پوشاک همواره از ارزشمندترین مواریث فرهنگی هر قوم و ملتی به شمار می رود. این مقوله خود از بخشهای متفاوتی نظیر تن پوش، سرپوش و پای پوش تشکیل گردیده است. در این پژوهش محور اصلی بحث پیرامون پای پوشهای ایرانی در گستره زمانی هزاره پیش از اسلام تا عصر حاضر می باشد. بهترین مدرک جهت آگاهی یافتن از مشخصات و طرح پای پوشها، نمونه های تصویری در آثار هنری و تاریخی مربوط به هر دوره می باشد. از این رو کتبی نظیر تاریخ لباس و تاریخ هنر منابع مناسبی برای مطا لعه و بررسی به حساب می آیند. زیرا که با داشتن دقت نظر لازم در آنها می توان به ویژگیها، نکات ریز و جزئیات جالب توجهی در خصوص کفشهای هر دوره پی برد. گردآوری اطلاعات به شیوه اسنادی صورت پذیرفته و روش پژوهش حاضر از نوع توصیفی- تاریخی است. به طور حتم پیرامون این موضوع پرسشهایی درذهن خوانندگان مطرح می شود، از قبیل اینکه میزان تغییر و تحولات در طراحی پای پوشهای ایرانی به چه صورت بوده است؟ با بررسی دقیق این بخش از پوشاک به اهداف ویژه ای می توان دست یافت. از بارزترین آنها پی بردن به اشتراکات و افتراقات موجود میان کلیه پای پوشهای ایرانی در طول تاریخ است. نتیجه نهایی آن آشنایی و درک بهتر از جایگاه طراحی پای پوش در سرزمین تاریخی ایران است. از طریق انجام چنین پژوهشهایی می توان متوجه کمی و کاستیهای مرتبط با این مقوله شد و اقدامات لازم را جهت برطرف نمودن آنها پی ریزی کرد. از جهاتی دیگر می توان به مبحث تخصصی طراحی لباس نگاهی دقیق تر داشت زیرا که بخشی از پوشاک را منحصراً مورد بررسی قرار می دهد .