امروزه سرطان دهانه ی رحم به عنوان دومین عامل مرگ و میر بر اثر سرطان در میان زنان، به عنوان یکی از معضلات بهداشتی به ویژه، در کشورهای در حال توسعه به حساب می آید. مشخص شده است که سرطان دهانه ی رحم ارتباط زیادی با عفونت های ویروس پاپیلومای انسانی دارد. انکوژن های ویروسی e7 و e6، دائماً به وسیله ی سلول های توموری بیان می شوند، به همین دلیل، اهداف ایمنی زایی مناسبی جهت استفاده در واکسن های درمانی ژنتیکی به شمار می آیند. تعدادی از مطالعات جدید نیز بر توان افزایش ایمنی سلولی پروتئین اصلی کپسید (l1) دلالت می کنند. خصوصیات فیزیکی و شیمیایی نانوذرات لیپوزوم به عنوان سیستم انتقالی در ارائه dnaواکسن ها به سلول های دندریتیک و کارآیی بالای آن ها در تحریک سیستم ایمنی در in vitro و in vivo، باعث شده است تا استفاده از آن ها در dnaواکسن ها توصیه شود. در این مطالعه سعی شد تا ژن نوترکیب ue6/ue7/ul1 براساس اپی توپ های فعال کننده ی سیستم ایمنی سلولی طراحی و ساخته شود؛ جهت تأیید و بیان آن در مرحله ی بعد، سازه در وکتور بیانی pires2-egfp ساب کلون گشت و سپس به سلول های hek-293t ترانسفکت شد تا بیان پروتئین کایمر با استفاده از gfp بررسی گردد. ژن کایمریک ساخته شده پس از فرآوری، در نانوذرات لیپوزوم، کپسوله شد. جهت تأیید محصول ساخته شده، بیان پروتئین دوباره نشان داده شد. در انتها، پس از ایجاد مدل موش توموری با استفاده از تزریق سلول های tc-1، توانایی لیپوپلکس ساخته شده در برانگیختن ایمنی سلولی و کاهش اندازه ی تومور در گروه های موشی ایجاد شده، مورد بررسی قرار گرفت. نتایج نشان داد که سیستم انتقالی لیپوپلکس به صورت قابل توجهی میزان پاسخ های ایمنی سلولی را بهبود می بخشد. به این ترتیب، همچنین اثرات درمانی ژن نوترکیب از طریق القاء پاسخ-های ایمنی سلول های t سلول کش تایید گشت.