آیین های مصرفی، رویدادهایی هستند که کنش ها، اعمال، ترجیحات و فعالیت های مشارکت کنندگان آن به مصرف گره خورده است. در میان این آیین ها، ازدواج جایگاه ویژه و منحصربفردی دارد، چرا که با تشریفات فراوان و آداب و اعمال مصرفی شدیدی همراه است. پژوهش حاضر در پی آنست تا به توصیف و تفسیر کنش ها و اعمال مصرفی مشارکت کنندگان در آیین ازدواج شهر اصفهان پرداخته و سیستم معانی مشترک مصرف را کشف و توصیف کند. پیچیدگی و چندوجهی بودن پدیده ی مورد مطالعه از یکسو و زمینه مندبودن در یک بافت فرهنگی، به اتخاذ رهیافت کیفی و استراتژی مردم نگاری منجر شد. از همین رو داده های متنوع تحقیق حاضر نیز با ابزارهایی چون مصاحبه های عمیق و نیمه ساختمند، مشاهدات میدانی و مشارکتی، گفتگوهای غیررسمی و استفاده از اسناد تصویری جمع آوری شده اند و در نهایت همه ی داده ها با استفاده از تکنیک های کیفی تحلیل داده مثل تحلیل تماتیک، تحلیل رویداد، تحلیل تیپولوژی و توصیف ضخیم، ارزیابی و معناکاوی شده اند. تحلیل داده های میدانی پژوهش نشان می دهد که مشارکت کنندگان در میدان مورد مطالعه، مصرف در آیین های ازدواج را از کانال تم هایی چون زیبایی شناسی، نمایش، دیگری، رویداد، تمایز و خاطره، فهم، معنا و تفسیر می کنند. همچنین تحلیل تماتیک فرهنگی داده های تحقیق حاکی از آن است که اصالت فرم، کلیدی ترین و محوری ترین خصیصه ی فرهنگی گروه مورد مطالعه در آیین ازدواج است. بدین ترتیب که اصالت فرم یا فرم گرایی موجود در این گروه، به مصرف و اعمال مصرفی پیوند خورده است. تحلیل داده های مردم نگارانه، صنعت-رسانه ی ازدواج و نقش آن در مصرفی شدن آیین های ازدواج را نیز توصیف کرده و نشان می دهد که این صنعت-رسانه طی سه سازوکار ترغیبی، اقناعی و اغوایی این کار را انجام می دهد. در نهایت اینکه، تفسیرهایی که مشارکت کنندگان از مصرف در آیین دارند، به همراه مجموعه ی خصایص فرهنگی گروه مورد مطالعه و سازوکارهای صنعت- رسانه ازدواج، سیستم معانی مشترک مصرف در میدان مورد مطالعه را شکل می دهند.

چکیده ندارد.