درشرایط نابسامان سلطه هنری و فرهنگی مغولان ، پس از استیلای این قوم برایران و نشر و بسط مبانی هنر قوم فاتح در گوشه و کنار این سرزمین با استفاده از تدبیر سلاطین حاکم بر خطه فارس و مصون مانده این دیار از حمله و هجوم ویرانگر مغولان که در طول تاریخ ایران ، همواره بعنوان مهد هنر و فرهنگ و میعادگاه هنرمندان و اندیشمندان شناخته شده است ، شیراز چونان پایگاهی ارزشمند و دژی مستحکم حافظ ارزش های هنر اصیل و پر قدمت ایران می گردد . بی تردید می توان ادعا کرد که در ایام بعد از تسلیم و تقلید ناگزیر هنر ایرانی ، هنرمندان ساکن در خطه فارس به ویژه شیراز و بانیان مکتب هنری شیراز در این ره بسیار کوشیدند . در تحلیل و بررسی نقش مکتب شیراز ، که جلوه گاه اصلی آن را می بایست در خلاقیت هنرمندان با ذوق شیراز جستجو کرد و بازشناخت ، شکی نیست که پیشینه پر قدمت هنری و فرهنگی خطه فارس ( ساسانیان)، اعتبار شیراز بعنوان مرکز و خاستگاه هنر باستانی و پر دوام ایرانی نمی تواند و به حق نمی بایست از نظر دور داشته شود. ولی باید به این نکته توجه داشت که این هنرمندان شیراز بودند که نخستین هنرمندان مکتب شیراز دوره تیموری را پرورش دادند و مکتب شیراز عصر تیموری را بنیان نهادند.