اسیدی شدن از آسیبهای رایج آثار چوبی تاریخی است و مبحث اسیدزدایی در بسیاری از موارد در جریان مراحل حفاظت و مرمت آثار چوبی تاریخی مطرح می شود. استفاده از آمونیاک به همراه حلال الکلی (عموما متانول) به عنوان ماده اسیدزدا، روشی معمول برای اسیدزدایی آثار چوبی تاریخی می باشد، اما استفاده از این ماده اسیدزدا، مشکلات و کمبودهایی را در بر خواهد داشت؛ از جمله مشکلات استفاده از محلول آمونیاک در متانول، سطحی بودن اسیدزدایی و عمق نفوذ اندک این ماده در چوب می باشد که موجب اسیدی شدن دوباره چوب، در مدت زمانی اندک پس از درمان خواهد شد. سمی بودن هر دو ماده آمونیاک و متانول و خطرات ناشی از کاربرد آنها برای مرمت گر نیز از دیگر مشکلات اساسی کاربرد این محلول برای اسیدزدایی آثار چوبی تاریخی است. همچنین انحلال تدریجی ترکیبات چوب در آمونیاک و متانول در طی عملیات حفاظت و مرمت، تغییرات و مشکلاتی را برای اثر به همراه خواهد داشت. امروزه استفاده از نانومواد در علم حفاظت و مرمت آثار تاریخی مورد آزمایش قرار گرفته و یکی از موارد آزمایش شده، استفاده از دیسپرسیون قلیایی نانوذرات هیدروکسید کلسیم در ایزوپروپانول برای اسیدزدایی آثار تاریخی چوبی، کاغذی و پارچه ای است، نتایج آزمایش این مواد برای اسیدزدایی آثار ذکر شده، بسیار قابل توجه است، گرچه برای اثبات قطعی ویژگیهای برتر دیسپرسیون قلیایی نانوذرات هیدروکسید کلسیم در ایزوپروپانول، نسبت به اسیدزدای رایج چوبهای تاریخی در ایران (محلول آمونیاک در حلال الکلی) به آزمایشهای مفصل تر و دقیق تری نیاز است.