ادبیات به عنوان یکی از گرانبهاترین سرمایه های فرهنگی تمدن، همواره مد نظر متفکران و هنرمندان جامعه بوده است. در میان منابع غنی ادب پارسی، منظومه حماسی شاهنامه دارای درخششی غرورآفرین است. در کنار تمامی ارزشهای این اثر پرگوهر، قابلیتهای اجرایی آن منبعی برای هنرهای نمایشی به شمار می رود. در این رساله " قابلیتهای نمایشی و تصویری منظومه «رستم و سهراب» برای اقتباس تلویزیونی در قالب تئاتر تلویزیونی" مورد بررسی قرار گرفته است. منظومه رستم و سهراب به عنوان یکی از جذابترین داستانهای شاهنامه، به دلیل دارا بودن ویژگیهایی همچون حوادث پهلوانی، شگفتی، کامل بودن (دارای آغاز، میانه، پایان) و ... دارای قابلیتهای دراماتیک و نمایشی فراوانی است. یافتن مناسبترین قالب برای ارائه داستان رستم و سهراب در تلویزیون که توانایی دربرگیری و بازتاب عناصر دراماتیک و اجرایی را دارا باشد، ما را به قالب تئاتر تلویزیونی رهنمون می سازد. بنابراین اصلی ترین فرضیه پژوهش این است که "داستان رستم و سهراب یکی از مناسب ترین داستانهای شاهنامه فردوسی برای تلفیق روشهای نمایشی- سنتی ایرانی و تکنیکهای تلویزیونی در قالب تئاتر تلویزیونی است." از این رو اقتباس از داستان رستم و سهراب برای تبدیل شدن به تئاتر تلویزیونی، ایجاب می کند: 1- شناخت تمامی عناصر روایت دراماتیک مانند داستان، شخصیت پردازی، بازیگری، صحنه پردازی، حرکت و ... 2- بررسی عناصر اجرایی- تکنیکی همچون ترکیب بندی تصویر، اندازه نما، عدسی ها، زاویه دید، حرکات دوربین و ... با توجه به یافته های پژوهش، این نتیجه به دست آمد که با بررسی عناصر دراماتیک و اجرایی داستان رستم و سهراب، می توان از ارزشهای نمایشی- تصویری آن برای تولید تئاتر تلویزیونی بهره گرفت.