هدف از این تحقیق مقایسه کارایی دو مدل بیابانزایی فائو– یونپ و مدالوس در پهنه بندی بیابانزایی جنوب نیشابور استان خراسان رضوی با مساحتی در حدود 118658 هکتار است. با استفاده از مدل فائو یونپ با تعداد 17 شاخص نقشه خطر بیابانزایی بدست آمد. برای این کار ابتدا در هریک از پنج جنبه وضعیت ، سرعت، استعداد، فشار دام و فشار جمعیت انسان، شاخص های مربوطه مورد بررسی قرار گرفت و نهایتا نقشه خطر بیابانزایی تهیه شد. درمدل مدالوس چهار معیار کلیدی شامل کیفیت خاک، اقلیم، پوشش گیاهی و مدیریت مورد ارزیابی قرار گرفته و نقشه شدت بیابانزایی تهیه گردید. تهیه نقشه های پایه براساس داده های حاصل از سنجش ازدور(rs) و بازدیدهای صحرایی حاصل شد و آنالیز داده ها و محاسبات توسط نرم افزارهای سیستم اطلاعات جغرافیایی (gis ) انجام گرفت. در مدل فائو-یونپ بین جنبه های مختلف بیابانزایی، فشار انسان بیشترین و فشار دام کمترین نقش را در افزایش خطر بیابانزایی دارد. در مدل مدالوس، مدیریت بیشترین و پوشش گیاهی کمترین نقش را در افزایش شدت بیابانزایی دارد. جهت مقایسه دو مدل فائو-یونپ و مدالوس از مدل نسبت کاهش تولید استفاده گردید. میانگین وزنی طبقه خطر بیابانزایی در مدل فائو-یونپ به میانگین وزنی مدل کاهش تولید نزدیکتر است که این مطلب در ماتریس همبستگی نیز تایید میشود. لذا در مجموع مدل فائو-یونپ بدلیل گستردگی استفاده از شاخص های متعدد ، و همچنین شاخصهای فرسایش آبی و بادی نتایج بهتری را برای این منطقه ارائه می کند. واژه های کلیدی : بیابانزایی، فائو-یونپ، مدالوس، وضعیت، سرعت، استعداد، خطر، شدت، مدل