هدف این پژوهش انجام بررسی فرهنگ درون سازمان می باشد که ظاهرا از مدیریت دانش موثر حمایت می کند . هدف این پژوهش شناسایی عوامل کلیدی موفقیت می باشد که ظاهرا بهترین حمایت را نسبت به جریان و مدیریت دانش درون سازمان فراهم می کند ( نپ و یو ، 1999 ، ص : 16 ) . هدف چنین پژوهشی توانایی بیشتر گزینه هایی که برای ارتقای مدیریت موثر جریان دانش در سازمان در دسترس هستند می باشد . هنوز دانشمندان ، متخصصان و دیگر افراد در حوزه مدیریت در حال بحث درباره مفاهیم و تعاریف مرتبط با مدیریت دانش می باشند ( کینگ ، 2000 . مارتین 2000 ) . طبق گفته داونپورت و پروساک ، دانش ترکیب سیالی از تجربه طرح ریزی شده ، ارزشها ، اطلاعات زمینه ای و بینش متخصصان می باشد که چارچوبی برای ارزیابی و ادغام اطلاعات و تجربه های جدید فراهم می کند . دانش در ذهن افراد آگاه به آن ساخته و به کار برده می شود . در سازمانها اغلب نه تنها دانش در مستندات و گنجینه ها تثبیت شده است بلکه هم چنین در فرایندها ، اقدامات ، هنجارها و امور روزمره سازمان تثبیت شده است . داونپورت و پروساک ( 2000 ، ص 5 ) توضیح می دهند که دانش در درون افراد وجود دارد . دانش از اطلاعات ، هم چنین اطلاعات از دانش نشئت می گیرد . دانشمندان فرض می گیرند اگر خواهان تبدیل اطلاعات به دانش انسانی هستیم این اطلاعات بایستی همه کارها را به صورت مجازی انجام دهد (davenport and pruaak , 2000 , p.6 )طبق نظر مالهوترا (1997) دانشی که در ذهن اعضای سازمان وجود دارد ، مهم ترین منبع سازمانی می باشد . بنابراین ، او فرض می کند که مدیریت دانش نه فقط مدیریت سرمایه های دانشی ، بلکه هم چنین مدیریت فرایندهای سازمانی وبین شخصی می باشد که بر این سرمایه ها و دارایی ها تاثیر می گذارد . در مطالعه 1998 ، مالهوترا مدیریت دانش را به عنوان ترکیب هم افزاینده داده ها و ظرفیت پردازش داده و اطلاعات فناوری های اطلاعاتی و ظرفیت خلاقیت و نوآوری موجودات انسانی تعریف می کند . مطالعات انجام شده در طی پنج سال ( از سال 1998 تا سال 2000 ) به این نتیجه رسیده است که سیستم ها و فرهنگ های سازمانی سنتی عواملی را در بر می گیرد که مهم ترین موانع را برای موفقیت مدیریت دانش ایجاد می کند(de long and fahey , 2000) . در مطالعه انجام شده بوسیله دی لانگ و فاهی ، موردی برای تاثیر فرهنگ سازمانی بر رفتارهای حیاتی برای خلق ، تسهیم و کاربرد دانش ایجاد شده است . به عنوان مثال نویسندگان نتیجه گیری می کنند که اکثر سازمانها فاقد فرهنگی هستند که از کار جمعی و تعاونی حمایت کند با خاطر اینکه افراد مالکیت شخصی دانش را به عنوان روشی برای تضمین امنیت شغلی می بینند