این رساله به دو رهیافت متفاوت در فلسفه اخلاق عنایت دارد . در رهیافت اول که مبتنی بر مکتب اخلاقی کانت است، مردم باید بر اساس وظیفه یا الزام و امر مطلق رفتار کنند . در رهیافت دوم که مبتنی بر اخلاق فضیلت محور است ، تأکید کمتری بر آموزش قوانین شده و در عوض توسعه عادتهای منشی نیک با اهمیت تلقی شده است . هدف این رساله این است که شیوه های رشد اخلاقی از منظر افلاطون ،ارسطو وکانت را توضیح دهد و همچنین تأثیر مبانی فلسفی آنان را بر شیوه های رشد اخلاقی آنان بررسی کند . در فصل اول مقدمتاً به تعریف برخی واژه های مورد نیاز مثل رشد اخلاقی ،رابطه بین رشد و تربیت ،ماهیت اخلاق فضیلت و سایر نکات می پردازم. در فصل دوم وسوم که قسمت اصلی این رساله را تشکیل می دهند ،مبانی و شیوه های رشد اخلاقی از منظر افلاطون و ارسطو و کانت بیان می شود . در بخش چهارم مقایسه ای بین دید گاه های کانت و عقاید افلاطون وارسطو صورت می گیرد . در نتیجه استدلال خواهم کرد که اخلاق فضیلت ارسطویی صرفاً در مبانی فلسفی با مکتب کانت متفاوت است نه درمبانی و شیوه های رشد و تربیت اخلاقی !