مصرف مزمن دیازپام در پزشکی مرسوم است، درمطالعه حاضر اثر استرس گرسنگی بر صدمات ناشی از ایسکمی – ریپرفیوژن به دنبال مصرف مکرر دیازپام بررسی شد. ?-) و چهار گروه تجربی (?? و?) 250-300 ) به دو گروه کنترل g) موشهای صحرایی نر ویستار نرمال (i.p) به مدت 5 روز تحت تجویز درون صفاقی (n=9) ?? و ? تقسیم شدند. گروههای کنترل (?v 24 از غذا h علاوه بر پروتکل فوق الذکر در پنجمین روز آزمایش ?? سالین قرار گرفتند. گروه کنترل ?? و ? دیازپام قرار گرفتند [گروه i.p محروم شدند. گروههای تجربی به مدت 5 روز، مورد تجویز علاوه بر پروتکل ذکر شده در روز پنجم ?v و ?? 5)]. گروه تست mg/kg)?v و??? 1)، گروه mg/kg) 24 از غذا محروم شدند. قلب های مجزا شده به روش لانگندورف تحت 25 دقیقه h آزمایش ایسکمی و 25 دقیقه ریپرفیوژن قرار گرفتند. پارامترهای عملکردی قلب از جمله نوسانات بطن چپ، ضربانات قلب )اندازه گیری شدند. x نوسانات بطن چپ ) rpp ضربانات قلب، و معیارعملکرد قلب سایز انفارکتوس با استفاده از رنگ آمیزی تترازولیوم سنجیده شد. درمقایسه با گروه rpp 1و 5، میانگین مقادیر mg/kg در گروههای دریافت کننده دیازپام با غلظت تفاوت معنی داری داشت، که بیانگر شدت بیشتر آسیب متعاقب ایسکمی – ری پرفیوژن ?? کنترل که مورد تجویزدیازپام توأم با گرسنگی قرار ( ?v و ??) دراین دو گروه است. اما در گروههای تجربی گرفته بودند، این تفاوت دیده نشد.مطالعه حاضر برای اولین بار تأثیر حفاظتی گرسنگی را در حضور تجویز مزمن دیازپام نشان داد. مطالعات تکمیلی جهت روشن شدن نقش دانسیته گیرندهی بنزودیازپین محیطی و منافذ میتوکندریایی در این رابطه پیشنهاد میگردد. کلمات کلیدی: قلب مجزا، ایسکمی- ری پرفیوژن، گرسنگی، دیازپام، موش صحرایی نر.