پژوهش بر اساس بررسی مفهوم شادی در شعر کلاسیک با تکیه بر قصاید منوچهری و غزلیّات سعدی و دیوان صائب تنظیم و در ابتدا نیز گزارشی از پیشینه ی تحقیق و روش و هدف آن بیان شده است . افکار و اندیشه های شعرا و نویسندگان هر دوره در بستر زمان و مکان پرورش یافته و تأثیر پذیر از همه ی عوامل حیاتی و تا حدّی پدیده های طبیعی دوران زندگی شان می باشد . تأثیر اوضاع اجتماعی و سیاسی و فرهنگی قرن چهارم تا قرن دوازدهم و فضای حاکم بر آن دوران یکی از محور های مورد بررسی است . اشعار شاعران توانای سبک خراسانی ،عراقی و هندی نمایانگر احوال و احساسات و ادراکات نفسانی و آینه ی اوضاع زمان خودشان است . مفهوم شادی به عنوان یکی از درون مایه های شعری در قصاید منوچهری هنگام دیدار باغ و بوستان و گردش نوروزی از جوانی طبیعت برای شادی و نشاط زندگی بهره می گیرد. مستندات اشعار سعدی می آموزد که برای سرزنده و پویا بودن نیازی به تحرّک های ظاهری نیست بلکه نگاه شاعرانه به زیبایی های موجود است . صائب شاعری پیام دار در غزلیّات خود گاهی به شرح وضع زمانه می پردازد و مردم را به راستی و وفاداری و جوانمردی دعوت می کند.