عوامل زیادی موجب گردید که مسلمین بیش از اقوام و ملت های دیگر درباره ی شناخت اجرام آسمانی و مواضع و خصوصیات آنها به بررسی و تحقیق بپردازند، که یکی از مهم ترین آنها تکالیف مذهبی ایشان از قبیل: نماز، روزه، حج، شناخت قبله، حرمت قتال در ماه های حرام و . . . بود که همه ی اینها منوط به شناسایی ماه و خورشید و برخی از ستارگان و کرات آسمانی بود. این عوامل و نیز حس کنجکاوی بشر که می خواهد آنچه را که در اطرافش می گذرد بداند، مسلمین را وادار کرد که از همان سده های اول در صددشناسایی هر چه بیشتر نجوم و اجرام آسمانی برآیند و نظرات تازه ای درباره ی آنها ابراز دارند. این پژوهش با عنوان « تاریخ نجوم اسلامی از آغاز دوره ی اسلامی تا پایان قرن چهارم هجری» در صدد است تا با تکیه بر منابع موجود به بررسی 1) جایگاه علم نجوم در میان مسلمین؛ 2) علم نجوم در میان ملل مختلف و انتقال آن به بررسی؛ 3) دستاوردهای مسلمین در علم نجوم، بپردازد.یافته های این پژوهش نشان می دهد که شکوفایی علم نجوم در میان مسلمین پس از ترجمه ی کتاب المجسطی از یونان، زیج شهریار از ایران و سندهند کبیر از هند آغاز شد و از آن پس دانشمندان بزرگی در این علم درخشیدندو خود به تجربیات و مطالعات مستقل پرداختند.