چکیده: هدف از این تحقیق ، بررسی تأثیر تغییرات حجم پلاسما در برآورد توان هوازی بیشینه بود. بدین منظور، تعداد14 نفر از دانشجویان دختر غیرفعال (سن: 54/1±6/21 سال،شاخص توده بدن: 18/3±90/22کیلوگرم/مترمربع، حداکثر اکسیژن مصرفی : 18/4±12/29 میلی لیتر/کیلوگرم/دقیقه) انتخاب و مورد مطالعه قرار گرفتند. این پژوهش در دو مرحله و به فاصله 5 روز انجام شد. مرحله اول در وضعیت هیدراسیون طبیعی و مرحله دوم پس از 12 ساعت محدودیت در مصرف مایعات اجرا شد. در صبح روزهای آزمون، وزن بدن آزمودنی ها اندازه گیری، و نمونه خون قبل از تمرین به دست آمد. نمونه خونی برای تعیین حجم پلاسما و غلظت سدیم و پتاسیم سرم بکار برده شد. حداکثر اکسیژن مصرفی با استفاده از آزمون زیربیشینه بالک و سپس براساس آزمون بیشینه بروس به دست آمد. برای تجزیه و تحلیل داده های جمع آوری شده از آزمون های آماری t همبسته در سطح معناداری 05/0?p استفاده شد. نتایج: وزن بدن (از 96/6±73/57 به 87/6±88/56 کیلوگرم)، حجم پلاسما (از 62/2±16/60 به 44/2±33/55 دسی لیتر)، توان هوازی بیشینه (بالک از 12/5±60/43 به 60/5±27/37 میلی لیتر/کیلوگرم/دقیقه و بروس از 37/4±43/32 به 34/3±85/28 میلی لیتر/کیلوگرم/دقیقه) به طور معناداری کاهش یافت. افزایش غلظت سدیم (از 52/1±21/137 به 4/1±1/140 میلی اکی والان/لیتر) و پتاسیم سرم (از 22/0±8/3 به 15/0±9/3 میلی اکی والان/لیتر) نیز معنادار بود. بنابراین می-توان نتیجه گیری نمود که احتمالاً کاهش حجم پلاسما به دنبال دهیدراسیون خفیف(1 تا 2% کاهش وزن بدن)، برآورد حداکثر اکسیژن مصرفی مبتنی بر ضربان قلب را کاهش می دهد.