چکیده ندارد.

چکیده ندارد.

چکیده ندارد.

لیشمنیا انگلی است تک سلولی، از خانواده تاژکداران که در بدن بصورت گرد و بدون تاژک(amastigote) در درون سلولها رشد میکند. اگر این انگل را در محیط کشت مخصوصی بنام n.n.n. قرار دهیم به شکل تک سلولی تاژکداری (promastigote) در میاید که با تقسیم دوتایی تکثیر مییابد. یکی از انواع این خانواده لشمنیاتروپیکا (l.tropica) میباشد که در انسان و بعضی از حیوانات ازمایشگاهی مانند موش ایجاد زخم های پوستی (سالک) مینماید. برای واکسینه کردن موش علیه این انگل، در روش بکار برده شده نخست انگل تاژکدار یک ساعت در مجاورت دو داروی ضد تریپانوزوم که یکی محلول 50mg/ml سامورین (samorin) و دیگری محلول 400 mg/ml برنیل (berenil) بودند قرار داده شد. دوم سلول تاژکدار را در محلول پرکلرات سدیم 33ˆ3 مولار قرار داده یون های پرکلرات را بوسیله دیالیز جدا کرده و پس از سانتریفیوژ کردن، رسوب و مایع روی آن بعنوان انتی ژن مورد استفاده قرار گرفت . فاصله زمانی بین دو واکسن که در داخل پرده صفاق تزریق شد یک هفته بود و هر دو گروه (کنترل و آزمایش) بیست روز پس از دومین تزریق با 105×5ˆ9 انگل در ناحیه قاعده دوم موش عفونی شدند. 14 هفته پس از واکسیناسیون موشهائی که واکسن آنها را انگل مجاور شده با برنیل تشکیل میداد به میزان 6ˆ56 درصد و آنهائی که واکسنشان انگل مجاور شده با سامورین بود 68 درصد و کنترل ها 98 درصد عفونی شده بودند. در مورد موشهائی که با مایع روی رسوب پرکلرات انگل واکسینه شده بودند درصد عفونت به 3ˆ73 رسیده بود. ولی موشهائی که با رسوب پرکلرات - انگل واکسینه شده بودند تا 16 هفته عفونی شدند و تنها بعد از گذشت 30 هفته فقط در 50 درصد آنها عفونت ظاهر شد. مطالعه عکس العمل های مصونیتی روی چهار گروه از موشهای واکسینه شده ای که عفونی شده بودند، آلرژی تاخیری قابل ملاحظه ای را نشان میداد. همچنین با آزمایش فلورسنت غیرمستقیم میزان پادتن تا 512:1 بدست آمد ولی در مورد موشهائی که با انگل مجاور شده با سامورین و برنیل واکسینه شده بودند این تیتر زمانی بدست آمد که سرم این موشها را با انگل داروزده مجاور کردیم. سرم موشهای فوق با انگل های نرمال در تست فلورسنت غیرمستقیم هیچ واکنشی نشان نداد. مطالعه با میکروسکب الکترونی روی ساختمان داخلی ارگانیسم هائی که در مجاورت دارو قرار گرفته بودند نشان داد که این انگل ها لایه دوتائی مینوکندریائی، کینیتوپلاست خود را در مجاورت با دو داروی فوق از دست دادند. همین آزمایشات با انگلهای مجاور شده با پرکلرات سدیم نشان داد که قسمت داخلی سلولی این انگلها به شدت تحت تاثیر یونهای پرکلرات آسیب دیده، و از بیشتر انگلها تنها غشاء سلولی باقی مانده است . بطورکلی در آزمایشات بالا نشان داده شد که در هیچیک از موشهائی که با انگلهای داروزده یا آنهائیکه با محلول روی رسوب پرکلرات واکسینه شده بودند مصونیتی بوجود نیامد و این حیوانات عکس العمل های مصونیتی قابل ملاحظه ای نشان دادند. در صورتیکه 50 درصد موشهائیکه با رسوب پرکلرات انگل واکسینه شده بودند پس از گذشت 30 هفته هنوز مصون بوده و زخمی در آنها دیده نشد.