اوگمدیچا آفرینی است که در سپیده دم چهارمین روز پس از مرگ توسط بازماندگان برای روان شخص درگذشته خوانده می شود. نام این دعا همچنان که مرسوم بوده از نخستین واژه آن به معنای " بر زبان می آوریم " برگرفته شده است. اصل این متن به پازند و موضوع آن سرنوشت روان پس از مرگ است. ویژگی منحصر به فرد این متن دارا بودن جملات اوستایی است که اکثر آنها در اوستای کنونی موجود نیست. مترجم و زمان دقیق ترجمه این متن مشخص نیست اما متخصصان آن را قدیمی تر از قرن دوازدهم میلادی تصور نمی کنند.