به منظور بررسی دقیق شیوه های واقعی معلمان درکلاس درس، مرحله ی دیگری به این تحقیق اضافه شد. در مرحله ی دوم، سه معلم انتخاب و مصاحبه شدند، هر یک از این معلمان طی سه جلسه مورد مشاهده ی کلاسی قرار گرفتند. مشاهدات کلاسی به درک دقیقی از چگونگی بکارگیری گرامر در کلاس این معلمان انجامید. این درحالیست که مصاحبه های قبل و بعد ازمشاهدات کلاسی به جستجوی عقاید زیربنایی اساتید درباره ی شیوه های تدریس درکلاس پرداختند. طی هر دو مرحله ی تحقیق، معلمان سطوح بالایی از بکارگیری گرامر را در تدریس خود گزارش و عقاید خود را مبنی بر اینکه باید از تدریس گرامر به صورت جداگانه اجتناب کرد، بیان کردند. این مطالعه هم چنین به بررسی تعاریف معلمان از بکارگیری گرامر و شواهدی که آن ها برای اثبات موثر بودن روش خود برای بکارگیری گرامر بیان کرده بودند پرداخته است. روش های متفاوتی که معلمان از طریق آن ها گرامر را در تدریس دیگر مهارت ها بکار می گرفتند شناسایی و طبقه بندی شدند. این طبقه بندی ها به طور کلی شامل گرایشاتی از قبیل زمانی و بافتی نسبت به رابطه ی بین گرامر و دیگر مهارت ها می شدند. شواهدی که مدرسین درباره ی موثر بودن روش خود در بکارگیری گرامر گزارش کردند، به طور برجسته، عملی (کاربردی) و تجربی بودند تا نظری یا قراردادی. در نتیجه عدم وجود هر گونه اشاره به بدنه ی عظیم نظریه های موجود درباره ی تدریس گرامر زبان دوم، به طور کلی، و بکارگیری گرامر، به طور خاص، جالب توجه است. یافته های این تحقیق معلمان efl/esl را با روش های واقعی تمرین بکارگیری گرامر در کلاس آشنا می سازد و زمینه های جدیدی را برای تحقیق در حیطه های "یادگیری زبان دوم" و "شناخت مدرسین" مهیا می کند.