در این پژوهش رابطه ی احساس تنهایی با احساس به زیستی کارکنان سازمان بهزیستی استان سمنان مورد بررسی و دو گروه مددکار و غیرمددکار از لحاظ احساس تنهایی( محرومیت عاطفی در محیط کار، حمایت اجتماعی از همکاران، پیوندجویی با همکاران و اعتماد به همکاران) و احساس به زیستی ( استرس شغلی، رضایت شغلی و رضایت از زندگی ) مقایسه شدند. 67 مددکار و 67 غیرمدکار بر اساس ویژگی های دموگرافیک( سن ، جنس، تحصیلات و سابقه کاری) همتاسازی گردیدند. به منظور جمع آوری اطلاعات، از پرسشنامه ی احساس تنهایی در محیط کار رایت(2005) ، شاخص توصیفی شغل (jdi) اسمیت ، کندال و هیولین(1969)، استرس شغلی استاینمتز(1977) و رضایت از زندگی دینر(1990) استفاده شد. سپس به منظور تجزیه و تحلیل داده ها از شیوه های آمار توصیفی، t وابسته، تحلیل واریانس تک متغیره (anova) و چند متغیره (manova) ، طرح بلوکی تصادفی ، تحلیل رگرسیون، ضریب همبستگی پیرسون و بنیادی بهره برده شد. نتایج : 1- تفاوت دو گروه مددکار و غیر مددکار در متغیر احساس تنهایی معنادار نبود. 2- تفاوت دو گروه مددکار و غیر مددکار در متغیر استرس شغلی نیز معنادار به دست نیامد. 3- دو گروه مددکار و غیر مددکار در متغیر رضایت از زندگی و در سطح اطمینان 99% تفاوت معناداری نشان دادند. 4- تفاوت دو گروه مددکار و غیرمددکار در رضایت شغلی و زیرمولفه ی ارتقاء شغلی معنادار بود. 5- نتایج در تبیین رابطه ی احساس تنهایی و استرس شغلی نشان داد که از بین مولفه های احساس تنهایی، محرومیت عاطفی و اعتماد به همکار، بیشترین نقش را در پراکندگی اسـترس شـغلی دارد و 24 % از واریانس استرس شغلی را تـبیین می کند. 6- نتایج در تبیین رابطه ی احساس تنهایی با رضایت از زندگی نشان داد که از بین مولفه های احساس تنهایی ، مولفه ی حمایت اجتماعی ، بیشترین نقش را در پراکندگی رضایت از زندگی دارد و 10% از واریانس رضـایت از زندگی را تبـیین می کند. 7- نتایج همبستگی بنیادی رابطه ی احساس تنهایی و رضایت شغلی نشان داد که بین مولفه ی حمایت اجتماعی و رضایت شغلی ، همبستگی اصیل وجود دارد.