وجود اشتراکات گوناگون فرهنگی بین دو ملت ایران و هندوستان موضوعی است که از گذشته تا کنون بسیار به آن توجه شده است. اما یکی از این جلوه های اشتراک که تاکنون مغفول مانده و کسی (لااقل به شکل آکادمیک و علمی) به آن نپرداخته وجود جنبه های مشترک بین حماسه ای از ایران زمین (شاهنامه) و دو حماسه هندوستان (رامایانا و مهابهارتا) می باشد. پایان نامه حاضر تلاشی است برای پیداکردن اشتراکات و تطبیق زنان در این سه حماسه بزرگ دنیا. دانشجو ابتدا به معرفی سه حماسه مذکور پرداخته و سپس زنان این سه حماسه را به تفکیک و تفصیل به خوانندگان شناسانده انگاه جنبه های مشترک داستانی و شخصیتی موجود بین زنان در این سه حماسه را یافته و بیان نموده است. سپس در نتیجه گیری به این باور رسیده که زنان آثار فوق از نظر شخصیتی مشترکات فراوانی دارند و به نظر می رسد فردوسی در سرودن اثر بزرگ خود نیم نگاهی به حماسه های هندوستان داشته است یا لااقل برخی قسمت های این حماسه ها از طریق دیگران به گوش او رسیده است.