چرا با وجود روشها، رویکردها و مدلهای بی شمار و مختلف در حوزه مدیریت استراتژیک، هنوز هم، به اقرار صاحب نظران، درصد بالایی از سازمانها در اجرای آن ناکام مانده اند؟ قسمت مهمی از این ناکامی، ناشی از ناکارآمدی خود رویکرد ها و روش ها در پایش عملکرد راهبردی است. سازمان ها نمی تواند به صورت مستمر عملکرد راهبردی خود را پایش کرده و خود را با محیط پیچیده و پویای پیرامونی منطبق کنند. پژوهش حاضر، زنجیره ارزش آفرینی را محور اصلی طراحی مدلی برای ارزیابی عملکرد استراتژیک سازمان قرار می دهد. و به جای در پیش گرفتن دیدگاهی بخشی و ایستا و لحاظ روابط ساده و خطی، پویایی را عنصر اصلی این زنجیره می داند. سوالی که مطرح می شود این است که متغیرها، ابعاد، مولفه ها و روابط درون چنین مدلی چگونه خواهند بود. در مرحله اول، با مرور ادبیات تحقیق، متغیرهای تاثیرگذار و ابعاد و مولفه های آنها شناسایی شده و برای نهایی کردن آنها از روش دلفی استفاده شده است. در مرحله بعد، منطق روش تحلیل پویایی سیستم ها (sd) برای تعیین مفروضات دینامیک و روابط علّی میان ابعاد و توابع برازش کننده این روابط و استخراج مدل بکار گرفته شده است. از دو نوع پرسشنامه (پرسشنامه های ارزیابی سطح همسویی و بلوغ) و نیز رجوع به مستندات تاریخی داده های مورد نیاز برای اجرای مدل در شرکت های تابعه شرکت ملی نفت ایران به دست آمد. اعتبار مدل با بکارگیری روش های رایج تایید گردید و بر آن اساس سناریوهایی با هدف بهبود عملکرد استراتژیک پیشنهاد شد. سناریوهای پیشنهادی در مدل شبیه سازی شده و تاثیرات آنها در بهبود عملکرد نشان داده شد. دراین پژوهش، دیدگاه جدیدی مطرح شده است که بر اساس آن، سازمان ها برای اینکه سطح مطلوبی از عملکرد را به صورت پایدار و در بلندمدت حفظ نمایند بایستی این قابلیت را در خود ایجاد و ارتقاء دهند که سطح بالایی از پیچیدگی و ناپایداری را درک کرده، پایش کند و مجموعه ای از اهرم های به هم مرتبط سازمانی را با لحاظ پویایی میان آنها بازآرایی و بازتولید نماید.

چکیده ندارد.