ابتدا ژن های کد کننده پروتئین های ace و zot از ویبریو کلره سم زا به روش pcr جدا شده و با هضم آنزیمی به وکتور pet-28(a) وارد شدند، سپس به میزبان های کلونینگ و بیانی ترانسفورم شده و سپس بیان شدند. وکتورهای نوترکیب با pcr، هضم دو آنزیمی و تعیین توالی، تائید شدند خالص سازی به روش کروماتوگرافی تمایلی با استفاده از رزین نیکل صورت گرفت و ایمونو ژنیسیته آن با وسترن بلاتینگ و فعالیت بیولوژیک آنها با تست لوپ ایلئال خرگوش مورد تایید قرار گرفت. برای بررسی ایمنی ، پروتئین های نوترکیب به صورت خوراکی به موش های balb/c داده شد. از واکسن دوکورال به عنوان کنترل مثبت استفاده شد. آخرین رقت igg سرمی و آخرین رقت iga مدفوعی که با پروتئین های نوترکیب تولید شده واکنش مثبت داشتند، برای هر موش تعیین شد. اختلاف سطح igg سرمی و iga مدفوعی ضد zot و ace در گروههای دریافت کننده پروتئین های نوترکیب در ترکیب با هم در مقایسه با گروههای دریافت کننده همان پروتئین ها به تنهایی به طور معنی داری بالاتر بود (p<0.05) . موش های ایمن شده با سویه توکسین زای ویبریو کلره به صورت خوراکی دچار چالش شدند. بررسی درصد کلیرانس گروههای مختلف نشان داد که گروهی که مخلوط دو پروتئین را دریافت کرده بودند نسبت به سایر گروهها به جزء گروه واکسن درصد کلیرانس بالاتری داشتند (41%). نتایج این تحقیق نشان داد که پروتئین ace نوترکیب ، ایمونوژن موثر تری می باشد و پروتئین zot سبب افزایش پاسخ های ایمنی علیه پروتئینی که با آن استفاده می شود می گردد.

چکیده ندارد.