این پژوهش، جستاری است نظری و عملی، ذهنی و عینی، داده بنیاد و توصیفی درباره رویدادهای زبانی. رویداد یعنی آنچه روی می دهد چه نسبتی می تواند با زبان داشته باشد. بخشی از این نسبت به تحلیل ساخت رویداد در زبان معطوف/محدود گشته است. زنو وندلر با کمک زبان شناسان پیشین تلاش می کند تا انواع ساخت رویداد را به دست دهد و این امر موجب می شود تا نگاه واژگانی- معنایی به ساخت رویداد حاکم شود: نگاهی که بیشتر بر محمول تمرکز دارد . اما آن زمان که نحو جایگاه مهمی را در زبان شناسی می یابد، رویکرد نحوی بر ساخت رویداد حاکم می شود. و ازآن به بعد زبانشناسان به طور کلی بر این امر اتفاق نظر دارند که ساخت رویداد در زبان بسته به مشارک ها و محمول به کاررفته در یک گزاره است.نگاهنحویبهرویداددربرگیرندهسهمدلاستکههرمدلبهشیوهخودنموداردرختیرویدادرابازنماییمیکند. بخشدیگرتحلیلرویدادتوسطآنهادربارهرویدادهایمتحرکاست. رویدادیکهدرآنجسمیدریکمسیربهروشخاصیوبرروییکزمینهحرکتمیکندورویدادیرویمیدهدواینتحلیل،یکردهشناسیاززبانبهدستمیدهد. این نوع نگرش به زبان محصول تلاش چندین ساله زبانشناسان برای سیاست زدایی از حیطه علم زبانشناسی بوده است : سیاست به مثابه امر منتقد وضعیت. این نوع زبانشناسی همیشه زبان را به عنوان« پدیده ای منتظر» به ما عرضه می کند. تحلیل های وا‍ژگانی، معنایی و نحویِ زبانشناسان همگی زبان را یک سوژه/ابژه منتظر پنداشته اند: گزاره ای که تلاش می کند رویداد روی داده را بازنمایی کند.این نوشته بر آن است تا رویداد زبانی را به طرزی رادیکال – یعنی ریشه ای- بررسی کرده و سه نوع از آن را معرفی کند: رویداد زبانی، رویداد زبانی جهان-محرف و رخداد زبانی. که هر یک به شیوه ای با مفهوم رویداد زبانی درارتباط است.