هدف از پژهش حاضر، ارتباط بین تحلیل رفتگی شغلی مربیان و رضایتمندی بازیکنان فوتبال لیگ برتر ایران است. این پژوهش از نوع توصیفی- همبستگی است. جامعه آماری شامل 48 مربی و 320 ورزشکار است که از طریق نمونه گیری کل شمار برای مربیان و تصادفی ساده برای ورزشکاران تعداد 48 مربی و 175 ورزشکار انتخاب شدند. برای دستیابی به اهداف پژوهش از دو پرسشنامه استاندارد تحلیل رفتگی مسلش و رضایتمندی ریمر استفاده گردید. پایایی پرسشنامه ها از طریق آلفای کرونباخ با ضریب 72/0 برای تحلیل رفتگی و 80/0 برای رضایتمندی برآورد شد. داده های گردآوری شده از طریق آمار توصیفی و استنباطی شامل شاخص های مرکزی و پراکندگی، آزمون کلموگروف-اسمیرنوف و ضریب همبستگی پیرسون و اسپیرمن مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت. نتایج تحقیق نشان داد: بین سن و سابقه مربیگری مربیان با تحلیل رفتگی رابطه معناداری وجود ندارد (01/0 p>). بین تمامی ابعاد تحلیل رفتگی و رضایتمندی ورزشکاران رابطه معکوس معنی دار وجود دارد (05/0p<). بین تحلیل-رفتگی مربیان و تمامی ابعاد رضایتمندی ورزشکاران رابطه معنی دار وجود دارد (01/0p<). بین تحلیل رفتگی مربیان و رضایتمندی ورزشکاران همبستگی معکوس قوی وجود دارد ( 93/0- r= و 01/0p<).