چکیده جنگ علاوه بر عوارض و اختلالات جسمی و روانی برای رزمندگان، خانواده آنان را نیز در معرض خطر و مشکلات قرار می دهد. این پژوهش با هدف بررسی اثر بخشی امید درمانی بر کیفیت زندگی و بهزیستی ذهنی همسران جانبازان دچار اختلال استرس پس از سانحه انجام شد. طرح پژوهش حاضر به صورت شبه آزمایشی است که در آن 30 نفر از همسران جانبازان دچار اختلال ptsd شهر دهلران به صورت در دسترس انتخاب و به صورت تصادفی در دو گروه آزمایش و کنترل گمارده شدند. برنامه آموزش گروهی امید درمانی برای گروه آزمایش طی هشت هفته و در هشت جلسه دو ساعته انجام شد. ابزار گردآوری اطلاعات در این پژوهش پرسشنامه کیفیت زندگی (sf-36)، مقیاس عاطفه مثبت و منفی (panas) و مقیاس رضایت از زندگی دینر بود. پرسشنامه ها در سه مرحله، قبل، بعد و دو ماه پس از مداخله(مرحله پیگیری) در دو گروه اجرا شد. به منظور تحلیل داده ها از آزمون تحلیل واریانس با اندازه های تکراری استفاده شد. بر اساس نتایج آزمون تحلیل واریانس اندازه های تکراری، میانگین مولفه های کیفیت زندگی(به جز درد بدنی و عملکرد اجتماعی) و تمامی مولفه های بهزیستی ذهنی گروه آزمایش نسبت به گروه گواه ، در دو مرحله پس آزمون و پیگیری به صورت معنا داری افزایش یافت. با توجه به نتایج به دست آمده از این پژوهش که مبین تأثیر امید درمانی بر کیفیت زندگی و بهزیستی ذهنی است، پیشنهاد می گردد جهت ارتقاء کیفیت زندگی و بهزیستی ذهنی افراد جامعه، به ویژه خانواده جانبازان، از برنامه امید درمانی استفاده گردد.

چکیده ندارد.