چکیده ندارد.

امروزه افزودنی های مختلف عمدتا تجاری با هدف بهبود کیفیت به سیلوی ذرت اضافه می شوند. این افزودنی ها که عمدتا حاوی باکتری های اسید لاکتیک هستند گران قیمت و کاربرد آن ها دشوار است. ماست ترش و خمیر ترش دو ماده ارزان قیمت و قابل دسترس هستندکه حاوی باکتری های اسید لاکتیکی هستند لذا می توانند جایگزین افزودنی های تجاری گردند. در این پژوهش تأثیر افزودن ماست ترش و خمیر ترش بر کیفیت ظاهری و ترکیبات شیمیایی سیلوی ذرت علوفه ای بررسی شد.36 سیلوی ذرت علوفه ای در سه تیمار که شامل 1- بدون ماده افزودنی (شاهد)، 2- افزودن ماست ترش به میزان پنج درصد ماده خشک، 3- افزودن خمیر ترش به میزان پنج درصد ماده خشک در کیسه های نایلونی به وزن تقریبی چهارکیلوگرم به مدت 70 روز نگهداری شدند. از هر تیمار در روزهای 10، 30 و 70 ،تعداد چهار سیلو به منظور تعیین کیفیت ظاهری سیلو ( بو، لمس و رنگ ) و خصوصیات شیمیایی( شامل ph ، ماده خشک، ماده آلی، خاکستر، پروتئین خام، ازت آمونیاکی، ازت کل، نقطه فلیگ و اتلاف ماده خشک ) ارزیابی شد. ظرفیت بافرینگ سیلو در زمان صفر برابر با 06/81 میلی اکی والان در کیلوگرم ماده خشک بود. افزودن ماست ترش و خمیر ترش تأثیر معنی داری بر خصوصیات ظاهری سیلو ها نداشت(05/0 < p). اختلاف معنی داری از لحاظ ماده خشک از طریق آون بین سیلو های شاهد و عمل آوری شده در طی دوره 70 روزه سیلو شدن وجود نداشت(05/0 < p). سیلوهای حاوی ماست ترش و خمیر ترش دارای ماده آلی بیشتری نسبت به سیلو های شاهد بودند (05/0 > p). میزان پروتئین خام در سیلو های با ماده افزودنی بیشتر از سیلو های شاهد بود (05/0 > p). تفاوت معنی داری بین سیلوهای حاوی ماست ترش و خمیر ترش با سیلوی شاهد از لحاظ phوجود داشت (05/0 > p). هر چند میزان ازت کل به طور معنی داری درسیلوهای حاوی ماده افزودنی بیشتر ازسیلوهای شاهدبود (05/0 > p). ازت آمونیاکی در سیلو های تلقیح شده به طور معنی داری کمتر از سیلو های شاهد بود (05/0 > p). میزان خاکستر خام در سیلو های عمل آوری شده کمتر از سیلو های شاهد بود (05/0 > p). علاوه بر این، شاخص فلیگ برای سیلوهای حاوی ماست ترش و خمیر ترش بالاتر از سیلو شاهد بود (05/0 > p). افزودن ماست ترش و خمیر ترش تأثیر معنی داری بر کاهش میزان اتلاف ماده خشک سیلوی ذرت نداشت. نتایج این تحقیق نشان داد که افزودن ماست ترش و خمیر ترش به سیلو سبب افزایش ماده مغذی ، کاهش میکروارگانسیم های نامطلوب، افزایش اسیدیته سیلو، بالا رفتن شاخص فلیگ می شود. کلمات کلیدی : سیلو ، ماست ترش ، خمیر ترش ، ذرت علوفه ای

در این تحقیق تأثیر موقعیت جغرافیایی و توپوگرافی بر ارزش خوراکی علوفه خشک یونجه چین-دوم چهار منطقه مختلف استان کردستان (سنندج و کامیاران، بانه و مریوان، سقز و دیواندره و قروه، دهگلان و بیجار) بر اساس 1- آنالیز شیمیایی 2- مقدار انواع انرژی 3- کینتیک تجزیه پذیری پروتئین، ماده خشک و ماده آلی به روش کیسه های نایلونی (in situ) 4- تعیین ساختار مولکولی-شیمیایی به روش اسپکتروسکوپیftir بررسی شد. نتایج آنالیز شیمیایی نشان داد که بیشترین میزان ndf و adf و کمترین مقدار پروتئین خام مربوط به منطقه بانه و مریوان با کمترین ارتفاع از سطح دریا (1253 متر) و کمترین میزان دیواره سلولی و دیواره سلولی بدون همی سلولز مربوط به منطقه دهگلان، قروه و بیجار با بیشترین ارتفاع از سطح دریا بود (1920 متر). در بین مناطق مختلف، منطقه بانه و مریوان دارای کمترین مقدار انرژی قابل متابولیسم، انرژی قابل هضم و انرژی خالص بود. کینتیک هضم پروتئین یونجه به طور معنی داری تحت تأثیر ویژگی های آب و هوایی، توپوگرافی و موقعیت جغرافیایی قرار گرفت (05/0> p). بیشترین میزان تجزیه پذیری موثر پروتئین مربوط به منطقه دهگلان، قروه و بیجار با بیشترین ارتفاع از سطح دریا (1920 متر) و کمترین مقدار آن مربوط به منطقه بانه و مریوان با کمترین ارتفاع از سطح دریا (1253 متر) بود. بر خلاف پروتئین و ماده آلی، عوامل ذکر شده بر میزان تجزیه پذیری ماده خشک اثر معنی داری نداشتند. ساختار مولکولی-شیمیایی نمونه های یونجه مناطق مختلف استان کردستان که با استفاده از تجزیه کلاستر تعیین شد، تفاوتی با یکدیگر نداشتند و نمونه های مربوط به منطقه بانه و مریوان از لحاظ ساختارهای ذاتی آمیدi و آمیدii با سایر مناطق متفاوت بود. همچنین آنالیز اجزاء اصلی (pca) طیف آمیدi و آمیدii نمونه های مختلف نشان داد که بین مناطق مختلف استان از لحاظ اجزاء اصلی طیف آمیدi و آمیدii تفاوتی وجود ندارد.

این آزمایش به منظور بررسی اثر فرآوری کاه برنج بر ترکیب شیمیایی و فراسنجه های تجزیه پذیری شکمبه ای ماده خشک و ماده آلی با استفاده از روش کیسه های نایلونی انجام شد. تیمار های آزمایشی شامل کاه برنج بدون فرآوری (شاهد) و کاه برنج فرآوری شده با محلول اوره 5 درصد، محلول اوره 5 درصد و سپس اتوکلاو (فشار بخار 15 بار به مدت 5 دقیقه)، محلول هیدروکسید سدیم 5 درصد، محلول هیدروکسید سدیم 5 درصد و سپس اتوکلاو، اتوکلاو و سپس محلول اوره 5 درصد، اتوکلاو و سپس محلول هیدروکسید سدیم 5 درصد و اتوکلاو بودند. نتایج نشان داد که کمترین درصد ماده خشک به کاه برنج فرآوری شده با اتوکلاو و هیدروکسید سدیم، کمترین درصد ماده آلی به کاه برنج فرآوری شده با هیدروکسید سدیم، کمترین درصد دیواره سلولی، دیواره سلولی بدون همی سلولز و سلولز به کاه برنج فرآوری شده با هیدروکسید سدیم و اتوکلاو، کمترین درصد همی سلولز، به کاه برنج فرآوری شده با با هیدروکسید سدیم و اتوکلاو یا اتوکلاو و هیدروکسید سدیم، کمترین درصد لیگنین به کاه برنج فرآوری شده با هیدروکسید سدیم یا هیدروکسید سدیم و اتوکلاو و کمترین ph به کاه برنج فرآوری شده با اتوکلاو مربوط بود (05/0>p). بخش سریع تجزیه (a) ماده خشک و بخش سریع تجزیه (a) ماده آلی کاه برنج فرآوری شده با هیدروکسید سدیم و اتوکلاو و کاه برنج فرآوری شده با هیدروکسید سدیم از همه تیمارها بیشتر بود (05/0>p). بخش کند تجزیه (b) ماده خشک کاه برنج فرآوری شده با هیدروکسید سدیم و بخش کند تجزیه (b) ماده آلی کاه برنج فرآوری شده با اتوکلاو و سپس هیدروکسید سدیم از همه تیمارها کمتر بود (05/0>p). ثابت نرخ تجزیه (c) ماده خشک کاه برنج فرآوری شده با هیدروکسید سدیم از همه تیمارها بیشتر بود (05/0>p). تجزیه پذیری موثر ماده خشک و آلی با نرخ عبور 2، 5 و 8 درصد در ساعت کاه برنج فرآوری شده با هیدروکسید سدیم، هیدروکسید سدیم و اتوکلاو و همچنین اتوکلاو و هیدروکسید سدیم از همه تیمارها بیشتر بود (05/0>p). با افزایش زمان ماندگاری نمونه های کاه برنج در شکمبه، تجزیه پذیری افزایش یافت. بیشترین تجزیه پذیری به تیمارهای فرآوری شده با هیدروکسید سدیم و کمترین تجزیه پذیری به کاه برنج فرآوری شده با اتوکلاو مربوط بود (05/0>p). با توجه به نتایج آزمایش حاضر به نظر می رسد که فرآوری کاه برنج با محلول هیدروکسید سدیم 5 درصد و پس از آن کاه برنج فرآوری شده با اتوکلاو همراه محلول اوره 5 درصد در کاهش ترکیبات شیمیایی و افزایش تجزیه پذیری ماده خشک و آلی در شکمبه موثرتر باشند. با توجه به اینکه استقبال عمومی برای استفاده از هیدروکسید سدیم در فرآوری کاه به دلیل خطر استفاده از آن، اتلاف بالای ترکیبات شیمیایی و هزینه بالا کم است لذا توصیه می شود که از فرآوری اتوکلاو همراه با محلول اوره 5 درصد برای افزایش بهبود ارزش تغذیه ای کاه برنج استفاده شود.

تاثیر افزودن اسانس مرزه خوزستانی به آب آشامیدنی بر عملکرد سیستم ایمنی مرغ گوشتی چکیده: این مطالعه به منظور بررسی اثر سطوح مختلف اسانس مرزه خوزستانی در آب آشامیدنی بر عملکرد سیستم ایمنی جوجه های گوشتی با استفاده از 600 قطعه جوجه یک روزه سویه آرین انجام شد. اثر افزودن 5 سطح صفر، 200، 300، 400 و500 میلی گرم در لیتر اسانس مرزه خوزستانی در دوره سنی 1 تا 42 روزگی به صورت آزمایش فاکتوریل و در قالب طرح بلوک کاملاً تصادفی در 6 تکرار مورد مطالعه قرار گرفت. چهار جیره با انرژی و پروتئین همسان شامل پری استارتر، استارتر، رشد و پایانی برای جوجه های متعلق به تیمارهای مختلف فراهم شد. در طی دوره پرورش آب و غذا به طور آزاد در دسترس جوجه ها بود. واکسیناسیون علیه بیماری نیوکاسل در در سن 15 و 28 روزگی به صورت قطره چشمی انجام شد. میانگین افزایش وزن روزانه و مصرف خوراک در جوجه های تغذیه شده با آب حاوی اسانس مرزه در سن 1 تا 42 روزگی برای تمام گروه ها تفاوتی با گروه کنترل نداشت (05/0<p). ضریب تبدیل خوراک در جوجه های گوشتی به طور معنی داری تحت تأثیر افزودن اسانس مرزه به آب قرار گرفت (0087/0>p). اسانس مرزه خوزستانی اثر معنی داری بر کاهش مصرف آب جوجه های گوشتی داشت (001/0>p). روند کاهش مصرف آب وابسته به غلظت اسانس بود. وزن نسبی بورس فابرسیوس، تیموس و طحال در سن 1 تا 42 روزگی در جوجه های با دسترسی به آب حاوی سطوح اسانس مرزه تفاوت معنی داری با گروه شاهد نداشت (05/0<p). میزان آنتی بادی تولیدی علیه نیوکاسل در جوجه های تحت تیمارهای آب حاوی سطوح اسانس مرزه، در سن 1 تا 42 روزگی تفاوت معنی داری با گروه شاهد نداشت (05/0<p). سطوح مختلف اسانس مرزه خوزستانی در آب آشامیدنی، تأثیر معنی داری بر درصد لنفوسیت، هتروفیل، منوسیت، بازوفیل، ائوزینوفیل و نسبت هتروفیل به لنفوسیت در سن 1 تا 42 روزگی نداشت (05/0<p). نتایج حاصل از این آزمایش نشان داد که افزودن سطوح مختلف اسانس مرزه به آب آشامیدنی، اثری بر عملکرد تولیدی و پاسخ ایمنی جوجه های گوشتی نداشت. واژه های کلیدی: پاسخ ایمنی، عملکرد تولیدی، مرزه خوزستانی، مرغ گوشتی

طی فرآوری محصولات کشاورزی، علاوه بر مواد غذایی مورد استفاده انسان، مقادیر قابل توجهی از فرآورده های فرعی کشاورزی نیز حاصل می شود. این درحالی است که استفاده از محصولات فرعی کشاورزی در جیره نشخوارکنندگان باعث کاهش هزینه خوراک و تبدیل این ضایعات به منابع غذایی مورد استفاده انسان مثل شیر و گوشت می شود. این پژوهش در سه مرحله شامل تعیین ترکیبات شیمیایی، ترکیبات فنولیکی و خصوصیات تخمیری پسماند کشمش با استفاده از آزمون تولید گاز( 24 ساعت و 144 ساعت) بر روی پنج نمونه مختلف از پسماند کشمش شامل کشمش های وازده بدون دم و ساقه، مخلوط کشمش و دم، ساقه، دم، شکرک ( مخلوطی از دم و پوسته های کشمش) و در سه تکرار انجام گردید. نتایج بررسی آزمایش های یاد شده به ترتیب تیمارها (بر حسب درصد) به این شرح تعیین گردید: ماده خشک: 97/85، 55/89، 6/91، 15/94، 97/92 ماده آلی: 8/96، 3/97، 9/91، 3/92، 6/97 پروتئین خام: 14/5، 37/5، 46/11، 89/7، 65/5 دیواره سلولی نامحلول در شوینده خنثی ndf)): 05/6، 01/11، 50/34، 94/22، 01/7 دیواره سلولی نامحلول در شوینده اسیدی (adf): 39/4، 49/9، 92/28، 95/20، 15/6 لیگنین: 6/2، 45/5، 7/10، 9/16، 35/5 خاکستر:2/3، 7/2، 1/8، 7/7، 4/2 کل ترکیبات فنولیک (tp): 12/5، 69/6، 86/10، 68/12، 29/6 کل تانن (tt): 08/5، 09/6، 36/9، 78/10، 19/5 تانن متراکم (ct): 91/0، 24/2، 05/3، 96/3، 92/0 داده های ترکیبات شیمیایی و ترکیبات فنولیک با استفاده از طرح کاملا تصادفی و رویه glm در نرم افزار sas تجزیه و تحلیل شدند. کلیه داده های مربوط به آزمون گاز 24 ساعته ((scfa ,me ,omd ,pf ,mb ,ivgp ,avidmd و همچنین مقدار گاز تولیدی و درصد تجزیه پذیری بدست آمده از آزمون گاز 144 ساعته در قالب آزمایش فاکتوریل و روش glm تجزیه و تحلیل شد. بخشی دیگر از داده های مربوط به آزمون گاز 144 ساعته rm ,trm ,ti ,c ,b ,a) ( در قالب طرح کاملا" تصادفی ورویه glm و مقایسه میانگین ها با آزمون دانکن تجزیه و تحلیل شد. در آزمون تولید گاز 24 ساعته ای که بر تیمارها پس از استخراج تانن انجام شد، داده های آماری مقدار گاز تولیدی در قالب آزمایش فاکتوریل و روش glm تجزیه و تحلیل شد. مقدار ndf و adf، در تیمار ساقه به طور معنی داری بیشتر از سایر تیمارها بود (05/0>p). مقدار tp،tt وct درتیمارهای مورد آزمایش تفاوت معنی دار نشان دادند(05/0>p)

چکیده این مطالعه به منظور بررسی تاثیر افزودن سطوح مختلف اسانس مرزه خوزستانی به آب آشامیدنی بر عملکرد تولیدی، مورفومتری و جمعیت باکتریایی ناحیه ایلئوم مرغ گوشتی با استفاده از 600 قطعه جوجه یک روزه سویه تجاری آرین انجام گرفت. آزمایش در قالب طرح بلوک های کامل تصادفی با 5 تیمار، هر یک با 6 تکرار (شامل 20جوجه نر و ماده) برای مدت 42 روز اجرا شد. تیمار های آزمایشی شامل شاهد (آب معمولی بدون افزودنی) و آب حاوی مقادیر 200، 300، 400 و 500 میلی گرم در لیتر اسانس مرزه بود. استفاده از سطوح مختلف اسانس مرزه درآب آشامیدنی تاثیر معنی داری بر میانگین افزایش وزن روزانه مرغ ها نسبت به گروه شاهد در سن 42 روزگی نداشت (05/0<p). افزودن اسانس مرزه به آب آشامیدنی تاثیر معنی داری بر مصرف خوراک روزانه جوجه ها در سن 1 تا 42 روزگی نداشت (05/0<p). استفاده از 400 میلی گرم در لیتر اسانس مرزه در آب آشامیدنی راندمان تبدیل خوراک مرغ را در سن 1 تا 42 روزگی به طور معنی داری کاهش داد (05/0 >p). افزودن اسانس مرزه به آب آشامیدنی تاثیر معنی داری بر کاهش مصرف آب مرغ داشت (05/0 >p). درصد تلفات مرغ های دریافت کننده آب حاوی اسانس مرزه تفاوت معنی داری با گروه شاهد نداشت (05/0<p). افزودن اسانس مرزه به آب آشامیدنی تاثیر معنی داری بر مورفولوژی ناحیه ایلئوم روده نداشت (05/0p>). مقادیر مختلف اسانس مرزه خوزستانی در آب اثر معنی-داری بر جمعیت مجموع باکتری های هوازی، لاکتو باسیل ها و ای. کولای در ناحیه ایلئوم روده نداشت (05/0<p).نتیجه گیری شد که افزودن اسانس مرزه به آب آشامیدنی مرغ در سطوح مورد استفاده در این آزمایش، تاثیر معنی داری بر مورفومتری و جمعیت میکروبی ناحیه ایلئوم روده مرغ گوشتی ندارد. واژه های کلیدی: مرزه خوزستانی، مورفولوژی ایلیوم، جمعیت باکتریایی، مرغ گوشتی

هدف از انجام این پژوهش استفاده از سطوح مختلف تفاله اسانس گیری شده مرزه خوزستانی در جیره بره های پرواری و بررسی اثرات آن بر عملکرد تولیدی، مصرف و قابلیت هضم ظاهری مواد مغذی بره ها بود. تعداد 30 رأس بره نر نژاد فراهانی با میانگین وزن اولیه 4/1±6/33 به طور تصادفی به 5 گروه تقسیم و در جایگاه های انفرادی نگهداری شدند. 15 روز دوره عادت پذیری و 60 روز دوره پرواربندی در نظر گرفته شد. در جیره های آزمایشی تفاله اسانس گیری شده مرزه به مقدار صفر ، 25 درصد، 50 درصد، 75 درصد و100 درصد جایگزین یونجه گردید. وزن کشی دوره ای گوسفندان هر 15 روز یکبار انجام گرفت. در پایان دوره تمامی گوسفندان کشتار و وزن لاشه آنها ثبت گردید. میانگین افزایش وزن روزانه، میانگین مصرف خوراک روزانه، ضریب تبدیل خوراک، وزن نهایی، وزن و بازده لاشه و ph شکمبه تحت تأثیر جیره های آزمایشی قرار نگرفت (05/0p>). مصرف ماده خشک و سایر مواد مغذی بین تیمارهای آزمایشی تفاوت معنی داری نداشت (05/0p>). جایگزینی تفاله مرزه بجای یونجه در سطح 75 درصد بطور معنی داری حداکثر وزن زنده پیش بینی شده بلوغ را در مقایسه با تیمار شاهد افزایش داد (05/0p<). زمان تأخیر ( سنی که در آن رشد شتابنده به رشد کاهنده تبدیل گردید) در سطح جایگزینی 75 درصد تفاله مرزه به جای یونجه بطور معنی داری بالاتر از سایر تیمارها بود (05/0p<). استفاده از تفاله مرزه سبب کاهش هزینه خوراک به ازاء افزایش یک کیلوگرم وزن بدن گردید که از نظر اقتصادی سودمند بود با این حال این کاهش نسبت به گروه شاهد معنی دار نبود (05/0p>). نتایج این پژوهش نشان داد که تفاله اسانس گیری مرزه می تواند بدون ایجاد اثرات منفی بر عملکرد تولیدی در جیره بره های پرواری با کنسانتره بالا شود به جای بخش علوفه ای استفاده شود.

متابولیسم اسیدهای چرب در شکمبه نقش اصلی در ترکیب اسیدهای چرب موجود در شیر و گوشت نشخوارکنندگان دارد. بیوهیدروژناسیون که ناشی از فعالیت های متابولیکی میکروارگانیسم ها در شکمبه،کاهش کیفیت اسیدهای چرب درون بافت های نشخوارکنندگان می شود. در صورتی که بتوان بیوهیدروژناسیون اسیدهای چرب غیر اشباع توسط میکروارگانیسم ها را در شکمبه کنترل کرد ممکن است بتوان با افزایش اسیدهای چرب غیر اشباع در گوشت و شیر نشخوارکنندگان بر کیفیت و سلامت این تولیدات افزود. تفاله اسانس گیری شده گیاه مرزه بعد از اسانس گیری از گیاه مرزه بدست می آید وحاوی مقداری اسانس است. فعالیت های ضد باکتریایی اسانس های روغنی علیه طیف گسترده ای از باکتری های گرم مثبت و گرم منفی گزارش شده است. هدف از انجام این پژوهش بررسی سطح جیره ای تفاله اسانس گیری شده گیاه مرزه خوزستانی بر پروفیل اسید چرب گوشت با استفاده از 30 رأس بره نژاد فراهانی بود. تیمارهای آزمایشی شامل جایگزینی سطوح 0 (شاهد)، 25 درصد، 50 درصد، 75 درصد و100 درصد تفاله اسانس گیری شده گیاه مرزه خوزستانی به جای یونجه در جیره بود. در پایان دوره گوسفندان کشتار و از ماهیچه راسته آنها جهت آنالیز اسیدهای چرب نمونه برداری شد. بعد از استخراج و متیلاسیون اسیدهای چرب نمونه ها با استفاده از دستگاه گاز کروماتوگرافی آنالیز شدند. نتایج این تحقیق نشان داد که میزان اسیدهای چرب اشباع در مخلوط گوشت و چربی نسبت به گوشت به طور معنی داری تحت تاثیر جیره های آزمایشی قرار گرفت. بیشترین مقدار اسید اشباع گوشت در بره های تحت تیمار حاوی %25 تفاله مرزه به جای یونجه در جیره مشاهده گردید. اسیدهای چرب تک اشباع در گوشت تحت تأثیر جیره های آزمایشی قرار نگرفت و در مخلوط گوشت و چربی، جیره های حاوی تفاله اسانس گیری شده گیاه مرزه سبب کاهش در کل اسید چرب تک اشباع گردید. استفاده از %75 تفاله اسانس گیری شده مرزه به جای یونجه سبب افزایش در مقدار اسید دوکوزاپنتانوئیک و کل اسیدهای چرب چند اشباع در گوشت بره ها گردید. استفاده از %25 تفاله اسانس گیری شده مرزه بیشترین تأثیر را بر مقدار اسید چرب چند اشباع در مخلوط گوشت وچربی داشت و سبب افزایش آن شد.

اکسیداسیون لیپیدهای کیسه زرده انرژی مورد نیاز جوجه ها را تأمین نمی کند. از طرف دیگر پس از تفریخ، جوجه ها لاجرم در معرض تنش گرسنگی قرار می گیرند که بر بالانس انرژی در بدن آن ها اثر منفی دارد. بنابراین تغذیه اولیه در جوجه ها، جهت تأمین انرژی، از اهمیت ویژه ای برخوردار می باشد. این آزمایش برای بررسی تأثیر دو فاکتور تزریق روغن زیتون به درون کیسه زرده جوجه های تازه تفریخ شده با دو سطح 0 و 7/0 میلی لیتر و طول زمان گرسنگی پس از تفریخ شامل پنج سطح 0، 12، 24، 36 و 48 ساعت، بر عملکرد تولیدی جوجه گوشتی اجرا شد. تعداد 800 قطعه جوجه گوشتی در یک آزمایش فاکتوریل در قالب طرح بلوک های کامل تصادفی با 10 تیمار و 4 تکرار استفاده شد. تلفات به صورت روزانه ثبت شد و مصرف خوراک و وزن بدن در روزهای 2، 5، 8، 11، 14، 21، 28، 35 و 42 مورد ارزیابی قرار گرفت. به منظور برازش داده های رشد، از مدل غیر خطی گومپرتز استفاده شد. در سن 28 روزگی، دو جوجه نر به طور تصادفی از هر پن انتخاب و پس از کشتار، ابعاد ظاهری عضله سینه و وزن عضله کوچک و بزرگ سینه، به صورت انفرادی ارزیابی شد. تأثیر گرسنگی بر میانگین افزایش وزن زنده، مصرف خوراک و ضریب تبدیل کل دوره معنی دار بود p<0.05)). افزایش وزن زنده جوجه های متأثر از 36 ساعت گرسنگی پس از تفریخ، به طور معنی دار کم تر از جوجه های گروه شاهد بود.(p<0.05) کم ترین میانگین مصرف خوراک، برای جوجه های متحمل 36 ساعت گرسنگی وجود داشت که تفاوت معنی دار با گروه شاهد (صفر ساعت گرسنگی) داشت. اعمال 48 ساعت گرسنگی پس از تفریخ باعث کاهش معنی دار میانگین ضریب تبدیل شد. تزریق روغن زیتون به درون کیسه زرده، درصد تلفات کل دوره را به طور معنی دار افزایش داد و بر شاخص تولید کل نیز اثر منفی داشت (p<0.05). اثر گرسنگی و تزریق روغن زیتون بر وزن زنده بدن، طول، عرض، عمق و زاویه سینه، درصد وزن سینه و وزن عضله کوچک و بزرگ سینه، در سن 28 روزگی معنی دار نبود. اثر گرسنگی بر سرعت رشد در سن 28، 35 و 42 روزگی، وزن زنده بلوغ، ضریب رشد نسبی و وزن در نقطه عطف منحنی رشد معنی دار بود (p<0.05). اعمال 48 ساعت گرسنگی پس از تفریخ، موجب رشد جبرانی در جوجه ها شد. اثر تزریق روغن زیتون بر سرعت رشد و کاهش وزن در طول گرسنگی پس از تفریخ معنی دار نبود. در کل نتیجه گیری شد که 36 ساعت گرسنگی پس از تفریخ، عملکرد جوجه ها را به طور منفی تحت تأثیر قرار داد. تزریق 7/0 میلی لیتر روغن زیتون نتوانست کاهش وزن در طول گرسنگی پس از تفریخ را جبران کند و بر عملکرد جوجه های گوشتی تأثیر منفی داشت.

تفاله اسانس گیری شده مرزه خوزستانی(satureja khuzestanica) فرآورده جانبی کارخانجات اسانس گیری است که حاوی 600 میلی گرم اسانس (تیمول وکارواکرول) بر اساس ماده خشک است. در آزمایش حاضر تأثیر مصرف تفاله اسانس گیری شده مرزه خوزستانی بر غلظت لیپوپروتئین ها، چربی های خنثی و اسیدهای چرب آزاد خون بره های پرواری بررسی شد. در یک طرح کاملاً تصادفی تعداد 30 رأس بره نر نژاد فراهانی (4/1±6/33 کیلوگرم) به صورت انفرادی با پنج جیره آزمایشی کاملاً مخلوط شده (80 درصد کنسانتره و 20 درصد علوفه) که در آنها تفاله مرزه به ترتیب درمقادیر صفر(شاهد)، 25 (مرزه-25)، 50 (مرزه-50)، 75 (مرزه-75) و100 (مرزه-100) جایگزین علوفه جیره شده بود به مدت 60 روز پروار شدند. مصرف روزانه خوراک، افزایش وزن هفتگی و ضریب تبدیل غذایی کل دوره اندازه گیری شد. در پایان دوره ی پروار نمونه خون در دو نوبت قبل و بعد از خوراک از طریق سیاهرگ وداج گردنی گرفته شد و غلظت لیپوپروتئین های با دانسیته خیلی کم (vldl)، لیپوپروتئین های با دانسیته کم (ldl)، لیپوپروتئین های با دانسیته بالا (hdl)، کلسترول، چربی های خنثی و اسیدهای چرب آزاد خون (nefa) تعیین شد. نتایج نشان داد که استفاده از تفاله اسانس گیری شده مرزه خوزستانی به جای نیمی از علوفه جیره (مرزه-50) سبب افزایش معنی داری در غلظت تری گلیسرید وvldl در خون بره های پرواری شد (05/0>p ). از طرف دیگر استفاده از تفاله اسانس گیری شده مرزه خوزستانی در جیره بره های پرواری تأثیرمعنی داری بر غلظت ldl، hdl، کلسترول و اسیدهای چرب آزاد خون بره های پرواری نداشت (05/0<p). نتیجه کلی اینکه مصرف تفاله اسانس گیری شده مرزه خوزستانی احتمالاً با تأثیر بر جذب روده ای چربی های خنثی موجب افزایش سطح vldl و تری گلیسریدها در خون بره های پرواری شد هرچند بر غلظت سایر لیپوپروتئین ها و کلسترول خون بره های پرواری تأثیری نداشت.

چکیده هدف از انجام این پژوهش بررسی تأثیر جایگزینی تفاله اسانس گیری شده مرزه خوزستانی به جای یونجه در جیره بره پرواری بر پویایی تولید گاز به روش آزمایشگاهی بود. در جیره های آزمایشی به ترتیب مقادیر صفر (تیمار شاهد)، 25، 50، 75 و 100 درصد تفاله مرزه جایگزین یونجه گردید. جیره های آزمایشی براساس 20 درصد علوفه و 80 درصد کنسانتره تنظیم گردید. مایع شکمبه از سه رأس گوسفند نر بالغ فیستولاگذاری شده نژاد مهربان که از جیره با کنسانتره بالا تغذیه شده بودند تهیه شد. در سه دوره ی مجزا (سه ران) تولید گاز در ساعات 1 تا 144 بعد از انکوباسیون با استفاده از 200 میلی گرم از هرکدام از تیمارها همراه با مایع بافری شکمبه اندازه گیری شد. در یک دوره ی مجزا، پس از 24 ساعت انکوباسیون مقدار گاز تولیدی، غلظت آمونیاک، غلظت کل اسیدهای چرب فرار، قابلیت هضم ظاهری و حقیقی ماده خشک، ضریب تفکیک کننده، تولید توده میکروبی، بازده تولید توده ی میکروبی و همچنین تعداد پروتوزوآ اندازه گیری شد. جایگزینی تفاله ی مرزه به جای یونجه تاثیر معنی داری بر تولید گاز در ساعات مختلف انکوباسیون و فراسنجه های پویایی گاز شامل مجانب تولید گاز، سرعت نسبی تولید گاز و نیمه عمر تولید گاز نداشت (05/0<p). میانگین غلظت آمونیاک در گاز تولیدی به طور معنی داری با جایگزینی تفاله ی مرزه به جای یونجه نسبت به جیره ی شاهد کاهش یافت (05/0>p). جیره های آزمایشی تاثیری بر غلظت کل اسیدهای چرب فرار نداشت (05/0<p). اگر چه جایگزینی تفاله ی مرزه به جای یونجه در سطوح 75 و 100 درصد قابلیت هضم ظاهری ماده ی خشک را به طور معنی داری نسبت به جیره ی شاهد کاهش داد (05/0>p)، ولی تأثیر معنی داری بر قابلیت هضم واقعی ماده ی خشک در شرایط آزمایشگاهی نداشت. در جایگزینی تفاله ی مرزه تا سطح 75 درصد به جای یونجه تولید توده میکروبی و بازده تولید توده ی میکروبی در مقایسه با جیره ی شاهد گرایش به افزایش نشان دادند (01/0>p). جیره های آزمایشی تاثیری بر تعداد پروتوزوآ و ضریب تفکیک کننده نداشت. نتایج این پژوهش نشان داد که استفاده از تفاله اسانس گیری شده مرزه خوزستانی در جیره ی بره پرواری می تواند با کاهش میزان تولید نیتروژن آمونیاکی، بدون تأثیر سوء بر قابلیت هضم ماده ی خشک، بازدهی مورد استفاده قرار گرفتن نیتروژن را بهبود بخشد. کلمات کلیدی: پویایی تولید گاز، تفاله اسانس گیری شده مرزه خوزستانی، بره پرواری

این آزمایش با هدف بررسی تاثیر استفاده از سطوح مختلف پسمانده لپه باقلا بر عملکرد تولیدی و پارامترهای خونی در بره های پروار لری اجرا شد. تعداد 36 رأس بره ی نر لری با سن 6 تا 7 ماه و میانگین وزن3/1± 3/30 کیلوگرم به طور تصادفی به چهار گروه تقسیم و در جایگاههای انفرادی نگهداری شدند. 15 روز دوره عادت¬پذیری و 75 روز دوره پروربندی در نظر گرفته شد. تیمارهای آزمایشی شامل جیره های حاوی مقدار صفر (شاهد)، 20، 40، 60 درصد پسمانده لپه باقلا بود، که جایگزین مواد متراکم تشکیل دهنده خوراک مصرفی روزانه شد. جهت تعیین افزایش وزن روزانه، مصرف خوراک و ضریب تبدیل، بره ها هر 15 روز یک بار وزن کشی شدند. برای اندازه گیری فراسنجه های خونی گوسفندان در هر تیمار از 3 راس بره ی مشخص در روزهای 50 ، 60، 70 و80، دوره پروار، خونگیری به عمل آمد. مصرف خوراک روزانه، میانگین افزایش وزن روزانه و ضریب تبدیل غذایی تحت تاثیر سطوح جیره ای پس مانده باقلا قرار گرفت (p<0/05). بیشترین افزایش وزن روزانه برای بره های تغذیه شده با جیره های 20 درصد پسمانده باقلا مشاهده شد. با افزایش میزان پسمانده باقلا در جیره ی حاوی 60 درصد پسماند باقلا به جای بخش کنسانتره ای، مصرف خوراک به طور معنی داری کاهش یافت. فعالیت آنزیم های آلکالین فسفاتاز، آسپارتات آمینو ترانسفراز، گاما گلوتامیل ترانسفراز و میزان بتا هیدروکسی بوتریک اسید، کراتینین، گلوکز، لاکتات دهیدروژناز، اسید های چرب غیر استریفه و توتال پروتئین در سرم خون بره ها تحت تاثیر جیره های آزمایشی قرار نگرفت. مصرف پسمانده لپه باقلا فعالیت آنزیم آلانین آمینو ترانسفراز سرم خون بره را به طور معنی دار کاهش داد (p<0/05). اوره سرم خون بره های تغذیه شده با جیره حاوی 60 درصد پسماند باقلا به طور معنی داری کمتر از بره های تغذیه شده با جیره حاوی 40 درصد پسمانده باقلا بود (p<0/05).

این تحقیق به منظور بررسی سطوح مختلف اسانس مرزه خوزستانی و آلفاتوکوفرول در جیره بر عملکرد تولید و قابلیت هضم ایلئومی مواد مغذی در جوجه های گوشتی تحت تنش گرما، با استفاده از 320 قطعه جوجه گوشتی سویه راس (308) در قالب طرح کاملا تصادفی انجام شد. تیمارهای آزمایشی شامل دو جیره رشد و پایانی بدون افزودنی (تیمار شاهد)، حاوی سطوح 200، 400 و 600 میلی گرم در کیلوگرم اسانس مرزه خوزستانی و 200 میلی گرم در کیلوگرم آلفاتوکوفرول بودند. هر تیمار شامل 4 تکرار و در هر تکرار 4 قطعه جوجه وجود داشت. اثر تیمار بر مصرف خوراک روزانه، افزایش وزن روزانه و ضریب تبدیل خوراک در سن 35 روزگی معنی دار نبود. میانگین وزن زنده جوجه های دریافت کننده خوراک های حاوی اسانس مرزه به طور معنی داری بیشتر از گروه شاهد و گروه تغذیه شده با جیره حاوی آلفا توکوفرول در سن 35 روزگی بود (p<0.05). اختلاف معنی داری در وزن نسبی (درصد از وزن نسبی) لاشه، قلب، طحال، کیسه صفرا، کبد، چربی حفره شکمی و تیموس، بین جوجه های دریافت کننده تیمار های مختلف در سن 35 روزگی مشاهده نشد (p>0.05). وزن نسبی چربی گردن در جوجه های تغذیه شده با جیره حاوی آلفا توکوفرول و جیره حاوی 600 میلی گرم در کیلوگرم اسانس مرزه خوزستانی به طور معنی داری کمتر از گروه شاهد بود (p<0.05). وزن بخش های مختلف روده و پانکراس در سن 35 روزگی تحت تأثیر سطوح مختلف اسانس مرزه و آلفاتوکوفرول قرار نگرفت. سطح 400 میلی گرم در کیلوگرم اسانس مرزه در جیره غذایی، موجب افزایش معنی دار قابلیت هضم ایلئومی ماده خشک، چربی و پروتئین خام در سن 35 روزگی نسبت به سایر تیمارها شد. (p < 0.05) اما بر قابلیت هضم خاکستر تاثیر معنی داری نداشت. نتایج این تحقیق نشان داد که افزودن400 میلی گرم در کیلوگرم اسانس مرزه خوزستانی باعث بهبود قابلیت هضم ایلئومی گردید. همچنین سطح 600 میلی گرم در کیلوگرم موجب کاهش چربی لاشه جوجه های گوشتی می شود.

چکیده به منظور بررسی اثر افزودن اسانس مرزه خوزستانی و آلفاتوکوفرول، از 320 قطعه جوجه یک روزه سویه راس در 5 تیمار و 4 تکرار(16 جوجه در هر تکرار) در قالب طرح کاملاً تصادفی تا سن 49 روزگی استفاده شد. اثر سطوح جیره ای صفر، 200، 400 و 600 میلی گرم در کیلوگرم اسانس مرزه خوزستانی و 200 میلی گرم در کیلوگرم آلفاتوکوفرول بر افزایش وزن روزانه، مصرف خوراک روزانه، ضریب تبدیل خوراک، راندمان اقتصادی و فراسنجه های لیپیدی سرم خون مورد بررسی قرار گرفت. در سنین 35، 42 و 49 روزگی به طور تصادفی 2جوجه جنس نر از هر تکرار کشتار گردید و وزن بدن، وزن لاشه، وزن نسبی اندام های داخلی، درصد چربی و میزان کلسترول گوشت ران و ذخیره چربی در لاشه جوجه های گوشتی اندازه گیری شد. در سن 42 روزگی نیز از جوجه ها خونگیری به عمل آمد. نتایج نشان داد افزودن 600 میلی گرم بر کیلوگرم اسانس مرزه به جیره سبب کاهش در افزایش وزن روزانه در مقایسه با گروه شاهد و افزایش ضریب تبدیل غذایی شد (p<0.05). افزودن اسانس مرزه به جیره، درصد چربی عضله ران را با نشان دادن روند وابسته به دوز مصرف اسانس در جوجه های گوشتی در سنین 35، 42 و 49 روزگی کاهش داد. تفاوت کاهش چربی با گروه شاهد در سن 35 روزگی معنی دار بود(p<0.05). در سن35، 42 و 49 روزگی تفاوتی میان کلسترول گوشت در تیمارهای آزمایشی با گروه شاهد مشاهده نشد. سطح جیره ای 200 و600 میلی گرم بر کیلوگرم اسانس مرزه، چربی گردن را در سن 35 روزگی نسبت به گروه شاهد کاهش داد (p<0.05). وزن اندام های داخلی در سن 35، 42 و 49 روزگی تحت تاثیر تیمارهای آزمایشی قرار نگرفت. میزان تری گلیسرید، کلسترول، لیپوپروتئین بادانسیته خیلی کم (vldl)، دانسیته کم (ldl) و دانسیته بالا (hdl) تحت تأثیر افزودن اسانس مرزه به جیره قرار نگرفت و هیچ تفاوت معنی داری در فراسنجه های خونی در بین تیمارهای آزمایشی مشاهده نشد (p>0.05). می توان نتیجه گیری نمود که افزودن اسانس مرزه خوزستانی به جیره جوجه های گوشتی باعث کاهش ضریب تبدیل خوراک، میزان چربی گردن و درصد چربی گوشت ران شد.

به منظور تاثیر مکمل جیره ی موننسین و متافیکس بر فراسنجه های تخمیر شکمبه و غلظت متابولیت های خون از 4 راس گاو شیرده هلشتاین چند شکم زا با میانگین وزنی 12 ± 657 کیلوگرم و روزهای شیردهی 41± 133روز استفاده شد.گاوها به طور تصادفی به تیمارهای آزمایشی شاهد (بدون افزودنی) جیره شاهد حاوی24 میلی گرم موننسین در هر کیلوگرم ماده خشک،جیره شاهد حاوی 5 گرم در هر کیلوگرم ماده خشک و جیره حاوی 24 میلی گرم در کیلوگرم موننسین و 5 گرم در کیلوگرم ماده خشک در قالب طرح مربع لاتین 4×4 با چهار تکرار اختصاص داده شدند.افزودن موننسین به جیره ها باعث تمایل به افزایش غلظت پروپیونات و کاهش غلظت استات، بوتیرات و نسبت استات به پروپیونات شد (0/05 > p)،ولی بر غلظت گلوکز،کلسترول،اوره و پروتئین تام سرم تأثیر معنی داری نداشت.نتایج نشان داد که افزودن موننسین به جیره ی گاوهای شیرده در اواسط دوره ی شیرواری باعث افزایش معنی دار غلظت تری گلیسرید سرم در مقایسه با گاوهای گروه شاهد و گروه دریافت کننده متافیکس شد ( 0/05 > p)،.افزودن متافیکس به جیره تأثیر معنی داری بر متابولیت های شکمبه،غلظت گلوکز، بتاهیدروکسی بوتیرات و اسیدهای چرب آزاد غیراستریفه سرم نداشت،ولی باعث افزایش معنی دار پروتئین تام سرم شد(0/05 > p)،.همچنین تأثیر معنی داری از افزودن همزمان موننسین و متافیکس بر غلظت گلوکز،اوره،بتاهیدروکسی بوتیرات و اسیدهای چرب آزاد غیراستریفه سرم مشاهده نشد ( 0/05 > p)،،ولی غلظت تری گلیسیرید و پروتئین تام سرم با افزودن همزمان متافیکس و موننسین به جیره افزایش یافت0/05 > p)،

به منظور بررسی اثرات استفاده از موننسین و اسیدهای آلی (متافیکس) در جیره بر عملکرد تولیدی و قابلیت هضم ماده خشک 24 راس بره پرواری توده فراهانی(7/4 ± 35/9 کیلو گرم) مورد استفاده قرار گرفت تاثیر چهار جیره آزمایشی (حاوی 80 درصد کنسانتره) شاهد، حاوی0 24 میلی گرم موننسین در کیلوگرم (موننسین)، حاوی 4 گرم متافیکس (متافیکس)، و حاوی0 24 میلی گرم موننسین به علاوه 4 گرم متافیکس (موننسین+متافیکس) در یک دوره پروار 75 روز در اختیار بره ها قرار گرفت. افزودن متافیکس به جیره باعث کاهش معنی دار قابلیت هضم ماده خشک (0/05>p)و ماده آلی (0/1>p) در مقایسه با جیره های شاهد و حاوی موننسین شد . راندمان لاشه، افزایش وزن روزانه و ضریب تبدیل غذایی تحت تاثیر تیمار های آزمایشی قرار نگرفت. افزایش وزن روزانه بره ها (286 در مقابل 156 گرم) و ضریب تبدیل غذایی (5/42 در مقابل 10/24) در ماه اول کمتر از ماه دوم پروار بود. نتیجه گیری شد که افزودن اسید های آلی به جیره بره پرواری سبب کاهش قابلیت هضم ماده خشک جیره شد و تاثیری مثبتی بر صفات عملکردی نداشت.