چکیده هدف این پژوهش، بررسی تأثیر حجم های متفاوت ماساژ موضعی در ترمیم استقامت قدرتی پنجه جودوکاران در فعالیت دینامومتریکی سریالی بود. به این منظور، تعداد 10 مرد جودوکار با فاصله زمانی یک هفته، در سه جلسه مختلف از حجم های متفاوت ماساژ در تناوب های دو دقیقه ای استراحت بین سری های تمرین با دینامومتر بهره مند شدند. برنامه ریکاوری دو دقیقه ای بین سری ها در جلسات مختلف شامل، دو دقیقه ماساژ موضعی، دو دقیقه استراحت غیرفعال و روش ترکیبی ماساژ و استراحت بود. تجزیه و تحلیل آماری داده-ها از طریق آزمون تحلیل واریانس با اندازه های مکرر و آزمون تعقیبی بونفرونی انجام گرفت. یافته های حاصل نشان دادند که تأثیرات روش ریکاوری با ماساژ دو دقیقه ای و استراحت غیرفعال با یکدیگر تفاوت چندانی ندارند، اما به مراتب بهتر از روش ترکیبی می باشند. از این یافته ها می-توان نتیجه گرفت که در تناوبات استراحتی کوتاه مدت، فرصت کافی برای ترکیب تأثیرات ناشی از دو یا چند روش ریکاوری وجود ندارد.