سراج الدین یکی از شعرای فارسی سرای بنگال است که دیوان اشعار او به عنوان یکی از اسناد مهم زبان فارسی در شبه قارّه هند مطرح است و جزء میراث مکتوب دو کشور بنگلادش و ایران به حساب می آید، این شاعر در اواسط قرن نوزدهم میلادی می زیسته است. در این رساله سعی شده است ضمن ارائه متنی منقّح از دیوان وی جنبه هائی از زندگی و ویژگی های شعر وی برای مخاطبان شعر فارسی روشن شود و نیز سعی شده است تا خوانندگان با محیط بنگال یعنی جایی که او اشعار خود را سرود، بیشتر آشنا شده و میزان تأثیر این محیط بر شعر او به ویژه واژه هایی که از زبان بنگالی به دیوان راه یافته آشکار شود.