هدف این پژوهش مطالعه روش های کنترل سیستم های دارای دینامیک صفر ناپایدار است. کنترل سیستم‎ های دارای دینامیک صفر ناپایدار یکی از مهمترین چالش های کنترلی است. در بیشتر روش های کنترلی از جمله خطی سازی فیدبک، دینامیک معکوس استاندار و طراحی بازگشتی فرض شده که سیستم دینامیک صفر ناپایدار نداشته باشد. در این پژوهش دو روش برای پایدار سازی سیستم های غیر مینیمم فاز (سیستم های دارای دینامیک صفر ناپایدار) معرفی شده است. پدیده تداخل یکی از مهمترین مشکلات در تئوری کنترل سیستم های چند متغیره است. در این زمینه تحقیقات بسیاری صورت گرفته است اما در اکثر آنها فرض شده که سیستم مینیمم فاز باشد. در نتیجه این روش ها در سیستم های غیر مینیمم فاز منجر به ناپایداری دینامیک های داخلی می شوند. اولین استراتژی کنترلی ارائه شده در این پژوهش، راهکاری برای تفکیک سیستم‎ های غیر مینیمم فاز چند متغیره و پایدار سازی دینامیک های صفر آن ارائه می دهد. ایده اصلی این روش بر اساس روش دینامیک معکوس استاندارد است. ابتدا سیستم به کمک یک حلقه داخلی تفکیک می شود. سپس حلقه بیرونی برای پایدار سازی دینامیک های صفر سیستم به کار گرفته می شود. دومین استراتژی کنترلی بر اساس روش خطی سازی ورودی خروجی تقریبی است که در آن بخشی از دینامیک های داخلی سیستم نادیده گرفته می شود. در این روش ابتدا به وسیله فیدبک ورودی –خروجی سیستم خطی می شود. سپس به کمک منطق فازی دینامیک های صفر سیستم پایدار می شوند. در پایان پایداری نمایی سیستم، بر اساس تئوری حذف اغتشاشات آنالیز می شود. . در پایان هر فصل مثال های شبیه سازی شده ارائه شده است که به خوبی کارایی روش های پیشنهاد شده در برخورد با سیستم های غیر مینیمم فاز نشان می دهد.

چکیده ندارد.