چکیده: هدف این پژوهش، مقایسه پارامترهای تاکتیکی کشتی گیران آزادکار اوزان سنگین(84 ، 96 و120کیلو گرم) در مسابقات لیگ داخلی و قهرمانی جهان بود. بدین منظور، از میان اسناد تصویری موجود در فدراسیون کشتی جمهوری اسلامی ایران10 رقابت از هر رده وزنی در دو سطح قهرمانی جهان و لیگ داخلی، به طور تصادفی ساده انتخاب گردید. سپس، عملکرد تاکتیکی 120 کشتی گیر منتخب با استفاده از روش تحلیل ویدیوئی با ثبت لحظات اساسی مورد مطالعه قرار گرفت. پارامترهای مورد مطالعه در تحقیق عبارت بودند از: 1-تناوب حمله؛ 2- اطمینان حمله؛ 3- اطمینان دفاع؛ 4- نتیجه بخشی. تجزیه و تحلیل آماری داده ها از طریق آمار توصیفی و آمار استنباطی شامل، آزمون کولموگروف- اسمیرنوف و آزمون t گروه های مستقل در سطح معناداری p?0.05 انجام شد نتایج به دست آمده در پارامترهای مورد نظر به شرح زیر است. الف- میانگین تناوب حمله کشتی گیران اوزان 84، 96 و 120 کیلوگرم در مسابقات جهانی به ترتیب 65/1 26/120، 14/2 41/132 و 65/1 99/165 ثانیه و در لیگ داخلی به ترتیب 70/1 93/122، 82/1 29/132 و 65/1 65/163 ثانیه به دست آمد؛ که از لحاظ آماری معنی دار نبود. ب- تفاوتهای مشاهده شده بین میانگین شاخص اطمینان حمله در اوزان 84، 96 و120 کیلوگرم در مسابقات جهانی (به ترتیب 19/30 55/38، 76/31 78/36 و 13/42 62/56در صد) و در لیگ داخلی (به ترتیب 86/28 88/53، 88/24 48/48 و 23/38 48/40 درصد) بوده است،که از لحاظ اماری معنی دار نبودند. ج- تفاوتهای مشاهده شده بین میانگین شاخص اطمینان دفاع کشتی گیران اوزان 84، 96 و 120 کیلوگرم در مسابقات جهانی (به ترتیب 34/29 37/62، 49/33 20/58 و 64/43 53/50 در صد) و در لیگ داخلی (به ترتیب 36/28 70/44، 95/25 86/47 و 91/35 17/51 درصد) بوده است،که از لحاظ آماری معنی دار نبوده است. د- تفاوتهای مشاهده شده بین میانگین شاخص نتیجه بخشی اوزان 84، 96 و 120 کیلوگرم( به ترتیب 02/1 54/1، 84/0 05/1 و 81/0 99/0امتیاز) و در لیگ داخلی( به ترتیب 84/0 27/1، 72/0 27/1 و 87/0 958/0امتیاز) بوده است. این یافته ها بیانگر برابری میزان خبرگی تاکتیکی کشتی گیران اوزان سنگین در دو سطح از مسابقات لیگ داخلی ج.ا.ایرانو قهرمتنی جهان در سال 2010می باشد. به علاوه، شاخص های تاکتیکی هر دو گروه مورد مطالعه در سطحی پائین تر از انتظارات (پارامترهای مدلی) فدراسیون جهانی کشتی بود. کلمات کلیدی: کشتی آزاد، خبرگی تاکتیکی، اوزان سنگین، تناوب حمله، اطمینان حمله، اطمینان دفاع، نتیجه بخشی.

هدف از تحقیق حاضر بررسی رابطه سبک های رهبری مدیران مدارس با تعهد سازمانی دبیران تربیت بدنی بود . روش تحقیق از نوع توصیفی و از انواع مطالعات علی –مقایسه ای است که به صورت میدانی انجام شده است.جامعه آماری شامل کلیه دبیران تربیت بدنی زن و مرد در سه مقطع ( ابتدایی،راهنمایی،دبیرستان ) اداره آموزش و پرورش شهرستان رامهرمز که در سال تحصیلی 1391-1390 مشغول به کار بودند (107=n) و نمونه گیری به روش سرشماری وکل جامعه به عنوان نمونه انتخاب شدند، در پایان پس از بررسی 26/96 پرسشنامه های عودت شده مورد تجزیه وتحلیل آماری قرار گرفتند(تعداد برگشتی=103). ابزار اندازه گیری،پرسشنامه محقق ساخته مشخصات فردی، پرسشنامه استاندارد چند عاملی رهبری باس و آلیو (1995) و تعهد سازمانی آلن و مایر(1990) می باشد . پایایی پرسشنامه ها با استفاده از ضریب آلفای کرونباخ به ترتیب 89/0 و76/0 به دست آمد. برای توصیف ویژگی های فردی آزمودنی ها و همچنین متغیرهای تحقیق از روش های آماری توصیفی و برای آزمون فرضیه ها از روش های آماری استنباطی شامل آزمون کلوموگروف اسمیرونوف ،ضریب همبستگی پیرسون، آزمون رگرسیون چندگانه و آزمون تی مستقل استفاده شد. نتایج آزمون فرضیه های تحقیق در سطح 05/0=? نشان داد: بین سبک رهبری عمل گرا و تحول گرای مدیران با تعهد سازمانی دبیران تربیت بدنی شهرستان رامهرمز رابطه وجود دارد اما بین سبک رهبری بی قید و بند مدیران با تعهد سازمانی دبیران تربیت بدنی ارتباط منفی وجود دارد یعنی با افزایش استفاده مدیران از این نوع سبک رهبری میزان تعهد سازمانی دبیران کاهش پیدا می کند . بین سن با تعهد سازمانی دبیران تربیت بدنی شهرستان رامهرمز ارتباط منفی وجود دارد. بین میزان تحصیلات و سابق خدمت با تعهد سازمانی دبیران تربیت بدنی شهرستان رامهرمز ارتباط وجود ندارد.بین تعهد سازمانی آزمودنی های دارای مدرک تربیت بدنی و غیر تربیت بدنی و همچنین بین تعهد سازمانی دبیران زن و مرد شهرستان رامهرمز تفاوتی وجود ندارد.همچنین نتایج رگرسیون چندگانه نشان داد که ، از میان ابعاد مختلف سبکهای رهبری، دو سبک تحول گرا و عملگرا قابلیت پیش بینی کنندگی تعهد سازمانی را دارند.

هدف از تحقیق حاضر بررسی تاثیر ارائه فعالیت مقاومتی شش هفته ای بر آدیپونکتین سرم و شاخص مقاومت به انسولین دختران دارای اضافه وزن بود. 31 دختر دارای اضافه وزن با میانگین سنی 35/2 ± 35/22 سال و با 47/2± 74/27 bmi =کیلوگرم بر متر مربع به صورت هدفمند انتخاب و به صورت تصادفی در سه گروه تجربی یک (n=10)، تجربی دو(n=11) و گروه کنترل (n=10) قرار گرفتند. گروه تجربی یک تمرینات را از گروه عضلات بزرگ به کوچک (پرس پا، پرس سینه، سیم کش زیر بغل، جلو پا، پشت پا، ساق پا، جلو بازوپشت بازو) و گروه تجربی دو، تمرینات را از گروه عضلات کوچک به بزرگ (پشت بازو، جلو بازو، ساق پا، پشت پا، جلو پا، سیم کش زیر بغل، پرس سینه، پرس پا) اجرا نمودند. برنامه تمرینی سه بار در هفته و هر جلسه شامل سه ست با 12 تکرار و شدت 1rm 60-50% اجرا شد. زمان استراحت بین ایستگاه ها سه دقیقه و زمان استراحت بین هر ست دو دقیقه بود. گروه کنترل در طی این شش هفته برنامه تمرینی نداشتند. خونگیری در دو مرحله 24 ساعت قبل از شروع پروتکل و مجددا20 ساعت بعد از اتمام دوره، با شرایط کاملا مشابه و به دنبال 12 تا 14 ساعت ناشتایی انجام گرفت. نتایج با استفاده از آزمون آنوای تکراری نشان داد که آدیپونکتین در هیچ یک از گروه های تجربی تغییر معناداری نداشته است. بنابراین نوع ارائه تمرینی تاثیری بر آدیپونکتین ندارد. شاخص مقاومت به انسولین در دو گروه تجربی کاهش معنی داری یافت (p < 0.05) و نوع ارائه تمرین مقاومتی تاثیری بر این شاخص نداشت

پژوهش حاضر به منظور بررسی تاثیر ترتیب ارائه فعالیت مقاومتی بر ویسفاتین و مقاومت به انسولین در مردان دارای اضافه وزن انجام گرفت. 15 مرد جوان (میانگین سن 25/1±36/21 سال وbmi 88/1±95/27kg/m2 ) به صورت هدفمند انتخاب شدند و دو جلسه فعالیت مقاومتی را تکمیل کردند. قبل از آن در جلسه ای جداگانه، یک تکرار بیشینه ای برای شش حرکت تعیین شد. آزمودنی ها فعالیت مقاومتی با دو نوع ارائه گوناگون: پروتکل الف ( از عضلات بزرگ به کوچک شامل: پرس سینه، پرس پا، سیم کش زیر بغل، سرشانه هالتر، جلو بازو، پشت بازو)، و پروتکل ب ( از عضلات کوچک به بزرگ: عکس ترتیب حرکات پروتکل الف) را با شدت 85% یک تکرار بیشینه انجام دادند. برای این منظور در جلسه اول و به صورت تصادفی هفت نفر از آزمودنی ها پروتکل الف (از عضلات بزرگ به کوچک) و بقیه آزمودنی ها (هشت نفر) پروتکل ب (از عضلات کوچک به بزرگ) را انجام دادند. استراحت برای هر نوبت یک دقیقه و برای هر حرکت دو دقیقه در نظر گرفته شد. یک هفته بعد، جلسه دوم فعالیت مقاومتی همانند جلسه اول اجرا شد، با این تفاوت که فعالیت مقاومتی برای آزمودنی ها الف و ب جا به جا شد. در هر یک از پروتکل ها، خون گیری قبل از فعالیت، بلافاصله و 30 دقیقه بعد از فعالیت انجام گرفت.نتایج با استفاده از آزمون آنوای تکراری حاکی از آن بود که غلظت ویسفاتین سرم در پروتکل ب بلافاصله بعد از فعالیت (005/0 p=) نسبت به قبل از آن به صورت معنا داری افزایش یافت. در مورد علظت انسولین، در هر دو پروتکل بلافاصله و 30 دقیقه ( 000/0p= ، و000/0 p=) پس از فعالیت نسبت به قبل از آن افزایش معنی داری دیده شد. در مورد غلظت گلوکز در هر دو پروتکل بلافاصله و 30 دقیقه پس از فعالیت نسبت به قبل از آن کاهش معناداری (005/0 p=و 018/0(p= دیده شد. در مورد مقاومت به انسولین در هر دو پروتکل بلافاصله و 30 دقیقه پس از فعالیت نسبت به قبل از آن افزایش معناداری (000/0p= ،000/0p=) دیده شد.در کل، یافته های حاضر نشان داد که ترتیب بزرگی یا کوچکی عضلات به کار گرفته شده در ابتدای فعالیت، تاثیری بر ترشح هورمون ویسفاتین و دیگر فاکتورهای نامبرده ندارد.

درسال‏های اخیر آگاهی و توجه عموم به ویژه محققین درباره فاکتورهای سلامتی در بزرگسالی و میانسالی به طور چشمگیری تغییر یافته و مسائل مشکلات ناشی از اختلالات حاصله در این سنین به یک مسئله‏ی عمومی تبدیل شده است. با توجه به اینکه بخش بزرگی از جمعیت را افراد بزرگسال تشکیل می‏دهند، باید مسائل و نیازهای این گروه از افراد به عنوان یکی از حوزه‏های مطالعاتی مورد توجه قرار گیرد. افراد در سنین بزرگسالی و میانسالی بیش از دیگر افراد جامعه در معرض انواع بیماری‏ها و به ویژه بیماری‏های قلبی-عروقی و دیابت قرار می‏گیرند. این مشکلات در این افراد با افزاش سن و وزن و بی‏تحرکی فزونی می‏یابد. لذا یافتن راه‏حل‏هایی جهت کاهش بروز این بیماری‏ها و یا بهبود افراد بیمار و کاهش عوامل خط مربوط به آن‏ها علاوه بر این که به افزایش طول عمر می‏انجامد بلکه این افراد را به سوی زندگی سالم‏تر رهنمون می‏نماید. از این رو هدف این تحقیق بررسی تأثیر 8 هفته تمرین هوازی توأم با موسیقی بر کیفیت زندگی زنان دیابتی نوع دو بود. این پژوهش از نوع نیمه تجربی می باشد که به صورت میدانی انجام گرفته است، هم-چنین با توجه به طول زمان اجرای پژوهش، این تحقیق از نوع مقطعی و به لحاظ استفاده از نتایج به دست آمده کاربردی می‏باشد.جامعه آماری پژوهش را زنان دیابتی نوع دو شهرستان ایذه تشکیل می‏دهند و نمونه ی آماری این پژوهش را 20 زن دیابتی عضو کلنیک دیابت شهرستان ایذه و فاقد بیماری خاص تشکیل دادند.آزمودنی ها دارای میانگین سنی 90/41 سال، قد 75/ 160سانتی متر، توده بدنی 24/27 کیلوگرم و میانگین سابقه بیماری دیابت 10 سال بود.آزمودنی هایی که قادر به انجام فعالیت بدنی این تحقیق بودند به طور تصادفی در دو گروه تجربی1 (10نفر) و (10نفر) قرارگرفتند. گروه تجربی1 فقط تمرینات هوازی، و گروه تجربی2 تمرینات هوازی همراه با موسیقی را انجام دادند. همه‏ی آزمودنی‏ها قبل و بعد از تمرینات پرسش‏نامه کیفیت زندگی را تکمیل کردند. گروه تجربی هفته ای 3 جلسه و به مدت 8 هفته، در تمرینات هوازی شرکت نمودند. تمرینات شامل: سه بخش گرم کردن (10 دقیقه)، اجرای تمرین هوازی سبک دویدن به عنوان بخش اصلی تمرین (60-40 درصد حداکثر ضربان قلب به مدت 30 دقیقه) و در پایان برگشت به حالت اولیه (10 دقیقه) بودکه ضمن اجرای هر سه بخش موسیقی پخش شد. جهت توصیف داده‏ها از آمار توصیفی(میانگین، انحراف معیار، درصد، جداول و نمودارها) اسفاده شد. به منظور تجزیه و تحلیل داده‏ها از آمار استنباطی، از آزمون کولموگروف-اسمیرونف برای بررسی توزیع طبیعی داده ها و آزمون‏های t دو گروه همبسته برای تعیین میزان تفاوت بین هر گروه و t دو گروه مستقل برای تعیین میزان تفاوت دو گروه استفاده شد. برای تجزیه و تحلیل داده‏ها از نرم‏افزارspss نسخه 16 استفاده شد. سطح معناداری در این تحقیق 05/0 در نظر گرفته شد و این نتایج بدست آمد، آزمون t وابسته نشان داد، 8 هفته تمرین هوازی بر کیفت زندگی زنان دیابتی نوع 2 اثر مثبت معنی‏دار دارد و8 هفته تمرین هوازی همراه با موسیقی بر کیفیت زندگی زنان دیابتی نوع دو تاثیر مثبت معنی‏دار دارد.هم‏چنین نتایج t مستقل نشان داد بین اثرات 8 هفته تمرین هوازی و تمرین هوازی توام با موسیقی بر کیفیت زندگی زنان دیابتی نوع 2 تفاوت معنی‏داری وجود دارد.

هدف پژهش حاضر تاثیر موسیقی بر زمان رسیدن به خستگی، تغییرات لاکتات و شاخص درک فشار افراد تمرین کرده در یک تست فزاینده بود. روش شناسی:16 ورزشکار تمرین کرده از رشته های مختلف ورزشی به صورت تصادفی انتخاب شدند. روش آماری: برای تجزیه و تحلیل داده ها از از روش های آمارتوصیفی و استنباطی (تی جفتی وواریانس یکطرفه) استفلده گردید. یافته های تحقیق:موسییقی بر روی شاخص درک فشار و زمان رسیدن به خستگی تاثیر معنی داری دارد ولی بر تغییرات لاکتات تاثیر معنی داری نداشت.

هدف از تحقیق حاضر بررسی اثر حاد مکمل اسیدآمینه تورین بر توان بی¬هوازی، زمان رسیدن به خستگی و تغییرات لاکتات خون ورزشکاران بود. 10 ورزشکار مرد تمرین¬کرده (فوتبالیست) با میانگین سنی 00/1 ± 00/22 سال، قد 69/4 ± 00/178 سانتی¬متر و شاخص توده بدنی (bmi) 09/2 ± 17/21 کیلوگرم برمتر مربع به صورت هدفمند انتخاب و به شیوه تصادفی در دو گروه الف و ب (5n=) قرار گرفتند با استفاده از طرح آزمایشی متقاطع در 3 مرحله¬ با فاصله زمانی 48 ساعت دو آزمون رمپ و وینگیت را به منظور ایجاد خستگی اجرا کردند (هر مرحله: رمپ، 1 ساعت استراحت، وینگیت): مرحله اول یا شرایط پایه، بدون مکمل و دارونما؛ مرحله دوم: گروه (الف) مکمل(7/1 گرم تورین) و گروه (ب) دارونما (7/1 گرم مخلوط نشاسته و شکر)؛ مرحله سوم: گروه (ب) مکمل و گروه (الف) دارونما. آزمودنی¬ها در روز آزمون کپسول¬های حاوی تورین و دارونما را به همراه صبحانه و ناهار مصرف کردند. برای سنجش توان بی¬هوازی آزمون وینگیت و برای سنجش زمان رسیدن به خستگی، از آزمون فزاینده رمپ استفاده شد.خونگیری در دو مرحله قبل و بلافاصله بعد از آزمون رمپ انجام گرفت. همچنین، ضربان قلب آزمودنی¬ها اندازه¬گیری و ثبت شد. برای محاسبه ضربان قلب آستانه بی¬هوازی از روش d-max استفاده شد. به منظور تجزیه و تحلیل داده ها از آمار توصیفی و استنباطی (آنوای تکراری یا repeated measure¬) استفاده گردید. نتایج نشان داد مکمل¬سازی حاد تورین سبب تغییر معناداری (05/0??) در توان بی¬هوازی (63/0 ± 22/5 وات بر کیلوگرم)، زمان رسیدن به خستگی (63/2 ± 29/14 ثانیه:دقیقه)، تغییرات لاکتات خون (06/13 ± 31/85 میلی¬مول در لیتر) و ضربان قلب آستانه بی-هوازی (51/10 ± 80/165 ضربه در دقیقه) ورزشکاران نسبت به شرایط پایه و دارونما نشد. با وجود این، افزایش غیرمعنی¬داری در زمان رسیدن به خستگی مشاهده شد. در کل با توجه به مطالعه حاضر مکمل¬سازی حاد تورین تأثیر معنی¬داری بر توان بی¬هوازی، زمان رسیدن به خستگی، تغییرات لاکتات خون و ضربان قلب آستانه بی¬هوازی ورزشکاران ندارد.

هدف از این تحقیق بررسی تأثیر 8 هفته تمرین مقاومتی با دو شدت 50 و 80 درصد یک تکرار بیشینه بر توان انفجاری و عملکرد مهارتی بازیکنان والیبال نوجوان شهرستان سنندج بود. روش تحقیق از نوع نیمه تجربی بود که جامع? آماری آن را بازیکنان نوجوان کانون والیبال شهرستان سنندج(60=n)، با حداقل دو سال سابقه تمرین والیبال و دامنه سنی 18-14 سال، تشکیل دادند.آزمون های توان انفجاری و عملکرد مهارتی، قبل و بعد از پروتکل تمرینی، از آزمودنی ها به عمل آمد. دو گروه تجربی 8 هفته تمرین مقاومتی را با حجم یکسان و سه جلسه در هفته(روزهای فرد) اجرا کردند. همچنین هر سه گروه برنامه تمرین والیبال خود را به طور معمول در روزهای زوج(سه جلسه در هفته) انجام دادند.