دامنه استنتاج یک مساله استراتژیک، به خصوص در مراحل اولیه، می تواند وسیع، پراکنده و نامفهوم باشد و از آن جا که از پیش تعریف شده نیست، برخی ادراکات یا اختصاص معانی به این مسایل، برای طراحی، انتخاب و به کارگیری راه حل برای آنها لازم است. شاید بتوان این گونه بیان کرد که هیچ مساله ای ذاتاً استراتژیک نیست و زمانی این خصوصیت را پیدا می کند که از نظر تصمیم-گیرندگان استراتژیک، با عملکرد سازمانی مرتبط بوده و بتوان اهمیت خاصی برای آن متصور شد. به بیان دیگر، مسایل استراتژیک، مسایلی نیستند که از قبل آماده و بسته بندی شده باشند، بلکه، مدیران با توجه انتخابی به برخی جنبه های محیطی و نادیده گرفتن برخی دیگر از این جنبه ها، آنها را شناسایی، تفسیر و فرموله می کنند. در نتیجه، نوع نگاه تصمیم گیرندگان استراتژیک به موضوعات و مسایلی که پیش روی سازمان وجود دارند، نحوه ی تشخیص این مسایل و شکل گیری آنها و عواملی که در این راه نقش ایفا می کنند، می تواند بر این که چه مسایلی در دستور کار تصمیم گیرندگان سازمان، وارد شوند و توجه به چه مسایلی لازم نیست، تاثیرگذار باشد. از این رو، شاید بتوان گفت که یکی از دلایلی که سازمان های مختلف در محیط یکسان، تصمیمات متفاوتی را اتخاذ کرده و استراتژی های متفاوتی را به کار می گیرند، نیز به دلیل همین توجه انتخابی به موضوعات پیش روی سازمان و گوناگونی درجه تاثیر عوامل زمینه ای و مداخله گر بر شکل گیری این مسایل در سازمان ها است.

چکیده ندارد.