دخالت دولت در اقتصاد هر کشوری یکی از مباحث اساسی مورد بحث نظریه پردازان اقتصادی در طول دوره های مختلف بوده است. مهم ترین ابزار دخالت دولت در اقتصاد از طریق مخارج آن می باشد. با بررسی آمار های بانک مرکزی، نوسان زیادی در اندازه دولت ایران طی دوره های مختلف قابل مشاهده است. هدف این مطالعه، بررسی تأثیر مخارج عمومی دولت بر رشد اقتصادی ایران، طی دوره زمانی 1350-1385 میباشد. در این راستا تأثیر عوامل موثر به خصوص، نسبت مخارج کل دولت و همچنین اجزاء آن (مخارج عمرانی و مخارج جاری) به تولید ناخالص داخلی بر رشد اقتصادی ایران، بررسی می شود. برای این منظور از روش هم انباشتگی جوهانسن-جوسلیوس برای برآورد مدل تحقیق استفاده شده است. نتایج برآورد دو مدل مورد استفاده، بیان می دارد که اولاً بین اندازه دولت و رشد اقتصادی و همچنین مخارج عمرانی و مخارج جاری دولت و رشد اقتصادی رابطه بلندمدت وجود دارد. ثانیاً شاخص اندازه دولت بر رشد اقتصادی تأثیر منفی داشته و با افزایش مخارج کل دولت، نرخ رشد اقتصادی کاهش می یابد. همچنین سهم مخارج عمرانی دولت از تولید ناخالص داخلی بر رشد اقتصادی تأثیر مثبت و سهم مخارج جاری دولت از تولید ناخالص داخلی بر رشد اقتصادی تأثیر منفی دارد. بررسی استحکام نتایج حاصل از برآورد مدل نیز وجود تأثیر منفی اندازه دولت بر رشد اقتصادی و تأثیر مثبت مخارج عمرانی و تأثیر منفی مخارج جاری دولت بر رشد اقتصادی را تأکید می نماید