شهرهای بزرگ و بویژه کلان شهرها بعنوان موتورهای قدرتمند رشد اقتصادی نقش بسیار مهمی در توسعه اقتصاد ملی بر عهده دارند . امروزه گرایش ها و روندهای کلان توسعه در بستر جهانی شدن اقتصاد و توسعه فناوری های نوین بنا به ماهیت ، فضای کلان شهری را ترجیح می دهند و رقابت توسعه های ملی در چارچوب مناطق کلان شهری کشورها خلاصه شده است . اما با وجود نقش و جایگاه کلان شهرها در توسعه ملی ، روند فزاینده کلان شهری شدن در غالب کشورهای در حال توسعه مسائل و مشکلات بسیاری را بدنبال داشته و پایداری نظام کاربری اراضی در این مناطق را با چالش های بسیاری رو کرده است . لذا شناخت این تحولات برای رسیدن به راهکارهای عملی و رفع تنگناها و موانع فراروی توسعه پایدار نظام سکونتگاهی امری بسیار حیاتی است . لذا در این پژوهش با استفاده از سری زمانی تصاویر ماهواره ای لندست و بررسی های میدانی تحولات کاربری و علل آن در منطقه اسلامشهر مورد بررسی قرار گرفت . بررسی تحولات کاربری اراضی در منطقه اسلامشهر در پیرامون کلان شهر تهران طی سالیان گذشته از این واقعیت حکایت دارد که موضوع عدم تعادل های منطقه ای و عدم استفاده از قابلیت های سرزمینی و بعبارتی توسعه نیافتگی بخش های وسیعی از کشور همواره باعث جریان جمعیت و سرمایه به سمت کلان شهر تهران و توسعه ناموزون و گسترش آن بر عرصه های کشاورزی و منابع طبیعی پیرامونی و بروز پدیده سکونتگاههای خودرو با انواع تضادها و کمبود های فضایی – عملکردی گردیده و علاوه بر ناپایداری نظام سکونتگاهی منطقه کلان شهری تهران ، پایداری نظام سکونتگاهی ملی را با تهدید مواجه کرده است . در این شرایط شاید یکی از مهم ترین راه کارهای اجرایی در سطح ملی آمایش سرزمین و استفاده بهینه از سرزمین براساس توان های اکولوژیکی و اجتماعی - اقتصادی و در سطح منطقه ای ایجاد تعادل در نظام کاربری اراضی سکونتگاههای پیرامون کلان شهر در راستای ایجاد پیوندهای فضایی – عملکردی بین سکونتگاههای پیرامونی و کلان شهر تهران و حرکت بسوی منطقه کلان شهری چند مرکزی پایدار می باشد