هدف از پژوهش حاضر چگونگی توسعه ورزش همگانی کشور از دیدگاه مدیران ،کارشناسان و صاحبنظران بود. روش تحقیق توصیفی–مقایسه ای بود. جامعه آماری این تحقیق را کلیه مدیران فدراسیون ورزش همگانی (5نفر) ، کارشناسان اداره کل ورزش همگانی (5نفر) مدیران هیئت های همگانی استان ها (30نفر) ، روسای انجمن های ورزش همگانی (20نفر) ، کارشناسان ورزش همگانی مراکز استان های کشور در سال 1389 (30نفر) و صاحبنظران در حوزه ی ورزش همگانی (30 نفر)، جمعاً 120 نفر تشکیل دادند. روش نمونه گیری تمام شمار و تعداد آزمودنی ها برابر با اعضای جامعه آماری در نظر گرفته شد. ابزار تحقیق پرسشنامه محقق ساخته ای بود که مشتمل بر 75 سوال و 9 خرده مقیاس بود. روایی پرسشنامه به روش نخبگان و پایایی آن با استفاده از ضریب آلفای کرونباخ محاسبه گردید (977/0=?). تکنیک های آمار استنباطی مانند آزمون کلموگروف اسمیرنوف برای بررسی وضعیت طبیعی بودن داده ها استفاده شد، از آزمونanova برای داده های طبیعی و از آزمون کروسکال والیس برای مقایسه بین سه گروه در داده های غیر طبیعی استفاده شد . برای رتبه بندی اولویت ها از آزمون فریدمن استفاده شد. با توجه به نتایج تحقیق دیدگاه سه گروه منتخب در مورد راهکارهای توسعه ورزش همگانی در بعد نظارت و ارزیابی و همچنین در اولویت بندی دیدگاه ها ، تفاوت معناداری داشته است. اولویت ها به ترتیب شامل تجهیزات و اماکن، منابع انسانی، مدیریت برگزاری و پروژه ها، محیط حقوقی و قانونی، ترویج فرهنگ، توسعه نهاد ها، نظارت و ارزیابی، حمایت مالی، توسعه علمی و آموزشی بود. واژگان کلیدی: ورزش،و رزش همگانی، توسعه، منابع انسانی، توسعه فرهنگ، محیط حقوقی و قانونی و حمایت مالی

مقدمه: بیماری دیابت علت اصلی نابینایی، نارسایی پیشرفته کلیه و قطع عضو در جمعیت بزرگسال می باشد. به دلیل از کارافتادگی ناشی از عوارض این بیماری و هزینه درمانی بسیار بالا، از عمده ترین مشکلات بهداشتی درمانی انسان ها است. با وجود مطالعات زیادی که درباره عوارض قلبی-عروقی، نفروپاتی، رتینوپاتی و نوروپاتی دیابتی انجام شده است، عوارض ریوی دیابت بسیار کم شناخته شده است. مطالعات انجام شده در این زمینه حاکی از درگیری ریوی به صورت الگوی تحدیدی در بیماران دیابتی است. برخی از مطالعات بیان کننده ارتباط بین عوارض میکروواسکولار دیابتی ( رتینوپاتی و نوروپاتی) با درگیری ریوی می باشند. ما در این مطالعه بر ان شدیم تا ارتباط بین شدت درگیری کلیوی را با درگیری ریوی در بیماران مبتلا به دیابت تیپ 2 مورد بررسی قرار دهیم. مواد وروش ها: مطالعه ما یک مطالعه توصیفی تحلیلی از نوع مقطعی می باشد که بر روی60 بیمار دیابتی تیپ 2 در سال 1392-93 انجام شده است. بیماران به4گروه(بدون نفروپاتی، میکروالبومینوری، ماکروالبومینوری و اختلال عملکرد کلیوی) تقسیم بندی شدند و برای تمام بیماران اسپیرومتری انجام و fev/fvc,fvc fev1,fev25-75 و pef اندازه گیری شد. در نهایت اطلاعات وارد نرم افزار spssشد و با تست های اماری anova، chi squre وfisher exact testوlsd تجزیه و تحلیل شد. یافته ها: در این مطالعه 60بیمار دیابتی مورد بررسی قرار گرفتند که 43% مرد و 57% زن و میانگین سنی ان ها 99/11± 7/57 سال با دامنه تغییرات 33تا 82 سال بود. میانگین نسبی fev1/fvcدر گروه بدون پروتئین اوری 85/93، در گروه میکروالبومینوری 53/92، در گروه ماکروالبومینوری 46/93 و در گروه اختلال عملکرد کلیه76/86 بود. میانگین درصد fvcدر گروه بدون پروتئین اوری 80/79، در گروه میکروالبومینوری18/70، در گروه ماکروالبومینوری74ودرگروه اختلال عملکردکلیه 83/70بود. میانگین درصدfev1درگروه بدون پروتئین اوری03/90، درگروه میکروالبومینوری82، درگروه ماکروالبومینوری90/86، ودرگروه اختلال عملکرد کلیه83/76بود. میانگین درصد fev25-75 درگروه بدون پروتئین اوری84/142، درگروه میکروالبومینوری 36/119، درگروه ماکروالبومینوری54/138ودر گروه اختلال عملکرد کلیه 83/91 بود. میانگین درصد pef در گروه بدون پروتئین اوری 92/95، درگروه میکروالبومینوری27/77، در گروه ماکروالبومینوری90/92ودرگروه اختلال عملکرد کلیه 91/59 بود. شدت نفروپاتی بادرصد fev1/fvc,fvc. fev1,pef با p-value<0. 5 رابطه معناداری داشت. نتیجه گیری: بر اساس نتایج این مطالعه در گیری ریه دربیماران دیابتی به صورت الگوی تحدیدی می باشد که با افزایش شدت نفروپاتی fev1/fvc,fvc. fev1,fev25-75,pef کاهش می یابند و در نتیجه عملکرد ریه کاهش پیدا می کند.