بررسی ها نشان می دهد حرکت به سوی تمایز یافتگی با موانع و مشکلات زیادی همراه است. این مشکلات جوانان را از رسیدن به سطح مناسب تمایز یافتگی باز می دارد. نرسیدن به سطح مناسبی از تمایز یافتگی مشکلات زیادی را در زندگی فرد ایجاد می کند. لذا یافتن راه های کمک به افراد در تمایز یافتگی به موضوعی مهم در بین مشاوران و روان شناسان تبدیل شده است. این تحقیق در پی تعیین تاثیر روش روان نمایش گری گروهی بر افزایش تمایز یافتگی و تعیین ابعاد فکری، رفتاری و احساسی بود. جهت انجام تحقیق، تست تمایز یافتگی به صورت تصادفی بر روی یک گروه 300 نفری از دانشجویان دانشگاه امیر کبیر که به طور تصادفی انتخاب شده بودند، در شرایط مناسبی اجراء شد. حجم نمونه 30 نفر بود که از این گروه آزمون شده انتخاب شدند گروه نمونه کسانی بودند که بالاترین نمرات را در تست تمایز یافتگی بدست آورده و به طور تصادفی در دو گروه آزمایش و کنترل جایگزین شدند. برای تعیین سطح تمایز یافتگی شرکت کنندگان از پرسشنامه تمایزیافتگی(dsi-r) اسکورن و اسمیت (2003) استفاده شد. این پرسشنامه یک ابزار خود سنجی 46 سوالی است که ارتباطهای مهم و روابط فعلی افراد با خانواده های مبدأ در بزرگسالان را می سنجد. به منظور آزمون فرضیه های تحقیق از تحلیل کواریانس چند متغیری (mancova) استفاده شد. پس از بکارگیری این روش آماری مفروضه های آن مورد بررسی قرار گرفت. نتایج تحقیق نشان داد که روش روان نمایش گری گروهی باعث افزایش تمایز یافتگی و موقعیت من شد. همچنین روش روان نمایش گری باعث کاهش گسلش عاطفی، واکنش هیجانی و آمیختگی با دیگران شد. همچنین پس از تحلیل جلسات انجام شده با سه نفر با تمایز یافتگی پایین، سه نیم رخ فکری، رفتاری و احساسی این افراد ترسیم و نتایج مورد بحث قرار گرفت.