با آغاز موج چهارم دمکراسی خواهی در کشورهای خاورمیانه و شمال آفریقا از اواخر سال 2010 میلادی مفهوم دمکراسی به گفتمان غالب در تحولات بین الملل تبدیل شده است. گذار به دمکراسی در کشورهایی که طی دهه های متمادی، سلط? دیکتاتوری خودکامه را تحمل کرده اند، به مهمترین آرمان تبدیل شده که مردم این منطقه مجدانه درصدد دستیابی به آنند. در این میان عراق که قرار بود بعد از حمل? آمریکا و نیروهای ائتلاف در سال 2003 به مدل دمکراسی برای کشورهای خاورمیانه تبدیل شود، احزاب و جریان هایش هنوز نتوانسته اند از خلال کارکردهای دمکراتیک، ساختار منسجم سیاسی در این کشور را شکل دهند. به طوری که بعد از انتخابات پارلمانی سال 2010، تشکیل دولت دوم نوری مالکی، نخست وزیر عراق، 9 ماه به درازا کشید و در این مدت هر یک از احزاب و جریان ها مشغول چانه زنی و مذاکره بر سر سهم خواهی خود بود. ناهمگونی در بافت و ساختار سیاسی- اجتماعی، فرهنگ استبدای و مطلقه حاکم بر جریان ها و همچنین عدم شکل گیری صحیح روند دولت - ملت سازی و شکل و ماهیت اقتصادی عراق از مهمترین چالش های دمکراسی سازی در عراق است.تحقیق حاضر قصد دارد با استفاده از روش توصیفی-تحلیلی بحران و چالش دمکراسی سازی در عراق طی سال های 2003 تا 2010 و همچنین دلایل تأخیر 9 ماهه در تشکیل دولت عراق بعد از انتخابات پارلمانی سال 2010 را مورد بررسی قرار دهد.

این پژوهش شامل 5 فصل است که فصل اول کلیات تحقیق و سوال اصلی و فرضیه های تحقیق را بیان می کند و در فصل دوم نظریات مختلف مطروحه درباره موضوع تحقیق بیان می گردد من جمله نظریه های همگرایی منطقه ای، نظریه ی نوکارکردگرایی جوزف نای، نظریه بازیهای توماس شلینگ و مارتین شوبیک در این فصل مطرح گردیده است و در فصل سوم چگونگی بررسی عرضه و تقاضای انرژی فسیلی و منشأ آن و کشورهای صادر کننده و وارد کننده یا متقاضی انرژی فسیلی مورد بررسی قرار گرفته و عوامل و تحولات تأثیر گذار بر ترانزیت انرژی فسیلی و تأثیر و عملکرد کشورهای عضو اوپک در ترانزیت انرژی در فصل چهارم مورد بررسی قرار گرفت و فصل پنجم فصلی است که در آن عملکرد دو دولت ایران و ترکیه در زمینه ترانزیت انرژی بررسی گردیده است و این که این دو کشور چگونه توانستند با تمرکز بر ترانزیت انرژی به رشد اقتصادی خود بیفزایند. هدف اصلی این تحقیق بیان این مسأله است که چگونه می توان با تعامل در عرصه روابط بین الملل و حسن رابطه با دیگر کشورها براحتی در عرصه اقتصادی قدم برداشت و سرمایه های خارجی کلانی را جذب اقتصاد کشور نمود و چگونه می توان بر مسائلی غیر ضروری، بسیاری از فرصت های سرمایه گذاری را از کشور گرفت و باعث شد که جامعه جهانی تمام قد در مقابل یک کشور بایستد و عرصه های مختلف را برای ظهور و بروز استعدادهای کشور تنگ وتنگ تر نماید.

با فروپاشی اتحاد جماهیر شوروی در دسامبر1991، و ظهور جمهوری های تازه استقلال یافته، تعداد کشورهای ساحلی حوزه خزر از دو کشور به پنج کشور افزایش یافت و این مسئله موجب روند جدیدی در منطقه گردید.دریای خزر یکی از محورهای مهم دیپلماسی جمهوری اسلامی ایران و از مسائل تاثیر گذار برامنیت ملی کشورمان است.رژیم حقوقی این دریا طی سال های اخیر محور تحرکات سیاست خارجی کشورهای پیرامون این دریا بوده است وتا کنون به فرجام و نتیجه نهایی نرسیده است. در این پایان نامه کوشش شده است که با رویکردی توصیفی – تحلیلی ، موضع گیری های کشورهای ساحلی دریای خزر در مورد رژیم حقوقی این دریا پس از فروپاشی بررسی شده و با توجه به این موضع گیری ها، علل عدم توافق به یک رژیم حقوقی پایدار تحلیل شده و سپس راهکاری جهت حل این مناقشه ارائه شود.

دیپلماسی و سیاست خارجی کشورها به عنوان یک عامل تعیین کننده در نظام بین الملل تحت تأثیر و تعامل تحولات شگرف در عرصه ارتباطات قرار گرفته است.رسانه به مثابه ابزاری در یپلماسی تلقی می شود که با استفاده از این ابزار، دیپلمات ها و سیاست گذاران می توانند نیات و مقاصد خود را به عنوان دیپلماسی،مورد محک و در معرض چالش های دیپلماتیک قرار دهند.دیپلماسی رسانه ای نیز عمدتاً در راستای سیاست خارجی، منافع ملی کشورها و تأثیرگذاری بیشتر بر افکار عمومی و تغییر و تحولات عمل می نماید فناوری هسته ای، به توانایی تبدیل اورانیوم موجود در طبیعت می گویند که از طریق شکافت اتم ها به اورانیوم غنی شده که دارای انرژی بسیار زیادی است به دست می آید. «به رسمیت شناخته شدن حقوق هسته ای ایران در برابر رفع آنچه نگرانی های جامعه بین المللی خوانده می شود.»تنها چنین انگاره ای است که می تواند منافع هر دو طرف را تامین کند.از مهم ترین کاربردهای انرژی هسته ای که همواره ایران به دنبال دستیابی و استفاده صلح آمیز از این انرژی می باشد عبارتند از: کاربرد در تولید برق، کاربرد در پزشکی هسته ای و امور بهداشتی، کاربرد در بخش دامپزشکی و دامپروری، کاربرد در دسترسی به منابع آب، کاربرد در بخش صنایع غذایی و کشاورزی می باشد. دپیلماسی رسانه ای در حوزه فعالیت های هسته ای صلح آمیز جمهوری اسلامی ایران بیشتر از آنکه مبتنی بر امتناع افکار عمومی باشد، مبتنی بر بهره گیری و هدایت افکار عمومی در راستای حمایت از دیپلماسی هسته ای بوده است.دیپلماسی هسته ای ناخواسته وارد مسیر دیپلماسی بحران شده است. در همه کشورهای دنیا دیپلماسی بحران الزامات و محدودیت های خاص را دارد و علنی و غیررسانه ای کردن بخشی از مباحث و اطلاعات دیپلماسی هسته ای جزو این الزامات است.فعالیت های هسته ای هم از نظر امنیتی و هم از نظر حفظ اطلاعات محرمانه فنی جزو بخش های حساس محسوب می شود که لاجرم قدرت مانور رسانه ها را محدود می کند. در مورد ایران نیز این ادعا صادق است رابطه رسانه ها و سیاست، رابطه ای ساده و یک سویه نیست.دیپلماسی رسانه ای خود را ابزاری با قابلیت بالا و به منظور نائل آمدن به جاه طلبی های نوین بین المللی معرفی می کند که ریسک خطر کمتری برای امنیت ملی به دنبال می آورد.این نوع دیپلماسی قابلیت و توانایی ترکیب جسارت و محافظه کاری را با هم دارد.در دنیای معاصر و عرصه حاکمیت فن آوری و تکنولوژی، رسانه ها بار اصلی دیپلماسی را بر دوش دارند. به طوری که حجم قابل توجهی از مراودات دیپلماتیک و پیام های سیاسی از مقابل دیدگان مردم دنیا عبور کرده و به رهبران سیاسی و تصمیم گیرندگان می رسد.