خودزندگینامه ها گونه ای از روایتند که به خاطر تفسیری که از سوژگی، دیگری و لغزش میان سطح واقعیت تاریخی و بیان ادبی به دست می دهند بارها دستمایه ی پژوهش های تاریخی، اجتماعی و ادبی قرار گرفته اند. حضور خودزندگینامه در میان اشکال تاریخ نگاری ایرانیان مرهون تاثیر پذیری و ظهور شکل های نوی نگارش همزمان با اولین مواجهات مدرن ایران در عصر قاجار است. این پژوهش به دنبال هویت متنی ست که در اولین رشحات روایت از خود آشکار شده حکایت از لحظه ای می کند که در آن رویکرد راویان ایرانی نسبت به هویت و گذشته ی خود تغییر می یابد. برای این منظور، نظرگاه های فرهنگی، تاریخی و روانکاوانه در کنار روش بنیامین از تفسیر تاریخی قرار گرفته است. با پیش چشم آوردن اتوبوگرافی به عنوان یک "خاستگاه" تاریخی در بیان بنیامین، پیکربندی های مفهومی حول سه خوشه ی روایت، هویت و دیگری شکل گرفت تا ایده خود را در منظومه ی تاریخیش نمایان سازد. به این ترتیب ایده ی تخیل تاریخی خود را در کرانمندی ایده های تخیل در تاریخ نگاری ایرانیان هویدا نمود. ایده ای که شکل سوژه ی متنی را در هر دوره متناسب با صورت تجلی خود تعین بخشیده است.