حقوق بشر از مسائل مهم جهان امروزی می باشد که در ادبیات فارسی پسا مشروطه؛ بویژه شعر نو فارسی،در کانون محتوای اشعار قرار گرفته است. بشر ایرانی که با جنبش مشروطه بیدار شده بود، خود را با تحولات جهانی همگام و همراه ساخت و به باز تعریف خود و حقوق سیاسی، اجتماعی و تبیین شیوه ی ارتباط خود با دیگران و حکومت پرداخت .این نوزایی فکری، حاکمیت و دستگاه استبداد را به چالش کشید. ادبیات و بخصوص شعر نو فارسی که رهایی خود را مدیون تحولات فکری و ادبی و تاثیر پذیری از جریانهای جهانی است، با پرداختن به محتواهای فکری جدید و بویژه حقوق بشر و تزریق این مفاهیم به درون جامعه ، رسالتی بزرگ را بر دوش گرفت. این مفاهیم که در شعر پسامشروطه و در شعر شاعرانی چون نیما، شاملو، اخوان، فروغ، صفار زاده، شفیعی کدکنی و بسیاری دیگر از شاعران دیده می شود، مردم ایران را با حقوق بشر و موانع استیفای حقوق آشنا ساخت. مفاهیم حقوق بشری در شعر چندین شاعر بازتاب وسیع تری نسبت به بقیه ی شاعران دارد که در این رساله به گزاره های حقوق بشر در شعر فروغ فرخ زاد ، طاهره صفار زاده و شفیعی کدکنی پرداخته ایم. مهمترین گزاره های حقوق بشر در شعر فرخ زاد ، حقوق زنان، عدالت اجتماعی، آزادی بیان و حقوق کودکان می باشد در شعر صفار زاده، عدالت اجتماعی، آزادی و نقض حقوق بشر در کشورهای دیگر بخصوص کشورهای مسلمان همچون عراق، فلسطین و افغانستان بازتاب بیشتری دارند و در شعر شفیعی کدکنی، آزادی های سیاسی و عدالت اجتماعی از بقیه ی مسائل حقوق بشری بیشتر نمود دارند.