پس از فتح ایران توسط اعراب از قرون اوّلیه هجری، که شاید نتوان زمان دقیق آن را تعیین نمود، گروهی از زردشتیان ایران از طریق دریا خود را به هند رساندند و با اجازه حاکم گجرات در آنجا ساکن شدند. در ادوار مختلف بنا به علل و عواملی مهاجرت زردشتیان به هند تداوم یافت. این گروه که به پارسیان هند شهرت یافتند ارتباط فرهنگی و تاریخی مداوم با زردشتیان ایران داشتند. توضیح آنکه پس از فتح سنجان توسط مسلمانان شالوده فرهنگی پارسیان در هند مورد تهدید قرار گرفت و آنان در امور مذهبی دستخوش اختلاف شدند. لذا، از طریق فرستادگان خود به موبدان ایران متوسل شدند و شاید به همین علت توانستند هویت خود را در هند نزدیک به سیزده قرن حفظ کنند. متقابلاً، پس از هرج و مرج های اجتماعی ایران بعد از سقوط صفویه تا ابتدای دوره قاجار تعداد و سطح زندگی فرهنگی و اجتماعی زردشتیان تنزل یافت. پارسیان که در سایه کوشش های فرهنگی و اقتصادی خود در هند پیشرفت کرده بودند، خدمات پیشین زردشتیان ایران را با حمایت های مادّی و فرهنگی خود تا حدّ زیادی در دوره قاجار جبران کردند. در این رساله کوشش شده نحوه ارتباط پارسیان هند با زردشتیان ایران تا پایان دوره قاجار مورد بررسی قرار گیرد

چکیده ندارد.