در این طرح سعی شده است تا اثرات مکمل آلی و معدنی عناصر روی، مس و منگنز را بر عملکرد و سیستم ایمنی جوجه های گوشتی مورد ارزیابی قرارا دهیم برای این منظور از 464 جوجه گوشتی در قالب طرح کاملا تصادفی با 8 تیمار و 3یا 4 تکرار استفاده شده است. این مکمل ها بر در شکل آلی یا معدنی بر عملکرد جوجه ها گوشتی تاثیری ندارد در حای که بر سیستم ایمنی تاثیرات مثبتی را بر جای می گذارد.

به منظور مقایسه عملکرد آمیخته های تجارتی جوجه گوشتی در ایران (راس، کاب، آربوراکرز (پلاس)) آزمایشی با استفاده از 480 قطعه پرنده شامل سه سویه فوق در قالب طرح کاملاً تصادفی با چهار تکرار اجرا شد. جیره غذایی هر سویه بر طبق توصیه دفترچه راهنمای پرورش مربوطه و (1994,nrc) تنظیم گردید. در مدت انجام آزمایش، مصرف خوراک روزانه، افزایش وزن روزانه، ضریب تبدیل غذایی، میزان تلفات در کل دوره، شاخص کارایی تولید اندازه گیری و ثبت شد. در پایان از هر تکرار یک پرنده (نر) با کمترین اختلاف وزنی نسبت به میانگین هر یک از تکرارهای هر تیمار انتخاب، توزین و جهت بررسی خصوصیات لاشه کشتار شد. نتایج این آزمایش نشان داد که در سن 42 روزگی اختلاف معنی داری از نظر وزن بدن در بین سویه های مختلف مشاهده شد (p<0/05).میزان مصرف خوراک در بین تیمارها نیز اختلاف معنی داری داشت (05/0>p). بهترین ضریب تبدیل خوراک در کل دوره مربوط به سویه کاب تغذیه شده با کاتالوگ مربوطه بود که اختلاف آن با سویه هایی که با جیره غذایی توصیه شده با کاتالوگ مربوطه تغذیه شده بودند معنی دار بود (05/0>p). میزان سود ناخالص در بین تیمارها تفاوت معنی داری داشت (05/0>p). بطوریکه بالاترین میزان سود ناخالص مربوط به سویه کاب تغذیه شده با کاتالوگ و پایین ترین نیز مربوط به سویه راس تغذیه شده باnrc,1994 بود. به طور کلی با توجه به نتایج این آزمایش بهترین عملکرد مربوط به سویه کاب بود که از جیره غذایی تهیه شده بر طبق توصیه راهنمای همین سویه تغذیه کرده بود.

دو آزمایش به منظور تعیین سطح اقتصادی پروتئین خام و ترئونین بر روی جوجه های گوشتی نر در دوره آغازین(7 تا 24 روزگی) و رشد(25 تا 42 روزگی) انجام شد. در هر آزمایش از 288 قطعه جوجه گوشتی نر نژاد راس 308 در 24 واحد آزمایشی استفاده شد که به صورت آزمایش فاکتوریل(2×4) در قالب طرح کاملاً تصادفی با 8 تیمار در 3 تکرار و تعداد 12 قطعه جوجه در هر تکرار انجام گردید. فاکتورهای آزمایشی شامل 2 سطح پروتئین (توصیه سویه راس 308 و کمتر از توصیه سویه) و 4 سطح ترئونین(90، 100، 110، 120 درصد توصیه nrc) بودند. در آزمایش اول سطوح پروتئین 22 و 8/20 درصد و در آزمایش دوم 5/19 و 2/18 درصد محاسبه شده بود. در آزمایش دوم میزان تیتر آنتی بادی در پاسخ به تزریق srbcو آزمایشات بافت شناسی مورد بررسی قرار گرفت. در آزمایش اول در 24 روزگی و در آزمایش دوم در 42 روزگی از هر تیمار 4 قطعه پرنده نزدیک به میانگین وزنی همان واحد آزمایشی انتخاب و کشتار شدند. در آزمایش اول خوراک مصرفی، درصد ران، درصد کل دستگاه گوارش و نسبت طول به وزن دودنوم تحت تأثیر سطح پروتئین جیره قرار گرفتند(05/0 > p) اثرات متقابل بین سطح پروتئین و ترئونین بر خوراک مصرفی و افزایش وزن و نسبت طول به وزن ایلئوم معنی دار بود(05/0 > p). اثر ترئونین بر درصد لاشه معنی دار بود که با افزایش ترئونین درصد لاشه افزایش یافت(05/0 > p). همچنین در آزمایش اول نسبت طول به وزن دودنوم و ایلئوم تحت تأثیر سطح ترئونین قرار گرفتند(05/0 > p). در آزمایش دوم با افزایش سطح ترئونین، افزایش وزن به طور معنی داری بهبود یافت(05/0 > p). افزودن ترئونین بر درصد گوشت سینه نیز تأثیر معنی داری داشت(05/0 > p). در هر دو آزمایش با افزایش سطح ترئونین جیره ضریب تبدیل بهبود یافت ولی از نظر آماری معنی دار نبود(05/0 < p). اثر پروتئین بر نسبت طول به وزن دودنوم و ژژنوم، عمق و نسبت ارتفاع به عمق پرز زبانی ایلئوم معنی دار بود(05/0 > p). اثرات متقابل بین سطح پروتئین و ترئونین بر نسبت طول به وزن ژژنوم، عرض، عمق، نسبت ارتفاع به عمق پرز زبانی دودنوم، عمق پرز زبانی ژژنوم، ارتفاع پرز زبانی ایلئوم معنی دار بود(05/0 > p). همچنین اثرات متقابل این دو عامل بر چربی محوطه بطنی در آزمایش دوم تمایل به معنی داری داشت(06/0 = p). اثر ترئونین بر ارتفاع، عرض و عمق پرز زبانی دودنوم و ژژنوم و ارتفاع، عرض و عمق پرز برگی دودنوم و ایلئوم، و همچنین ارتفاع پرز زبانی ایلئوم و پرز برگی ژژنوم معنی دار بود. در هر دو آزمایش با کاهش سطح پروتئین جیره و افزایش سطح ترئونین هزینه خوراک به ازای هر کیلوگرم افزایش وزن کاهش یافت در حالی که سود تغذیه ای افزایش یافت که بهترین سود تغذیه ای مربوط به سطح ترئونین 110 درصد توصیه nrc داشت. اثر ترئونین بر میزان تیتر آنتی بادی در پاسخ به تزریق srbc در 41 روزگی (مرحله دوم) معنی دار بود(01/0 > p) که با افزایش سطح ترئونین میزان تیتر آنتی بادی در پاسخ به تزریق srbc افزایش یافت. از نظر فیزیکی بهترین سطح عملکرد در هر دو آزمایش مربوط به سطح ترئونین 110 درصد توصیه nrc بود. در هر دو آزمایش از برنامه ریزی غیر خطی برای رسیدن به حداکثر عملکرد فیزیکی و حداکثر کردن سودآوری استفاده شد. میزان پروتئین و ترئونین مورد نیاز برای حداکثر نمودن عملکرد برای آزمایش اول به ترتیب 6/21 و 85/0 درصد و برای آزمایش دوم سطح پروتئین و ترئونین برای دستیابی به حداکثر عملکرد 48/18 و 84/0 درصد برآورد گردید. برآورد به دست آمده برای سود زمانی صحت دارد که قیمت هرگرم وزن زنده مرغ 20 ریال، قیمت هر گرم ترئونین 40 ریال و قیمت هر گرم پروتئین 10 ریال باشد اما اگر قیمت ها تغییر کند برآورد هم تغییر خواهد کرد.

به منظور بررسی اثرات تغذیه ی سه سطح 60، 120، و 180میلی گرم در کیلوگرم جیره از داروی متی-مازول بر عملکرد رشد، تولید مثل و سیستم ایمنی نیمچه های تخمگذار در دو دوره 12 تا 21 و یا 15 تا 21 هفتگی، 112 نیمچه تخم گذار سویه ی hy line w-36 در آزمایشی بصورت فاکتوریل 3×2 بر پایه ی طرح کاملا تصادفی استفاده شد. هر تیمار دارای 4 تکرار بود. مصرف 60 میلی گرم در کیلوگرم متی مازول باعث افزایش مصرف روزانه خوراک نسبت به دیگر تیمارها بین سنین 15 تا 18 هفتگی شد. تفاوت معنی داری بین سطوح مختلف متی مازول و شاهد در وزن بدن مشاهده نشد. برخلاف طحال، وزن کبد، و وزن نسبی چربی حفره بطنی و دستگاه گوارش با افزایش دز متی مازول افزایش یافت. اندام های تولید مثلی نیز تحت تاثیر تیمار قرار گرفتند. وزن تخمدان، اویداکت و استروما و تعداد فولیکول های بزرگ و کوچک کاهش یافت. 120میلی گرم دارای بالاترین و 180 میلی گرم دارای پایین ترین وزن f1 بودند(0001/0> p ). همچنین در دوره ی آزمایشی اول وزن f1 افزایش، و در دوره ی دوم آزمایشی وزن آن کاهش یافت (01/0 > p ). سن در اولین تخمگذاری با مصرف 180 میلی گرم در کیلوگرم متی مازول در مقایسه با سایر تیمارهاافزایش یافت (05/0 > p ). گرچه 60 میلی گرم متی مازول باعث کاهش سن اولین تخمگذاری شد، اما از نظر آماری معنی دار نبود. گروه مصرف کننده ی 180 میلی گرم متی مازول دارای درصد تولید تخم مرغ پایین تری نسبت به سایر تیمارها در هفته های 20 و 21 بودند. غلظت t3 و t4 با افزایش دز دارو کاهش یافت (0001/0 > p ). با وجود اینکه متی مازول اثری بر درصد گلبول های سفید خون نداشت، اما میزان تولید آنتی بادی علیه برونشیت را در گروه مصرف کننده 60 میلی گرم متی مازول کاهش داد. در کل می توان گفت که متی مازول با افزایش وزن f1 باعث بهبود عملکرد تولید مثلی می شود.

هدف از انجام این آزمایش بررسی اثر دماهای مختلف اکسترود کردن دانه سویا و همچنین سطوح استفاده از سویای اکسترود شده در جیره غذایی بر عملکرد و فاکتور های خونی جوجه های گوشتی بود. آزمایش در قالب طرح کاملاً تصادفی به صورت فاکتوریل 3×2، در یک دوره 42 روزه انجام شد. به این منظور 240 قطعه جوجه یکروزه سویه راس 308 با 6 تیمار غذایی تغذیه شدند. هر تیمار دارای 4 تکرار 10 قطعه ای بود. در این آزمایش دانه سویای اکسترود شده در دو سطح 5/7 و 15 درصد در جیره استفاده شد. دانه سویای استفاده شده در سه دمای 145، 155 و 165 درجه سانتیگراد به مدت 20 ثانیه اکسترود شده بود. در سن 42 روزگی یک قطعه جوجه از هر تکرار خونگیری و برای اندازه گیری پارامترهای خونی به آزمایشگاه ارسال شد. به منظور بررسی تأثیر تیمار های اعمال شده بر وزن پانکراس یک قطعه جوجه در سن 42 روزگی از هر تکرار ذبح شد. نتایج حاصل از این آزمایش نشان داد که میانگین وزن بدن، افزایش وزن روزانه و خوراک مصرفی در دوره های آغازین و رشد تحت تاثیر تیمار های اعمال شده قرار نگرفت. ولی در دوره پایانی جیره حاوی 5/7 درصد سویای اکسترود شده باعث بهبود افزایش وزن روزانه، وزن بدن و مصرف خوراک نسبت به تیمار حاوی 15 درصد سویای اکسترود شده گردید (05/0>p). ضریب تبدیل غذایی در هیچ دوره ای از آزمایش تحت تاثیر جیره ها قرار نگرفت. همچنین بررسی فاکتورهای خونی نشان داد که تغییر دمای اکسترود کردن دانه کامل سویا و سطوح استفاده شده آن در جیره بر روی میزان تری گلیسیرید، کلسترول، لیپوپروتئین با چگالی کم (ldl)، لیپوپروتئین با چگالی زیاد (hdl)، انزیم کراتین فسفوکیناز (cpk)، انزیم لاکتات دی هیدروژناز (ldh)، سرم گلوتامیک اگزالواستیک ترنس آمیناز (sgot) و سرم گلوتامیک پیروات ترنس آمیناز (sgpt) در خون تاثیر معنی داری نداشت.

این آزمایش به منظور بررسی اثر پودر نعناع بر عملکرد، جمعیت میکروبی و خصوصیات لاشه در جوجه های گوشتی تغذیه شده با جیره های حاوی گندم انجام شد. در این تحقیق اثرات افزودن پودر نعناع به جیره های دارای سطوح مختلف گندم در قالب طرح کاملاً تصادفی و به روش فاکتوریل 4×2 با 384 قطعه جوجه گوشتی از سویه راس، در 8 گروه آزمایشی با چهار تکرار و 12 قطعه جوجه در هر تکرار مورد بررسی قرار گرفت. جوجه ها به مدت 42 روز با جیره های دارای سطوح مختلف گندم، با و بدون پودر نعناع که بطور جداگانه برای دوره های آغازین (21-7 روزگی) و رشد (42-22 روزگی) تنظیم شده بود، تغذیه شدند. جیره ها دارای 4 سطح مختلف گندم شامل صفر، 10 ، 15 و20 درصد جایگزین شده به جای ذرت جیره شاهد (ذرت- کنجاله سویا)، با و بدون پودر نعناع (0 و2 درصد) بودند. در هر مرحله ترکیب جیره ها از لحاظ انرژی و پروتئین یکسان بود. در طول دوره پرورش جوجه ها به صورت آزاد تغذیه شدند. نتایج بدست آمده نشان دادکه اثرجایگزینی سطوح مختلف گندم و افزودن نعناع بروزن بدن، افزایش وزن روزانه، خوراک مصرفی و ضریب تبدیل غذایی معنی دار نبود. نتایج حاصل از تفکیک لاشه نشان دادکه وزن نسبی لاشه و بیشتر اندام های گوارشی تحت تأثیر سطوح مختلف گندم و یا افزودن نعناع قرار نگرفت. همچنین اثر افزودن نعناع به جیره غذایی بر طول قسمت های مختلف دستگاه گوارش معنی دار نبود، در صورتیکه جایگزینی سطوح مختلف گندم به جای ذرت، سبب افزایش طول دوازدهه و روده بزرگ شد (05/0p<). سرعت عبور خوراک از دستگاه گوارش تحت تأثیر نعناع و جیره غذایی قرار نگرفت. تعداد کل باکتری های هوازی وکلی فرمی در محتویات ایلئوم تحت تأثیر نعناع به طور معنی داری کاهش یافت (05/0p<). همچنین شمار باکتری های تولیدکننده اسید لاکتیک با افزودن نعناع به جیره کاهش یافت، هر چند این کاهش معنی دار نبود. اثر متقابل نعناع وگندم بر تعداد کل باکتری های هوازی، کلی فرمی و لاکتوباسیل های ایلئوم جوجه های گوشتی معنی دار بود (05/0p<).

این آزمایش به منظور بررسی اثر پودر ریشه گیاه باریجه( ferula gummosa boiss.) بر عملکرد، جمعیت میکروبی، خصوصیات لاشه و قابلیت هضم ظاهری ماده خشک و چربی خام خوراک در جوجه های گوشتی تغذیه شده با جیره های بر پایه ذرت_سویا انجام شد. این تحقیق در قالب طرح کاملاً تصادفی با استفاده از 200 قطعه جوجه گوشتی از سویه راس 308، در 4 گروه آزمایشی با پنج تکرار و 10 قطعه جوجه در هر تکرار به انجام رسید. جوجه ها به مدت 49 روز با جیره های دارای سطوح مختلف پودر ریشه گیاه باریجه که بطور جداگانه برای دوره های آغازین (10-0 روزگی)، رشد (24-11 روزگی) و پایانی (49-25 روزگی) تنظیم شده بود، به صورت آزاد تغذیه شدند. جیره ها دارای 4 سطح مختلف پودر ریشه باریجه شامل صفر (شاهد)، 1، 2 و 3 درصد بودند. در هر مرحله ترکیب جیره ها از لحاظ انرژی قابل متابولیسم و پروتئین خام یکسان بود. نتایج بدست آمده نشان داد که افزودن سطوح مختلف پودر ریشه باریجه به خوراک باعث کاهش معنی دار میانگین وزن بدن، میانگین افزایش وزن روزانه و میزان خوراک مصرفی در دوره آغازین پرورش جوجه های گوشتی شد. ضریب تبدیل غذایی تحت تأثیر تیمارها قرار نگرفت. نتایج حاصل از تفکیک لاشه نشان داد که سطح 3 درصد پودر ریشه باریجه باعث کاهش معنی دار وزن نسبی سینه، ران ها و افزایش معنی دار وزن نسبی کبد شد و در سطح 1 درصد کاهش معنی دار چربی حفره بطنی مشاهده شد. همچنین اثر افزودن پودر ریشه باریجه به جیره غذایی بر طول قسمت های مختلف دستگاه گوارش معنی دار نبود. تحت تأثیر 2 درصد پودر ریشه باریجه تعداد باکتری های کلی فرمی در محتویات ایلئوم به طور معنی داری کاهش و شمار باکتری های تولید کننده اسید لاکتیک با افزودن پودر ریشه به طور معنی داری افزایش یافت. قابلیت هضم ماده خشک و چربی خام خوراک تحت تأثیر سطوح مختلف پودر ریشه باریجه قرار نگرفت. بر اساس نتایج حاصل از این آزمایش استفاده از ریشه باریجه در جیره غذایی جوجه های گوشتی موجب بهبود بار میکروبی روده شد و بر عملکرد و قابلیت هضم مواد مغذی تأثیری نداشت.

چکیده این مطالعه به منظور بررسی اثرات سطوح مختلف پودر دارچین ، آنتی بیوتیک و پروبیوتیک بر عملکرد، بافت شناسی روده، فراسنجه های خونی و پاسخ ایمنی جوجه های گوشتی سوی? راس 308 طی یک دوره 42 روزه انجام گرفت. بدین منظور از 384 قطعه جوجه گوشتی نر یک روزه در قالب طرح کاملاً تصادفی با 8 تیمار و 4 تکرار با 12 قطعه جوجه گوشتی در هر تکرار استفاده شد. تیمارهای آزمایشی در این مطالعه شامل: 1- جیره پایه 2- جیره پایه + 1 /0درصد پودر دارچین 3- جیره پایه + 2 /0درصد پودر دارچین 4- جیره پایه + 3 /0درصد پودر دارچین 5- جیره پایه + پروبیوتیک پریمالاک(در سطح توصیه شده) 6- جیره پایه + پروبیوتیک پریمالاک+2/0درصد پودر دارچین 7- جیره پایه + آنتی بیوتیک ویرجینیامایسین (در سطح توصیه شده) 8- جیره پایه + آنتی بیوتیک ویرجینیامایسین +2/0درصد پودر دارچین بودند. آنتی بیوتیک ویرجینیامایسین در دوره آغازین به میزان 15 گرم در تن و در دوره های بعدی به میزان 10 گرم در تن به جیره اضافه شد. همچنین پروبیوتیک پریمالاک در دوره آغازین به میزان 900 گرم در تن، در دوره رشد 454 گرم در تن و در دوره پایانی 225 گرم در تن به جیره اضافه شد. برای ارزیابی ایمنی هومورال از آزمایش srbc و برای ارزیابی ایمنی سلولی از آزمایش cbh استفاده شد. در سن 42 روزگی از هر تکرار یک پرنده انتخاب و برای تعیین غلظت فراسنجه های خونی، خصوصیات لاشه و نمونه برداری از بافت ژژنوم کشتار گردید. نتایج نشان داد که در دوره آغازین مصرف خوراک در تیمارهای حاوی دارچین افزایش داشت واختلاف آماری معنی داری را با سایر تیمارها نشان داد(05/0>p). در شاخص های مربوط به بافت شناسی ژژنوم، افزودن پودر دارچین تأثیر معنی داری بر عرض ویلی و ضخامت اپیتلیوم داشت. آزمایش srbc نشان داد که با افزودن پودر دارچین، ایمنوگلوبولین g (igg) پرنده در تیتر اولیه و ثانویه به طور معنی داری افزایش یافت. در تست ایمنی سلولی در 24 ساعت پس از تزریق مشخص گردید که تیمار 6 نسبت به سایر تیمارها این شاخص را به طور معنی داری بهبود می بخشد. افزودن پودر دارچین باعث کاهش معنی دار غلظت گلوکز، کلسترول سرم خون و چربی محوطه شکمی نسبت به تیمار شاهد شد. می توان چنین استنباط کرد که استفاده از پودر دارچین در جیره باعث بهبود پاسخ ایمنی، بهبود برخی پارامترهای بافت ژژنوم و کاهش کلسترول سرم و چربی محوطه شکمی جوجه های گوشتی می گردد.

چکیده هدف از انجام این آزمایش بررسی اثر جایگزینی سطوح مختلف دانه ی سویای برشته شده با کنجاله سویا در جیره غذایی بر عملکرد و پارامترهای خونی جوجه های گوشتی نر بود. آزمایش در قالب طرح کاملاً تصادفی در یک دوره 42 روزه انجام شد. برای این منظور 192 قطعه جوجه گوشتی نر یکروزه سویه راس 308 با 4 تیمار غذایی تغذیه شدند. هر تیمار دارای 4 تکرار با 12 قطعه جوجه گوشتی بود. در این آزمایش دانه سویا با استفاده از روش استوانه گردشی (rotating drum) در دمای 130 درجه سانتیگراد به مدت 20 دقیقه برشته شده و در دوره رشد (28-15 روزگی ) و پایانی (42-29 روزگی ) در 4 سطح صفر، 25، 50 و 75 درصد در جیره جایگزین کنجاله سویا شد. جیره های غذایی دارای پروتئین و انرژی قابل سوخت و ساز مساوی بودند. در سن 42 روزگی یک قطعه جوجه از هر تکرار خونگیری و برای اندازه گیری پارامترهای خونی در آزمایشگاه آنالیز گردید. به منظور بررسی تأثیر تیمار های اعمال شده بر اجزای لاشه یک قطعه جوجه در سن 42 روزگی از هر تکرار ذبح شد. بر اساس نتایج حاصل از این آزمایش، با افزایش سطوح سویای برشته، میانگین وزن بدن، افزایش وزن روزانه و خوراک مصرفی در دوره رشد کاهش یافت. در دوره پایانی در سطح 75 درصد نسبت به سایر سطوح، میانگین افزایش وزن، میانگین وزن و خوراک مصرفی پایین تر بود و اختلاف معنی داری مشاهده گردید. ضریب تبدیل غذایی در دوره رشد تحت تأثیر تیمارهای اعمال شده قرار نگرفت ولی در دوره پایانی تیمار شاهد نسبت به سایر تیمارها از ضریب تبدیل بهتری برخوردار بود. اجزای لاشه شامل وزن لاشه، سینه، ران، و پانکراس تحت تأثیر تیمارهای اعمال شده قرار نگرفت. وزن کبد و وزن چربی حفره شکمی نیز با افزایش سطوح سویای برشته شده افزایش یافت و در تیمار 75 درصد نسبت به سایر تیمارها اختلاف معنی دار بود. همچنین بررسی پارامترهای خونی نشان داد که استفاده از سطوح مختلف دانه سویای برشته شده بر میزان تری گلیسرید، ldl، لاکتات دهیدروژناز (ldh) و گلوتامیک پیرویک ترانس آمیناز سرم (sgpt) در خون تأثیر معنی داری نداشت. غلظت کلسترول و hdl سرم در تیمار شاهد نسبت به سایر تیمارها بطور معنی داری کمتر بود. میزان آنزیم گلوتامیک اگزالواستیک ترانس آمیناز سرم (sgot) در تیمار 25 درصد نسبت به سایر تیمارها به طور معنی داری پایین تر بود و آنزیم کراتین فسفو کیناز در تیمار شاهد به طور معنی داری کمتر از سایر سطوح بود. نتایج حاصل از این آزمایش نشان داد که تغذیه جوجه های گوشتی از سن 3 هفتگی با سطوح 25 و 50 درصد سویای برشته شده جایگزین با کنجاله سویا تأثیر منفی بر عملکرد نداشته است. واژه های کلیدی: جوجه گوشتی- عملکرد - سویای برشته شده - فاکتورهای خونی- اجزای لاشه

چکیده این آزمایش به منظور بررسی اثر سطوح متفاوت آرژینین و پروتئین قابل هضم در جیره های دارای نسبت ایده آل اسیدهای آمینه در دوره آغازین بر عمکرد، صفات لاشه و فراسنجه های سرم خون جوجه های گوشتی انجام شد. 400 قطعه جوجه گوشتی نر یک روزه سویه راس 308 در دوره آغازین به 10 تیمار دارای 4 تکرار (جایگاه بستری) اختصاص یافت. آزمایش در قالب طرح کاملاً تصادفی و به صورت فاکتوریل 5×2 انجام شد. آرژینین قابل هضم شامل پنج سطح 05/1، 18/1، 31/1، 44/1 و 57/1 درصد و سطوح پروتئین قابل هضم شامل 18 و 20 درصد جیره غذایی بود. در سن 10 روزگی از هر پن یک قطعه جوجه با وزن نزدیک به میانگین وزن پن انتخاب شد و از سیاهرگ بال نمونه سرم خون تهیه گردید. جیره های غذایی مورد آزمایش در دوره آغازین (10-0 روزگی) در اختیار جوجه ها قرار گرفت و پس از آن تمامی گروه ها از جیره یکسان و متداول بر اساس توصیه شرکت راس (2009) تغذیه شدند. نتایج حاصل از این آزمایش نشان داد که سطوح متفاوت آرژینین و پروتئین قابل هضم و اثرات متقابل این دو فاکتور تأثیر معنی داری بر مصرف خوراک، افزایش وزن جوجه ها و ضریب تبدیل غذایی در دوره آغازین داشت. سطوح پروتئین قابل هضم اثر معنی داری بر ضریب تبدیل غذایی در دوره پایانی (42-25 روزگی) و افزایش وزن روزانه و ضریب تبدیل غذایی در کل دوره داشت. مصرف خوراک دوره رشد و پایانی تحت تأثیر سطوح متفاوت آرژینین و پروتئین قابل هضم و اثرات متقابل قرار نگرفت. سطوح پروتئین قابل هضم خوراک بر وزن نسبی کبد و چربی حفره شکمی در سن 10 روزگی، وزن نسبی سنگدان و ایلئوم، طول نسبی دئودنوم و ایلئوم در سن 42 روزگی معنی دار بود. اثرات سطوح مختلف آرژینین قابل هضم بر وزن نسبی کبد و چربی حفره شکمی، در سن 10 روزگی معنی دار بود. اثرات متقابل سطوح مختلف آرژینین و پروتئین قابل هضم بر وزن نسبی کبد و طول نسبی دئودنوم و ژژنوم در دوره آغازین از نظر آماری معنی دار بود، اما اجزای لاشه قابل مصرف و دیگر اندام های داخلی بدن جوجه های 10 و 42 روزه تحت تأثیر قرار نگرفت. اثرات سطوح متفاوت پروتئین قابل هضم بر غلظت پروتئین کل، آلبومین و فسفر سرم معنی دار بود، اما بر دیگر فراسنجه ها تأثیر نداشت. اثر سطوح مختلف آرژینین قابل هضم بر غلظت فراسنجه های اسید اوریک و کلسیم سرم معنی دار بود، اما بر دیگر فراسنجه ها معنی دار نبود. فراسنجه های سرم خون تحت تأثیر اثرات متقابل سطوح متفاوت آرژینین و پروتئین قابل هضم قرار نگرفتند. می توان چنین استنباط کرد که سطح آرژینین و پروتئین قابل هضم توصیه شده توسط شرکت راس باعث بهبود عملکرد رشد، کاهش چربی حفره شکمی و بهبود برخی فراسنجه های سرم خون جوجه های گوشتی می گردد.

به منظور بررسی و مقایسه آنزیم فیتاز ایرانی و خارجی و بررسی تأثیر آنها بر عملکرد جوجه های گوشتی، از 480 قطعه جوجه گوشتی یک روزه سویه تجاری راس 308 استفاده شد. آزمایش در قالب طرح کاملاً تصادفی به صورت فاکتوریل 3×2×2 با 12 تیمار آزمایشی، چهار تکرار و 10 قطعه جوجه در هر تکرار از سن یک روزگی تا 45 روزگی، انجام شد. در این پژوهش اثرات سطح فسفر قابل دسترس (80 و 100 % توصیه مربوط به سویه)، نوع آنزیم (ایرانی و خارجی) و سطوح متفاوت آنزیم فیتاز میکروبی (صفر، 500 و 750 واحد فعال آنزیم فیتاز در هر کیلوگرم از جیره) در جیره های بر پایه ذرت-سویا، بر عملکرد، بازده لاشه، وزن نسبی اندام های داخلی بدن و چربی بطنی، قابلیت هضم ظاهری فسفر کل، پروتئین خام، چربی خام و برخی فراسنجه های خون بررسی شد. نتایج نشان داد که با افزایش سطح آنزیم فیتاز میزان مصرف خوراک در هر یک از دوره های پرورش بطور معنی داری افزایش یافت. از طرفی دیگر کاهش سطح فسفر جیره در دوره پایانی (45-25) پرورش، باعث کاهش معنی دار مصرف خوراک شد. وزن زنده جوجه ها با کاهش سطح فسفر جیره، بطور معنی داری کاهش یافت. افزودن آنزیم این شاخص را بطور معنی داری افزایش داد. استفاده از آنزیم باعث افزایش معنی دار میانگین افزایش وزن روزانه در طول دوره پرورش شد. کاهش سطح فسفر جیره باعث کاهش معنی دار فسفر سرم خون شد. افزودن آنزیم بطور معنی داری این فاکتور را افزایش داد. همچنین میزان کلسیم سرم خون تنها تحت تاثیر سطح فسفر جیره بود و با کاهش آن، میزان کلسیم بطور معنی داری افزایش یافت. میزان تری گلیسیرید و آلبومین سرم خون تنها فاکتورهایی بودند که بطور معنی داری تحت تاثیر نوع آنزیم قرار گرفتند. با افزایش سطح آنزیم در جیره قابلیت هضم ظاهری فسفر بطور معنی داری افزایش یافت و کاهش سطح فسفر جیره باعث کاهش معنی دار این فاکتور شد. قابلیت هضم ظاهری پروتیین خام تنها تحت ثاثیر سطح فسفر جیره بود و با کاهش آن، قابلیت هضم ظاهری بطور معنی داری افزایش یافت. کاهش سطح فسفر جیره باعث افزایش معنی دار قابلیت هضم ظاهری چربی شد. کاهش سطح فسفر جیره وزن نسبی قلب، کبد، پانکراس، سینه، ران و چربی بطنی را بطور معنی داری کاهش داد. افزودن آنزیم به جیره باعث افزایش معنی دار وزن نسبی قلب، پانکراس، سینه، ران، طحال و درصد لاشه شد. در حالیکه بر روی چربی بطنی، وزن نسبی کبد و سنگدان اثر معنی داری نداشت. در مجموع نتایج حاصل از این مطالعه بیان می نماید که تفاوتی میان دو نوع آنزیم ایرانی و خارجی بر روی شاخص های عملکردی و سایر شاخص های اندازه گیری شده وجود ندارد. در مورد بیشتر شاخص های اندازه گیری بهترین نتایج از نظر عددی با جیره های داری 750 واحد آنزیم فیتاز مشاهده شد.

آزمایشی به منظور اثر پروتئین و اسیدهای آمینه گوگرد دار قابل هضم جیره آغازین بر عملکرد و بافت شناسی ژژنوم جوجه های گوشتی در قالب طرح کاملاً تصادفی با ترتیب فاکتوریل3×2 انجام شد. 300 قطعه جوجه گوشتی نر یک روزه سویه راس به 30 گروه 10 قطعه ای تقسیم شدند. تیمارهای آزمایشی شامل دو سطح پروتئین قابل هضم 5/19 و 5/21 درصد و سه سطح اسیدهای آمینه گوگرد دار قابل هضم 94/0، 02/1 و 1/1 درصد بودند. افزایش درصد اسیدهای آمینه گوگرددار قابل هضم ، مصرف خوراک و ضریب تبدیل را در دوره آغازین افزایش داد اما بر افزایش وزن در این دوره تأثیری نداشت. با افزایش درصد اسیدهای آمینه گوگرددار قابل هضم در دوره آغازین، افزایش وزن روزانه و مصرف خوراک در دوره پایانی و کل دوره افزایش یافت اما بر ضریب تبدیل تأثیری نداشت. با افزایش سطح اسیدهای آمینه گوگرددار قابل هضم در دوره آغازین، اجزای لاشه و وزن نسبی قسمتهای مختلف روده کوچک در10 و42 روزگی اختلاف معنی داری را نشان نداد اما چربی محوطه شکمی در 42 روزگی کاهش یافت. با افزایش سطح پروتئین قابل هضم ضخامت ماهیچه در ژژنوم در 10 روزگی افزایش یافت. با افزایش درصد اسیدهای آمینه گوگرددار قابل هضم ،ارتفاع و عرض پرز در ناحیه ژژنوم در 10 روزگی افزایش یافت.سطوح پروتئین قابل هضم و اسیدهای آمینه گوگرددار قابل هضم تأثیری بر طول نسبی اجزای روده کوچک در 10 و 42 روزگی نداشت.

این آزمایش با استفاده از 144 قطعه جوجه گوشتی سویه راس 308 به صورت فاکتوریل در قالب طرح بلوک های کامل تصادفی با 6 تیمار(2× 3) به صورت عصاره مرزه خوزستانی (satureja khuzestanica) در سه سطح (0، 1/0 و 2/0 درصد) و عصاره آویشن شیرازی (zataria multifolra) در دو سطح (0 و 1/0 درصد) که هر تیمار شامل 4 تکرار و 6 قطعه جوجه در هر تکرار بود انجام شد. عصاره ها به صورت قابل حل در آب آشامیدنی از سن 42-14 روزگی استفاده شد. جهت بررسی نحوه تاثیر تیمارهای آزمایشی بر ایمنی هومورال، پاسخ ایمنی جوجه ها نسبت به تزریق گلبول قرمز خون گوسفند اندازه گیری شد. در پایان آزمایش از هر تکرار یک جوجه به طور تصادفی انتخاب و پس از گرفتن نمونه خون، جوجه ها به مدت 3 ساعت حمل گردیدند. پس از مراجعت مجددا از جوجه ها نمونه خون گرفته شد و پس از کشتار وزن نسبی اندام های داخلی بدن، محصول سینه و ران تعیین گردید. میزان متابولیت های خون، تعداد هتروفیل، لنفوسیت و نسبت بین آنها نیز اندازه گیری شد. رنگ، اسیدیته و ظرفیت آبداری گوشت ران و سینه جوجه ها نیز تعیین گردید. افزایش وزن بدن، خوراک مصرفی و ضریب تبدیل به صورت هفتگی اندازه گیری شد. نتایج آزمایش نشان داد که تیمارهای آزمایشی تاثیر معنی داری بر خوراک مصرفی و افزایش وزن جوجه های گوشتی نداشتند (05/0p>). افزودن 2/0 درصد عصاره مرزه (بدون آویشن) نسبت به سایر تیمارهای آزمایشی باعث کاهش معنی دار ضریب تبدیل خوراک در دوره 42-14 روزگی شد در حالی که افزودن عصاره آویشن همراه با مرزه باعث افزایش ضریب تبدیل خوراک گردید (05/0 p<). اثر تیمارهای آزمایشی بر فراسنجه های بیوشیمیایی خون (گلوکز، پروتئین کل، تری گلیسرید، کلسترول، کلسترول-hdl و کلسترول-ldl) معنی دار نبود (05/0<p). تیمار 1/0 درصد عصاره آویشن (بدون مرزه) باعث افزایش معنی دار میزان گلبول های قرمز خون شد (05/0 p<). استفاده از 1/0 درصد عصاره مرزه (بدون آویشن) و ترکیب عصاره آویشن 1/0 درصد + عصاره مرزه 2/0 درصد باعث کاهش درصد هتروفیل، افزایش درصد لنفوسیت وکاهش نسبت هتروفیل به لنفوسیت شد (05/0>p). تیمار 1/0 درصد عصاره مرزه (بدون آویشن) باعث افزایش وزن نسبی تیموس در جوجه های گوشتی شد ولی بقیه اندام ها تحت تاثیر قرار نگرفتند (05/0>p). تفاوت معنی داری از نظر تیتر آنتی بادی علیه srbc در بین تیمارهای آزمایشی مشاهد نشد (05/0<p). تیمار 1/0 درصد عصاره مرزه (بدون آویشن) باعث بهبود رنگ گوشت ران جوجه های گوشتی شد ولی رنگ گوشت سینه تحت تاثیر تیمارها قرار نگرفت (05/0>p). همچنین عصاره آویشن 1/0 درصد + مرزه 1/0 درصد باعث کاهش اسیدیته گوشت سینه و ران جوجه های گوشتی نسبت به تیمار شاهد شد (05/0>p). میزان گلوکز خون بعد از استرس تحت تاثیر تیمارهای آزمایشی قرار نگرفت (05/0p>). افزودن 1/0 درصد عصاره مرزه (بدون آویشن) باعث کاهش معنی دار هتروفیل و نسبت هتروفیل به لنفوسیت بعد از استرس در جوجه های گوشتی شد (05/0>p). با توجه به نتایج حاصل، سطح 2/0درصد مرزه (بدون آویشن) بهترین عملکرد و سطح 1/0 درصد مرزه (بدون آویشن) بهترین پاسخ ایمنی و فراسنجه های ایمنی خون را در جوجه های گوشتی داشتند. در صورتی که سطح ترکیبی 1/0 درصد مرزه و 1/0 درصد آویشن باعث بهبود کیفیت گوشت جوجه های گوشتی شد.

این مطالعه به منظور بررسی مقایسه ای اثر مکمل نانو مولتی ویتامین و مکمل های ویتامینی متداول بر عملکرد، فراسنجه های خون و پاسخ ایمنی جوجه های گوشتی سوی? راس 308 طی یک دوره 45 روزه انجام گرفت. بدین منظور از 600 قطعه جوجه گوشتی نر یک روزه در قالب طرح کاملاً تصادفی با 10 تیمار و 5 تکرار و 12 قطعه جوجه گوشتی در هر تکرار انجام شد. تیمارهای آزمایشی در این مطالعه شامل: تیمار 1، 2 و 3 به ترتیب تشکیل شده از جیره پایه + محلول نانو مولتی ویتامین در سطح 50، 100 و 150 درصد توصیه کارخانه سازنده؛ تیمار 4، 5 و 6 به ترتیب تشکیل شده از جیره پایه + پیش مخلوط ویتامینی متداول، دارای سطوح ویتامینی معادل با تیمار یک، دو و سه؛ تیمار 7، 8 و 9 به ترتیب تشکیل شده از جیره پایه + پیش مخلوط ویتامینی متداول، معادل با 50، 100 و 150 درصد سطوح ویتامینی توصیه شده توسط کاتالوگ سویه راس و تیمار 10 تشکیل شده از جیره پایه فاقد پیش مخلوط ویتامینی (کنترل منفی) بودند. برای ارزیابی ایمنی هومورال از آزمایش srbc و برای ارزیابی ایمنی سلولی از آزمایش cbh استفاده شد. در سن 45 روزگی از هر تکرار یک پرنده انتخاب و برای تعیین خصوصیات لاشه کشتار گردید. نتایج نشان داد که در دوره آغازین به ترتیب در تیمارهای دارای نانو مولتی ویتامین در سطوح 150 و 100 درصد سطوح توصیه شده کارخانه سازنده، میانگین وزن بدن و افزایش وزن روزانه به طور معنی داری افزایش یافت (05/0>p) و ضریب تبدیل خوراک تیمار نانو مولتی ویتامین در سطح 150 درصد توصیه شده کارخانه سازنده، در سن 10 و 17 روزگی به طور معنی داری کاهش یافت (05/0>p). مصرف خوراک، میانگین وزن و افزایش وزن روزانه تیمار کنترل منفی نسبت به سایر تیمارها در تمام دوره ها به طور معنی داری کاهش یافت و ضریب تبدیل خوراک نیز به طور معنی داری افزایش یافت (05/0>p). در تست srbc اختلاف معنی داری در بین تیمارهای آزمایشی مشاهده نشد (05/0<p). در تست ایمنی سلولی در 24 ساعت پس از تزریق مشخص گردید که در تیمار کنترل منفی، نسبت به تیمار نانو مولتی ویتامین در سطح 150 درصد توصیه شده کارخانه سازنده، ضخامت پرده بین انگشتان پا به طور معنی داری کاهش یافت (05/0>p). عدم استفاده از مکمل ویتامینی در جیره سبب کاهش وزن نسبی سینه و افزایش وزن نسبی بال و طول نسبی روده کوچک گردید (05/0>p). به طور کلی با توجه به نتایج این آزمایش می توان گفت، استفاده از مکمل نانو مولتی ویتامین در جیره، عملکرد جوجه های گوشتی در دوره آغازین را بهبود بخشید.

سه آزمایش به منظور بررسی اثرات افزودن مکمل ال- گلوتامین به جیره غذایی بر عملکرد، توسعه روده کوچک و پاسخ های ایمنی جوجه های گوشتی نر طراحی و انجام شد. آزمایش اول در قالب طرح کاملاً تصادفی با 4 تیمار، 4 تکرار و 12 قطعه پرنده در هر تکرار به اجرا در آمد. تیمارهای آزمایشی شامل سطوح مختلف مکمل ال- گلوتامین (0، 5/0، 1 و 5/1 درصد) بود که از سن 1 تا 21 روزگی در اختیار جوجه های گوشتی سویه راس قرار گرفت. مکمل سازی خوراک با حداکثر یک درصد گلوتامین باعث بهبود میانگین افزایش وزن روزانه، واکنش ازدیاد حساسیت پوستی، تکثیر لنفوسیت ها و افزایش تیتر آنتی بادی علیه گلبول قرمز گوسفندی و ویروس بیماری های نیوکاسل و برونشیت عفونی شد. استفاده از 1 یا 5/1 درصد مکمل گلوتامین سبب بهبود وزن نسبی دوازدهه و ژژنوم، افزایش طول، ضخامت و مساحت سطح پرزها و تحریک بیان ژن موسین 2 در بافت ژژنوم شد. آزمایش دوم در قالب طرح کاملاً تصادفی به صورت فاکتوریل 2×2 با 4 تیمار، 4 تکرار و 12 قطعه پرنده در هر تکرار به اجرا در آمد. جوجه های گوشتی یکروزه به دو صورت زودهنگام (بلافاصله پس از خروج از هچر) و دیرهنگام (48 ساعت پس از خروج از هچر) و با دو سطح مکمل گلوتامین (0 و 1 درصد) در 21 روز ابتدایی دوره پرورش خوراک دهی شدند. خوراک دهی دیرهنگام منجر به کاهش میانگین افزایش وزن روزانه، طول، ضخامت و مساحت سطح پرز در ژژنوم و تضعیف واکنش ازدیاد حساسیت پوستی شد. اثر گلوتامین در بهبود عملکرد، توسعه روده کوچک و پاسخ های ایمنی سلولی و هومورال مشابه آزمایش اول بود. به جز در مورد طول پرز، اثر متقابل گلوتامین و زمان شروع خوراک دهی بر شاخص های مورد اندازه گیری معنی دار نبود. آزمایش سوم در قالب طرح کاملاً تصادفی با 4 تیمار، 4 تکرار و 12 قطعه پرنده در هر تکرار به اجرا در آمد. سه تیمار آزمایشی شامل جوجه های گوشتی نر بود که به مدت دو هفته (از سن 29 تا 42 روزگی) تحت تنش گرمایی قرار گرفته و جیره های دارای سطوح 0، 5/0 و 1 درصد مکمل گلوتامین دریافت نمودند. تیمار چهارم شامل پرندگان گروه کنترل مثبت بود که در این مدت در شرایط آسایش دمایی (میانگین 21 درجه سانتی گراد) نگهداری شده و جیره فاقد مکمل گلوتامین دریافت کردند. برنامه تنش گرمایی به مدت 5 ساعت در روز (از ساعت 11 صبح تا 4 عصر) و با میانگین دمای 33 درجه سانتی گراد اجرا شد. افزودن مکمل گلوتامین به جیره باعث بهبود وزن کشتار (42 روزگی)، میانگین افزایش وزن روزانه، وزن نسبی سینه و چربی حفره بطنی در پرندگان تحت تنش گرمایی شد. افزودن گلوتامین به جیره غذایی پرندگان تحت تنش باعث افزایش معنی دار بیان ژن hsp70 در مقایسه با تیمار کنترل مثبت شد. مکمل سازی جیره با گلوتامین سبب بهبود فعالیت آنزیم gpx، کاهش نسبت هتروفیل به لنفوسیت و افزایش تیتر آنتی بادی علیه گلبول قرمز گوسفندی در پرندگان تحت تنش گرمایی شد. استفاده از یک درصد مکمل گلوتامین، عملکرد و پاسخ های ایمنی جوجه های گوشتی را به ویژه در شرایط تنش گرمایی بهبود داد.

پژوهش های حاضر با هدف ارزیابی اثرات استفاده از عصاره هسته انگور و ویتامین c به صورت تزریق داخل تخم مرغی و مکمل با جیره غذایی بر عملکرد، پاسخ ایمنی، وضعیت آنتی¬اکسیدانی، مورفولوژی روده و بیان ژن hsp70 در جوجه¬های گوشتی تحت تنش گرمایی انجام شد. در آزمایش اول، آنالیز تقریبی هسته انگور، قدرت آنتی اکسیدانی و ضد میکروبی عصاره هسته انگور به روش آزمایشگاهی مورد مطالعه قرار گرفت. نتایج آزمون frap نشان داد قدرت آنتی اکسیدانی عصاره هسته انگور بیشتر از مقدار مشابه ویتامین c بود. همچنین سطوح مختلف عصاره هسته انگور اثر مهاری بر باکتری اشریشیا کلی داشت. آزمایش دومدر قالب طرح بلوک تصادفی با 7 تیمار، 5 بلوک و 98 عدد تخم مرغ در هر بلوک انجام شد. تیمارهای آزمایشی شامل:شاهد (بدون سوراخ و تزریق)، شاهد (سوراخ شده)،5/0 میلی¬لیتر سرم نمکی،3 میلی¬گرم ویتامین c،3 میلی¬گرم عصاره هسته انگور،5/4 میلی¬گرم عصاره هسته انگور،6 میلی¬گرم عصاره هسته انگور بود. تغذیه داخل تخم مرغی عصاره هسته انگور به مقدار 5/4 میلی گرم سبب افزایش قابلیت جوجه درآوری نسبت به گروه های شاهد شد. تزریق 5/4، 6 میلی گرم عصاره هسته انگور و یا 3 میلی گرم ویتامین c به ازای هر تخم مرغ، غلظت آنزیم گلوتاتیون پراکسیداز همولیزات جوجه ها را افزایش داد. در آزمایش سوم، جوجه¬های هچ شده در آزمایش دوم در قالب طرح کاملا تصادفی با 5 تکرار و 8 قطعه جوجه در هر تکرار تا سن 22 روزگی پرورش داده شدند. تغذیه داخل تخم مرغی عصاره هسته انگور و ویتامین c به ترتیب در سطح 5/4 و 3 میلی گرم به ازای تخم مرغ سبب افزایش اضافه وزن جوجه ها نسبت به گروه های شاهد در دوره آغازین گردید. تزریق داخل تخم مرغی سطوح مختلف عصاره هسته انگور و ویتامین c جمعیت باکتری اشریشیا کلی در محتویات ایلئوم جوجه ها را در سن 10 روزگی کاهش داد. آزمایش چهارمدر قالب طرح کاملا تصادفی با 5 تیمار و 5 تکرار و در شرایط دمای طبیعی انجام شد. تیمارها شامل: شاهد، ویتامین c در سطح 300 میلی¬گرم در کیلوگرم، عصاره هسته انگور در سطح 150، 300 یا 450 میلی¬گرم در کیلوگرم بود.جوجه های تغذیه شده با جیره های حاوی 150 و 300 میلی گرم عصاره هسته انگور در کیلوگرم جیره، افزایش وزن و شاخص کارایی تولید بیشتری نسبت به گروه شاهد داشتند. تغذیه عصاره هسته انگور سبب کاهش جمعیت باکتری هایکلی فرم محتویات ایلئوم شد. سطوح مختلف عصاره هسته انگور سبب افزایش ضخامت لایه ماهیچه ای، ارتفاع پرز و عمق کریپتژژونوم پرنده ها شد. عصاره هسته انگور سبب کاهش سطح آنزیم آلکالین فسفاتاز سرم جوجه های گوشتی شد. آزمایش پنجم در قالب طرح کاملا تصادفی با 5 تیمار و 5 تکرار و در شرایط تنش گرمایی مزمنانجام شد. تیمارها مشابه آزمایش چهارم بودند. افزایش وزن بدن، ضریب تبدیل خوراک و شاخص کارایی تولید در جوجه های تغذیه شده با 300 میلی گرم عصاره هسته انگور در کیلوگرم جیره به ترتیب بیشتر، کمتر و بیشتر بود. تغذیه جوجه های گوشتی با سطوح 300 و 450 میلی گرم عصاره هسته انگور در کیلوگرم جیره سبب افزایش درصد وزن تیموس، کاهش سطح کلسترول و مالون دی آلدئید سرم، کمترین درصد هتروفیل، کمترین نسبت هتروفیل به لنفوسیت، بیشترین درصد لنفوسیت، کاهش جمعیت باکتری اشریشیا کلی در ایلئوم، کاهش سطح آنزیم آسپارتات آمینوترانسفراز و افزایش پاسخ ثانویه تیتر آنتی بادی علیه گلبول قرمز گوسفندی شد.

این آزمایش به منظور بررسی اثر سطوح مختلف گلیسرید اسید بوتیریک (پودر c4) و کلسیم بوتیرات بر عملکرد، شاخص های لاشه و بافت شناسی روده جوجه¬های گوشتی انجام شد. تعداد 400 قطعه جوجه گوشتی نر سویه راس 308 در قالب طرح کاملاً تصادفی با سه سطح کلسیم بوتیرات (15/0، 30/0 و 45/0 درصد)، سه سطح پودر c4 (15/0، 30/0 و 45/0 درصد)، سه سطح مخلوط به نسبت مساوی از پودر c4 و کلسیم بوتیرات (15/0، 30/0 و 45/0) و یک جیره غذایی بدون افزودن اسید بوتیریک به عنوان جیره ی شاهد با 4 تکرار10 قطعه¬ای انجام شد. بافت شناسی روده کوچک با استفاده از اسلایدهای بافت شناسی تهیه شده از ژژنوم در 24 روزگی انجام شد. تأثیر تیمارهای آزمایشی بر میانگین وزن بدن، افزایش وزن روزانه، مصرف خوراک روزانه و ضریب تبدیل غذایی دردوره ی آغازین (0-10 روزگی) معنی دار بود (05/0p <). در دوره ی رشد، پایانی و کل دوره ی آزمایش شاخص های عملکرد تحت تأثیرتیمارهای آزمایشی قرار نگرفتند (05/0<p ). وزن نسبی قلب، کبد، پانکراس، ران، چربی حفره ی شکمی، سنگدان و طحال تحت تأثیر تیمارهای آزمایشی قرار نگرفت (05/0< p). ارتفاع ویلی، عرض ویلی، عمق کریپت و همچنین نسبت ارتفاع ویلی به عمق کریپت تحت تأثیر تیمارهای آزمایشی در مقایسه با گروه شاهد قرار نگرفت¬(05/0< p). استفاده از 15/0 و 45/0 درصد پودر c4 به طور معنی داری میزان لایه ماهیچه ای بافت روده را در مقایسه با تیمار شاهد کاهش داد. نتایج حاصل از این آزمایش نشان داد که اسید بوتیریک جیره غذایی تأثیر مثبتی بر عملکرد رشد، شاخص های لاشه و مورفولوژی روده کوچک جوجه های گوشتی که تحت شرایط آزمایشی پرورش داده شده بودند، نداشت. کلید واژه ها: بافت شناسی، پودر c4، کلسیم بوتیرات، جوجه گوشتی، شاخص لاشه، عملکرد

به¬ منظور بررسی تأثیر دو سطح تراکم گله (10، 13 و 16 پرنده در هر متر مربع) و سه سطح انرژی جیره غذایی (یک سطح بر اساس نیاز توصیه شده در کاتالوگ و دو سطح دیگر به میزان 100¬کیلو¬کالری انرژی قابل متابولیسم بالاتر و پایین¬تر از نیاز توصیه شده) بر عملکرد، شاخص¬های لاشه و برخی متابولیت¬های خون جوجه¬های گوشتی، از یک طرح کاملاً تصادفی با 4 تکرار و با آرایش فاکتوریل 3×3 استفاده شد. در این آزمایش تعداد 468 قطعه جوجه گوشتی نر یک¬روزه نژاد راس 308 مورد استفاده قرار گرفت. وزن زنده، افزایش وزن روزانه، خوراک مصرفی روزانه و ضریب تبدیل خوراک به صورت دوره¬ای و متابولیت¬های سرم خون در سن 42 روزگی اندازه¬گیری شدند. طی دروه آغازین (0 تا 10 روزگی)، مصرف خوراک جوجه¬های دریافت کننده جیره کم¬انرژی در مقایسه جوجه¬های دریافت کننده جیره پرانرژی، به طور معنی¬داری (05/0p<) بیشتر بود. همچنین در همین دوره، تراکم بالای گله مصرف خوراک بیشتری را به همراه داشت. پرندگان تغذیه شده با جیره¬های استاندارد و پرانرژی در قیاس با همتایان خود که با جیره کم¬انرژی تغذیه شده بودند، افزایش وزن بیشتری به ازای هر روز از دوره پایانی (25 تا 42 روزگی) و نیز کل دوره آزمایش داشتند. جوجه¬های پرورش یافته در تراکم بالا، افزایش معنی¬داری نسبت به تراکم پائین در دوره¬ی آغازین از خود نشان دادند، لیکن در کل دوره¬ی پرورش با وجود افزایش نا¬محسوس وزن زنده در تراکم پائین، تغییرات معنی¬دار نبود (05/0p>). تقریبا در تمامی مراحل آزمایش با افزایش سطح انرژی جیره، ضریب تبدیل کاهش یافت، حال آنکه از حیث ضریب تبدیل غذایی، پرندگان پاسخ معنی¬داری به تغییر نرخ تراکم گله نشان ندادند (05/0 p>). اثرات متقابل معنی¬داری بین تراکم انرژی جیره و تراکم گله بر فراسنجه¬های عملکردی وجود داشت، به طوریکه سطح پایین انرژی جیره همراه با سطح پائین تراکم پرندگان، ضعیف¬ترین عملکرد رشد را سبب گردید. سطوح مختلف تیمارهای آزمایشی و اثرات متقابل آنها اثر معنی¬داری بر درصد لاشه، اجزاء آن و اندام¬های داخلی نداشت (05/0p>). با افزایش سطح انرژی جیره میزان کلسترول، تری گلیسرید و hdl نیز افزایش معنی داری داشت (05/0p<)، ولی تراکم گله اثر معنی¬داری بر هیچ یک از پارامترهای خونی اندازه¬گیری شده نداشت (05/0p>). تأثیر معنی¬دار اثر متقابل تیمارها بر کلسترول و تری گلیسرید نیز بیشتر تحت تأثیر سطوح مختلف انرژی جیره بود. اثرات تراکم گله و انرژی جیره تاثیر معنی¬داری بر تلفات نداشت(05/0p>). بنابراین با توجه به نتایج این آزمایش افزایش انرژی جیره تا حدود 100 کیلوکالری انرژی قابل متابولیسم و افزایش تراکم گله تا 16 قطعه در مترمربع به شرط کنترل شرایط محیطی، باعث بهبود پارامتر¬های عملکردی می¬شود.

دو آزمایش به منظور مطالعه تأثیر سطوح مختلف اسانس میخک و پروبیوتیک پروتکسین به صورت تزریق داخل تخم مرغی و همچنین مکمل در جیره غذایی بر عملکرد، خصوصیات لاشه، ترکیبات لیپیدی و شیمیایی سرم خون، صفات بافتی روده، پاسخ ایمنی وبیان ژن های avbd1 و avbd2 جوجه های گوشتی حاصل از این تخم مرغ ها انجام گرفت. در آزمایش اول، به منظور بررسی تأثیر تزریق داخل تخم مرغی اسانس میخک و پروبیوتیک پروتکسین در دوران هچری و تأثیر آن بر عملکرد ، ایمنی و بیان ژن جوجه های گوشتی، آزمایشی در قالب طرح کاملاً تصادفی با 6 تیمار با تعداد 360 عدد تخم مرغ نطفه دار، سویه کاب 500 صورت گرفت. هر تیمار دارای 4 تکرار بود و 12 عدد تخم مرغ در هر تکرار استفاده شد. تیمارها در آزمایش اول شامل: 1- شاهد (بدون تزریق اسانس، آنتی بیوتیک و پروبیوتیک) 2- تزریق آب مقطر3- تزریق اسانس میخک به مقدار ppm50 4- تزریق اسانس میخک به مقدار ppm 100 5- اسانس میخک به مقدار ppm 150 6- تزریق پروبیوتیک پروتکسین به مقدار ppm 100 بود. مواد مورد آزمایش با استفاده از آمپول مجهز به سوزن mm19، در روز 18 انکوباسیون به داخل اتاقک هوایی تخم مرغ ها تزریق شد و سپس 288 جوجهاز جوجه های تفریخ شده انتخاب و تا سن 42 روزگی پرورش یافتند. نتایج این آزمایش نشان داد تزریق پروبیوتیک و ppm 150 اسانس میخک جوجه درآوری را به طور معنی داری افزایش داد. افزایش وزن و ضریب تبدیل جوجه های حاصل از این تیمارها در دوره پایانی(25- 42 روزگی )به طور معنی داری نسبت به سایر تیمارها بهبود یافته بود. مصرف خوراک، خصوصیات لاشه، غلظت تری گلیسیرید، آلانین آمینو ترانسفراز و آسپارتات آمینو ترانسفراز سرم خون تحت تأثیر اسانس میخک و پروبیوتیک قرار نگرفت اما غلظت ldl کاهش و hdl سرم خون در این تیمارها به طور معنی داری افزایش یافت. تزریق پروبیوتیک و ppm 150 اسانس میخک در تخم مرغ ها، صفات بافتی روده جوجه های گوشتی حاصل از این تخم مرغ‏ها را به لحاظ ارتفاع پرز، عمق کریپت و سطح پرز در 42 روزگی بهبود بخشید. نتایج نشان داد که تزریق پروبیوتیک پروتکسین در روز 18 انکوباسیون به داخل کیسه هوایی تخم مرغ، موجب افزایش ایمنی سلولی در 12و24 ساعت پس از تزریق فیتوهما گلوتنین روزگی شد. همچنین موجب افزایش بیان ژن های avbd1 و avbd2 در 42 روزگی شد. در آزمایش دوم، تعداد 240 قطعه جوجه یکروزه سویه کاب 500 به طور طرح کاملاً تصادفی به 5 تیمار و هر تیمار دارای 4 تکرار و 12 قطعه در هر پن تقسیم شدند. 5 تیمار شامل جیره شاهد، جیره های حاوی 150، 300 و 450 ppm اسانس میخک و جیره حاوی پروبیوتیک پروتکسین به مقدار ppm 120 که تا سن 42 روزگی به جیره جوجه ها اضافه شدند. شاخص های اندازه گیری شده شامل عملکرد، خصوصیات لاشه، ترکیبات لیپیدی و شیمیایی خون، صفات بافتی روده ، پاسخ ایمنی و بیان ژن های avbd1 و avbd2 در جوجه های گوشتی بود. مکمل ppm 450 اسانس میخک در جیره، مصرف خوراک، افزایش وزن روزانه و ضریب تبدیل خوراک را به طور معنی داری در دوره پایانی بهبود بخشید و غلظت کلسترول سرم خون را کاهش داد. پروبیوتیک پروتکسین غلظت کلسترول سرم، اسید اوریک پلاسما، ldl و نسبت کلسترول به hdl را در سن 42 روزگی به طور معنی داری کاهش داد . نتایج نشان داد که افزودن پروبیوتیک پروتکسین به جیره ، موجب افزایش ارتفاع ، مساحت پرز و عمق کریپت در 42 روزگی شد. همچنین مکمل سازی باپروبیوتیک پروتکسین موجب افزایش ایمنی همورال در جوجه های گوشتی شد. نتایج حاصل از آزمایشات بیان ژن نشان داد که در42 روزگی افزودن پروبیوتیک پروتکسین و 450 ppm اسانس میخک ، موجب افزایش معنی دار بیان ژن های avbd1 و avbd2 در جوجه های گوشتی شد.

به منظور بررسی اثر افزودن اسید کلریدریک و اسید بوتیریک به جیره های بر پایه ذرت - سویا –گندم بر عملکرد، قابلیت هضم ظاهری پروتئین، جمعیت میکروبی روده کوچک، شاخص های لاشه و بافت شناسی روده جوجه های گوشتی دو آزمایش انجام گرفت. در هر یک از این آزمایش ها، 7 تیمار، 4 تکرار و 10 قطعه , در قالب طرح کاملاً تصادفی آنالیز آماری شدند. تیمارهای آزمایشی شامل افزودن دو سطح اسید کلریدریک (5/1 و 3 درصد)، دو سطح اسید بوتیریک (2/0 و 4/0 درصد) و دو سطح مخلوطی از آنها (5/1+4/0 و 3+2/0 درصد به ترتیب اسید کلریدریک+ اسید بوتیریک) بود و یک تیمار نیز به عنوان شاهد در نظر گرفته شد. نتایج حاصل از این آزمایش نشان داد که استفاده از اسید کلریدریک و اسید بوتیریک در جیره های غذایی تأثیر مثبتی بر عملکرد رشد، شاخص های لاشه و مورفولوژی روده کوچک جوجه های گوشتی که تحت شرایط آزمایشی پرورش داده شده بودند، نداشت.

چکیده ندارد.

چکیده ندارد.

چکیده ندارد.

چکیده ندارد.

چکیده ندارد.