عکاسی هنری ایران پس از انقلاب روند رو به رشد و بالندگی را طی کرده است. سال های پس از انقلاب عکاسی با رویکردهای متعدد مورد توجه قرار داشت، در دهه ی نخست به کارکردهای اجتماعی آن توجه می شد، و در سال های اخیر به جنبه های هنری آن بیشتر توجه شده است. توجه و اشتیاق به نماش آثار هنرمندان ایرانی در غرب و کشورهای اطراف خلیج فارس باعث جهت دادن به گرایش هایی در هنر معاصر ایران از جمله عکاسی هنری شده است. به نظر می رسد که انتظارات و سلایق نهادها و مجموعه داران هنر غربی در این زمینه بسیار موثر است. این انتظارات مبتنی بر تصاویر و متونی که در طی دوران استعماری از کشورهای مستعمره تولید شده است، شکل گرفته اند. با بررسی روندی که عکاسی پس از انقلاب طی کرده است به بررسی نحوه ی شکل گیری این گرایش که در پاسخ به انتظارات غرب شکل گفته است، می پردازیم. چارچوب نظری این پژوهش که بر اساس آن به تحلیل آثار می پردازیم، نقد پسااستعماری است. آثار دو تن از عکاسان معاصر یعنی شادی قدیریان و صادق تیرافکن مورد مطالعه ی موردی قرار می گیرند.