هدف این پژوهش بررسی اثر یک جلسه فعالیت استقامتی وامانده ساز بر برخی از شاخص های انعقادی موش های نر قبل و بعد از بلوغ بود. آزمودنی های این پژوهش شامل 63 سر موش نابالغ (5 هفته)، بالغ (14 هفته) و موش هایی بود که دوران بلوغ (9 هفته) خود را می گذراندند. برنامه تمرینی استقامتی وامانده ساز شامل 5 دقیقه دویدن با سرعت 20 متر در دقیقه بر روی نوارگردان بدون شیب و سپس 10 دقیقه با سرعت 25 متر در دقیقه و در نهایت 30 متر در دقیقه تا واماندگی کامل بود. بعد از بی هوشی، خونگیری مستقیم از قلب انجام گرفت و مقادیر فیبرینوژن، aptt، pt و شمارش پلاکتی آنان قبل، بلافاصله و 24 ساعت پس از فعالیت مورد نظر با شیوه های استاندارد ارزیابی شد. تجزیه و تحلیل داده ها با استفاده از آزمون آنالیز و واریانس یک طرفه و توکی در سطح معناداری 05/0p< انجام شد. یافته های پژوهش نشان داد در حالیکه یک جلسه فعالیت استقامتی وامانده ساز در موش های بالغ و نابالغ منجر به کاهش معنادار فیبرینوژن بلافاصله بعد از فعالیت می گردد، بطور معکوسی این مقادیر در موش های دوران بلوغ افزایش می یابد. همچنین مقادیر aptt و pt تنها در گروه موش هایی که دوران بلوغ خود را می گذراندند کاهش معنادار داشته است. مقادیر شمارش پلاکتی نیز تنها در گروه موش های دوران بلوغ و در 24 ساعت پس از آزمون کاهش معنادار داشته است. بطور خلاصه با توجه به رابطه ای که بین aptt کوتاه زمان و سطوح افزایش یافته فیبرینوژن پلاسما با خطرات ترومبوامبولیسم و احتمال شیوع بیماری های قلبی و عروقی وجود دارد، به نظر می رسد انجام فعالیت استقامتی وامانده ساز در افراد غیر فعال به ویژه در گروه سنی دوران بلوغ باید با ملاحظات ویژه همراه باشد.