هدف: هدف این تحقیق، تعیین تأثیر تمرینات مقاومتی و استقامتی بر پاسخ های حاد آندروژن ها(تستوسترون و دی هیدرواپی آندرسترون سولفات)، کورتیزول و لاکتات در مردان میانسال بود. روش: برای این منظور از میان مردان میانسال ساکن مشهد که داوطلب شرکت در پژوهش بودند؛ تعداد 10 مرد واجد شرایط ، به شیوه انتخابی در دسترس انتخاب شدند. آزمودنی ها پس از جلسات تعیین حداکثر اکسیژن مصرفی و قدرت عضلانی، به روش جایگزینی متقاطع در گروه های تمرین مقاومتی، استقامتی و کنترل(استراحت) شرکت کردند. در سه وهل? قبل، بلافاصله و 15 دقیقه پس از اتمام پروتکل تمرین مقاومتی، استقامتی و یا استراحت، نمونه گیری خونی انجام شد. پس از جداسازی سرم، مقادیر تستوسترون، دی هیدرواپی آندرسترون سولفات، کورتیزول و لاکتات اندازه-گیری شدند. این متغیرها و نیز نسبت تستوسترون به کورتیزول و نسبت دی هیدرواپی آندرسترون سولفات به کورتیزول از طریق آزمون های تحلیل واریانس برای اندازه های تکراری، تحلیل واریانس و کروسکال والیس در سطح معنی داری 05/0>p مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفتند. یافته ها: یک جلسه تمرین مقاومتی و نیز یک جلسه تمرین استقامتی تأثیر حادی بر سطوح آندروژن ها، کورتیزول، نسبت تستوسترون به کورتیزول و نسبت دی هیدرواپی آندرسترون سولفات به کورتیزول ندارند؛ اما بر سطوح لاکتات تأثیر معنی داری داشته و آن را در مراحل بلافاصله پس از تمرین و 15 دقیقه پس از اتمام تمرین افزایش می دهند.