چکیده هدف این تحقیق بررسی پاسخ های هورمونی حاد هورمون رشد (gh)، tt، ft، igf-1 و کورتیزول نسبت به سه نوع تمرین مقاومتی، تحملی و ترکیبی بود. این مطالعه بر روی 10 مرد جوان سالم انجام شد. پروتکل تمرین مقاومتی شامل 4 تمرین bench press ,lat pull down ,leg ext ,leg curl بود. پروتکل تمرین مقاومتی شامل 4 ست در هرتمرین، 10 تکرار در هرست، 90 ثانیه استراحت بین ست ها و شدت هرتمرین هم 10-rm80% بود. پروتکل تمرین تحملی شامل 30 دقیقه پدال زدن با دوچرخه ی ثابت با شدت hr max70% بود. درپروتکل ترکیبی افراد ابتدا برنامه تمرین تحملی را انجام می دادند و بعد 15 دقیقه تا شروع تمرین مقاومتی استراحت می کردند و سپس برنامه تمرین مقاومتی را انجام می دادند. در گروه کنترل افراد وارد محیط آزمایش شده و کاری انجام نمی دادند . نمونه های خونی در زمان های قبل از تمرین، بلافاصله بعد تمرین و 15 دقیقه بعد تمرین در پروتکل مقاومتی و تحملی جمع آوری شد. سرم نمونه های بلافاصله و 15 دقیقه بعد از هر تمرین با هم ترکیب می شدند. نتایج نشان داد که gh پس از هر 3 پروتکل افزایش معنی دار یافت، همچنین نتایج بررسی بین گروهی تفاوت معنی داری را بین پاسخ gh مربوط به سه پروتکل نشان داد. بطوری که پاسخ gh پس از پروتکل مقاومتی بطور معنی دار بزرگتر از دو پروتکل دیگر بود. tt تنها در پروتکل مقاومتی افزایش معنی دار نشان داد و مقایسه بین گروهی تفاوت معنی داری نشان نداد. ft در سه پروتکل افزایش معنی دار داشت و مقایسه بین گروهی تفاوت معنی داری بین پروتکل مقاومتی و گروه کنترل نشان داد. igf-1 در پروتکل تحملی و ترکیبی افزایش معنی دار یافته و مقایسه بین گروهی تفاوت معنی داری بین گروهها را نشان نداد . در مجموع با توجه به نتایج این مطالعه میتوان بیان نمود که پروتکل مقاومتی با توجه به استرس متابولیکی بزرگتر و پاسخ هورمونی بیشتر محیط آنابولیک مناسبتری جهت توسعه و هایپرتروفی فیبر های عضلانی نسبت به دو پروتکل دیگر فراهم می آورد . پروتکل تحملی به لحاظ افزایش igf-1 می تواند در بهبود بیماران مبتلا به دیابت حائز اهمیت باشد.