بنا بر مطالعات انجام شده بر اساس تلفیقی از داده های سطحی، چاه ها و ژئوفیزیکی، در کمربند چین خورده- تراستی زاگرس، توالی ضخیمی از سنگ های رسوبی بر روی پی سنگ پرکامبرین قرار گرفته است. این واحد های رسوبی در منطقه جنوب خاوری زاگرس توسط تعداد قابل ملاحظه ای از گنبدهای نمکی آشکار و پنهان قطع شده اند. شناخت توزیع مکانی گنبدهای نمکی و همچنین برآورد عمق پی سنگ می تواند نقش بسیار کلیدی در اکتشاف ذخایر هیدروکربوری داشته باشد. در این رساله با استفاده از داده های مغناطیس زمینی، دو هدف عمده شامل مطالعه توزیع مکانی گنبدهای نمکی موجود و نیز، برآورد عمق پی سنگ در گستره مورد بررسی دنبال می شود. به منظور یافتن موقعیت گنبد های نمکی، پس از طی مراحل پیش پردازش داده های شرکت ملی نفت ایران، از شیوه های استاندارد ژئوفیزیکی استفاده شد. برجسته ترین روش های به کار رفته در این زمینه شامل فیلتر میان گذر، تیلت و فیلتر تعدیل دامنه خودکار هستند. اما تقریباً با اعمال هیچ یک از این روش ها، گنبدهای نمکی (ظاهر یا مدفون) در داده مغناطیسی مشاهده نشد. دلیل عمده آن، فقدان لایه کلیدی مغناطیسی رخنمون دار یا کم عمق در اطراف گنبدهای نمکی و میان رسوبات غیرمغناطیسی منطقه استنباط شد. برای تخمین عمق پی سنگ در زیر یک سکانس رسوبی با ضخامت تقریبی 15-10 کیلومتر، سه روش متفاوت به کار گرفته شد. ابتدا با مدل سازی و استفاده از داده های مصنوعی، نقاط قوت و ضعف هر یک از این روش ها بررسی شده و سپس بر روی داده های مغناطیسی واقعی اعمال شدند. سه روش به کار رفته شامل ادامه به فراسو، تیلت و واهم آمیخت اویلر هستند. روش های ادامه به فراسو و تیلت به دلیل محدودیت های موجود که به ترتیب به ابعاد منطقه برداشت، طول موج ساختارهای زمین شناسی و یا به خود روش مربوط می شود، تا حدی رضایت بخش بوده اند. با روش اویلر علاوه بر عمق پی سنگ، توپوگرافی سطح پی سنگ این منطقه نیز بررسی شده است. با توجه به ناهنجاری مغناطیسی مشاهده شده، روندی که موقعیت جواب های اویلر از آن تبعیت می کنند، با روند بلندی های قدیمی زاگرس که شمال شمال شرق-جنوب جنوب غرب هستند، مطابقت دارد.