تریپتوفان یکی از هشت اسیدآمینه ی ضروری است که به عنوان مکمل غذایی، داروی ضد افسردگی، مسکن و در درمان افراد الکلی و بیماران اسکیزوفرنی کاربرد دارد. در این پژوهش سلول های e. coli atcc11303 به عنوان بیوکاتالیزور واکنش تولید l-trp از ایندول و l-ser مورد استفاده قرار گرفتند. باکتری در محیط کشت معدنی غنی شده با ملاس چغندر (منبع کربن بهینه) و ایندول (القاگر تریپتوفان سنتاز) کشت داده شد، سپس میزان القاگری ایندول از طریق سنجش تریپتوفان تولیدی با استفاده از hplc تعیین شد. به منظور به دست آوردن بیوکاتالیزور یکسان از نظر فیزیولوژی برای انجام آزمایشات بعدی، فرمانتور در حجم l 9 انجام شد. غلظت پیریدوکسال فسفات (کوآنزیم تریپتوفان سنتاز)، مدت زمان واکنش، ph و مقدار بیوکاتالیزور برای تولید l-trp با استفاده از سلول های آزاد فاز ساکن (فاز دارای بیشترین تولید) بهینه سازی شد و توسط g 3 بیوکاتالیزور، mg/l 9/47 تریپتوفان به دست آمد. به منظور تولید l-trp توسط بیوکاتالیزورهای تثبیت شده، باکتری در حامل های مختلف تثبیت شد. پس از انتخاب آگار 2% به عنوان حامل بهینه، بار میکروبی دانه ها و مدت زمان واکنش بهینه سازی شد و امکان استفاده ی مجدد بیوکاتالیزورهای تثبیت شده مورد بررسی قرار گرفت. mg/l 47/235 تریپتوفان توسط g 2 بیوکاتالیزور تثبیت شده طی شش دور واکنش متوالی به دست آمد. سپس امکان استفاده از ملاس های چغندر ارومیه و فریمان و ملاس نیشکر کرج به عنوان منبع سرین مورد بررسی قرار گرفت. ملاس ها پس از فرآوری با اتانول و نرمال بوتانول به عنوان منبع سرین واکنش تولید تریپتوفان مورد استفاده قرار گرفتند. mg/l 33/6 تریپتوفان با استفاده از g 2 بیوکاتالیزور تثبیت شده در حضور ایندول و ملاس فرآوری شده ی چغندر ارومیه به دست آمد، با افزودن mg 10 سرین و ملاس چغندر ارومیه به محیط واکنش میزان تولید به mg/l 95/17 رسید. کل

در این پژوهش از تراکم چهارجزئی یوگی 2-فرمیل ایندول به عنوان جزء آلدهیدی با آمین ها، کربوکسیلیک اسیدها و ایزوسیانیدها، محصولات بیس آمیدی سنتز شدند که به طور غیرمنتظره ای در مجاورت باز سزیم کربنات، حلال آپروتیک دی متیل فرمامید و اکسیژن جو، طی اکسایش هوازی به مشتقات ایندول-3-اون قرمز رنگ تبدیل شدند. تمام محصولات جدید بودند و با روش های مختلفی نظیر ft-ir، 13c-nmr، 1h-nmr، کریستالوگرافی اشعه ی ایکس و hrms شناسایی شدند. شرایط ملایم، تک ظرفی بودن، استفاده از اکسیژن هوا به عنوان اکسیدکننده ی سازگار با محیط زیست، عدم نیاز به کاتالیزورهای فلزات واسطه، بازده و گزینش پذیری بالای محصولات از برتری های این واکنش به حساب می آیند.