هدف از مطالعه حاضر تعیین تاثیر بلند مدت تمرین استقامتی بر مقادیر غلظت سرمی آدیپونکتین و لیپوکالین-2 رتهای سالم و دیابتی نوع 2 بود. تعداد 50 رت نژاد ویستار نر در سن 4 هفتگی با میانگین وزنی8/10±7/95 گرم انتخاب و بر اساس وزن بدن به طور تصادفی به 4 گروه شاهد سالم (10n= )؛ تمرینی سالم (10n= )؛ شاهد دیابتی (15n= )و تمرینی دیابتی (15n= ) تقسیم شدند. دیابت از طریق ترکیب تزریق درون صفاقی استرپتوزوتوسین و مصرف غذای پر چرب ایجاد و تمرین استقامتی ( شروع با سرعت m/min 20 و تدریجا رسیدن به سرعت m/min 30 در هفته آخر) به مدت 7 هفته، بر گروههای تمرینی سالم و دیابتی اعمال شد. 24 ساعت بعد از آخرین جلسه تمرینی و بعد از 12 ساعت ناشتایی رت ها تشریح شدند و نمونه گیری خون مستقیما ازعضله قلب به میزان 5 میلی لیتر انجام گرفت.غلظت گلوکز پلاسما با روش آنزیماتیک گلوکز اکسیداز،اندازه گیری غلظت آدیپونکتین پلاسما به روش elisa و اندازه گیری غلظت لیپوکالین پلاسما بوسیله تکنیک elisa انجام گرفت. جهت بررسی طبیعی بودن توزیع داده ها از آزمون کلموگراف-اسمیرنفاستفاده شد. جهت بررسی اختلاف میانگین بین دو گروه هم از آزمون t مستقل و جهت تعیین معنی دار بودن تفاوت متغیرها بین گروههای تحقیق از آزمون آماری one-way anova و آزمون تعقیبی tukey استفاده گردید. یافته های تحقیق، افزایش معنی دار مقادیر گلوکز استراحتی خون در دو گروه دیابتی نسبت به دو گروه دیگر را نشان داد (001/0p <)؛ همچنین بعد از اعمال پروتکل تمرینی کاهش معنی داری در غلظت گلوکز پلاسما در گروه تمرینی دیابتی نسبت به شاهد دیابتی دیده شد(001/0>p). علاوه بر این،افزایش معنی دار آدیپونکتین پلاسما در گروه شاهد سالم نسبت به شاهد دیابتی (001/0>p) و در گروه تمرینی دیابتی نسبت به گروه شاهد دیابتی (005/0>p ) مشاهده شد. مقادیر غلظت لیپوکالین پلاسما در گروه شاهد دیابتی هم نسبت به شاهد سالم به طور معنی دار افزایش یافت (001/0>p) و این در حالی بود که کاهش مقادیر لیپوکالین-2 پلاسما در گروه تمرینی دیابتی نسبت به شاهد دیابتی معنی دار نبود. به طور خلاصه ؛ نتایج تحقیق حاضر نشان داد مقادیر غلظت آدیپونکتین پلاسما پس از تمرین استقامتی در شرایط دیابت نوع 2 افزایش قابل ملاحظه ای دارد.