استدلال زبان خصوصی ویتگنشتاین که مشتمل بر بندهای 243 تا 315 پژوهش های فلسفی است، نشان می دهد که گوینده این زبان، به هیچ شیوه ای نمی تواند تمایزی را میان «درست به نظر رسیدن» و «درست بودن» برقرار کند؛ یعنی هیچ کس دیگری جز گوینده زبان خصوصی نمی تواند آن را بفهمد و هیچ چیزی، نمی تواند واژه چنین زبانی فرض شود تا به چیزی ارجاع دهد. اما تفسیر کریپکی از استدلال زبان خصوصی ویتگنشتاین، این است که «استدلال واقعی زبان خصوصی»، بجای بندهای 243 تا 315، در حقیقت، در بندهای 143 تا 242 مطرح می شود و نتیجه این استدلال نیز در بند 202 بیان می گردد. بر طبق تفسیر کریپکی، ویتگنشتاین پارادکس شکاکانه ای را در مورد مسئله «پیروی از قاعده» مطرح می کند و یک راه حل شکاکانه هم به شکل هیومی آن به مسئله شکاکانه اش می دهد. کریپکی معتقد است که نظر ویتگنشتاین در باب زبان، مشابه نظر هیوم در باب علیت است؛ هم چنانکه هیوم منکر علیت خاص است، ویتگنشتاین هم وجود زبان خصوصی را انکار می کند. از نظر کریپکی، کاربرد زبان در حقیقت عملی اجتماعی است؛ زیرا کاربرد زبان یعنی پیروی از قواعد آن. پیروی از قاعده نیز با اجتماع زبانی گره خورده است، اما زبان خصوصی ماهیت اجتماعی ندارد. در واقع، عدم امکان زبان خصوصی، نتیجه و پیامد راه حل شکاکانه است. این پژوهش بر آن است تا تفسیر کریپکی از استدلال زبان خصوصی ویتگنشتاین را بررسی و نقد کند.