روش فعلیت محور یک روش تدریس جدید است که نتایج تئوریهای مدرن آموزش زبان را در خود دارد. به نظر میرسد این روش در بالا بردن دانش زبانی فراگیران موثر باشد، گرچه، تحقیقات تجربی اندکی در مورد بکارگیری آن با تاکید بر ساختار انجام شده است. این تحقیق بر ان است تا تاثیر روش فعلیت محور را بر کمک به زبان آموزان ایرانی در یادگیری ساختار زبان انگلیسی بررسی نماید. در این تحقیق بر تاثیرروش فعلیت محور در یادگیری گرامر توسط فراگیران ایرانی زبان انگلیسی در سطح ابتدایی تاکید شده است. همچنین، این تحقیق برای تشخیص میزان علاقه و انگیزه دانش آموزان در انجام فعالیتها طراحی شده است. در رابطه با هدف این تحقیق، فرضیه های زیر مطرح شده است: فرضیه 1: فراگیرانی که به روش فعلیت محور آموزش دیده می شوند گرامر را بهتر از فراگیران به روش ساختارگرایی یاد می گیرند. فرضیه 2: فراگیرانی که به روش فعلیت محور آموزش دیده می شوند به یادگیری گرامر بیشتر علاقمندند و بیشتر شرکت می کنند. در ابتدا، یک تست تخصصی برای تشخیص میزان همگن بودن از دو گروه دانش آموزان 48 نفری گرفته شد. نمرات دانش آموزان در تست گرامر به عنوان نمرات آزمون اولیه (پیش آزمون) آنها در نظر گرفته شد. بعد از اطمینان از همگن بودن دو گروه، فرایند تحقیق با تدریس و یادگیری از طریق روشهای ساختارگرایی و فعلیت محور به دانش آموزان انجام شد. دانش آموزان گروه کنترل با روش ساختارگرایی آموزش دیده شدند و دانش آموزان گروه آزمایشی از طریق روش فعلیت محور. بعد از تدریس سه درس، یک آزمون نهایی (پس آزمون) اجرا گردید و نمرات دانش آموزان به عنوان نمرات نهایی (پس آزمون) در نظر گرفته شد. در آخر، یک پرسشنامه برای تشخیص میزان علاقه دانش آموزان به انجام فعالیتهای مختلف به آنها داده شد. در رابطه با فرضیه اول، عملکرد دو گروه درآزمون نهایی مقایسه شد و از طریق آزمون تجزیه و تحلیل گردید. نتایج نشان داد که روش تدریس فعلیت محور با تاکید بر ساختار موثرتر از روش تدریس ساختارگرایی بود. در مورد فرضیه دوم، پاسخ دانش آموزان به پرسشنامه از طریق روش شمار بسامد بررسی و تحلیل گردید. نتیجه این بود که دانش آموزان در حد زیادی علاقمند به انجام فعالیتهای دستوری و یادگیری گرامر با روش فعلیت محور بودند. کلمات کلیدی: روش فعلیت محور، یادگیری گرامر، روش ساختارگرایی، فراگیران زبان انگلیسی در سطح ابتدایی