مطالعه حاضر با هدف شناسایی مولفه های دینی و نقش این مولفه ها در سلامت عمومی و خودشکوفایی دانشجویان انجام شده است. نمونه استفاده شده در این مطالعه، شامل 369 نفر از دانشجویان دانشگاه سیستان و بلوچستان می باشند که دو گروه مذهبی سنی و شیعه را در بر می گیرد. ابزار مورد استفاده، شامل مقیاس سنجش دینداری در دانشجویان (خدایاری فرد و همکاران)، پرسشنامه سلامت عمومی (ghq-28) (گلدبرگ و هیلر)، و مقیاس سنجش خودشکوفایی (نجاریان و مهرابی زاده)، می باشد. نتایج بیان گر این مطلب بود که مولفه های نگرش دینی (شناخت دینی، گرایش و عواطف دینی، باور دینی و عمل به دین) با نمرات پرسشنامه سلامت عمومی (ghq) و اکثر خرده مقیاس های آن ( بجز مقیاس کارکرد اجتماعی) ارتباط منفی معناداری دارند، و نگرش دینی توانایی پیش بینی (3/8) واریانس سلامت را به صورت معنادار نشان می دهد. در بررسی ارتباط مولفه های نگرش دینی و خودشکوفایی نیز نتایج به دست آمده مبین وجود ارتباط مثبت بین این مولفه ها و خودشکوفایی می باشد، و نگرش دینی توانایی پیش بینی (1/11) واریانس خودشکوفایی را به صورت معنادار نشان می دهد. در بررسی های بیشتر این نکته مشخص شد شناخت دینی به عنوان بهترین پیش بینی کننده برای سلامت (افسردگی و اضطراب)، و عمل به دین بهترین پیش بینی کننده برای خودشکوفایی می باشند. همچنین خودشکوفایی تأثیر بسزایی در تعیین واریانس سلامت که توسط نگرش دینی پیش بینی می شود دارد و این متغیر به عنوان یک متغیر میانجی برای دو متغیر دیگر عمل می کند.

هدف اصلی از انجام پژوهش حاضر بررسی میزان حساسیت پرسشنامه های whoqol-bref و sf-36 به فرایند درمان در دو گروه بیماران با اختلالات جسمانی ( n=40 ) و روانی ( n=40 ) بود. نتایج نشان داد که در پرسشنامه whoqol-bref میانگین نمرات بیماران جسمانی وروانی در طول فرایند درمان در متغیر های رضایتمندی از زندگی و ابعاد مختلف آن افزایش معناداری دارد. در ارتباط با پرسشنامه sf-36 نیزشواهد نشان داد که میانگین نمرات بیماران جسمانی و روانی در سه مرحله اندازه گیری در ابعاد سلامت جسمانی، سلامت روانشناختی و نمره کلsf-36 به طور معناداری افزایش یافت. درمجموع، نتایج پژوهش حاضر، شواهد روانسنجی بیشتری برای حساسیت پرسشنامه های whoqol-bref و sf-36 به فرایند درمان اختلالات جسمانی و روانی فراهم می آورد.

هدف از انجام پژوهش حاضر بررسی نقش سبک های یادگیری کلب در پیش بینی موفقیت دانشجویان در درس آمار می باشد.روش انجام پژوهش ،توصیفی همبستگی و جامعه آماری این تحقیق کلیه دانشجویان رشته ی روانشناسی در سالهای 1390 و 1391 می باشند که درس آمار توصیفی و استنباطی را گذرانده اند. نمونه مورد بررسی عبارت بود از 103 نفر دانشجویان روانشناسی که به روش نمونه گیری در دسترس انتخاب و ضمن بررسی نمرات درس آمار آنها پرسش نامه ی کلب بر روی آنها به مورد اجرا گذارده شد. از آزمون های رگرسیون خطی و معادلات ساختاری برای تجزیه و تحلیل داده ها استفاده و نتایج حاصل از این تحلیل نشان داد که سبک های یادگیری می توانند پیش بینی کننده پیشرفت تحصیلی دانشجویان در درس آمار باشند.

هدف پژوهش حاضر بررسی مقایسه ای حساسیت پرسشنامه های کیفیت زندگی سازمان جهانی بهداشت (whoqol-bref) و sf-36 در افراد با رفتارهای پرخطر و گروه عادی(سالم) می باشد. بدین منظور نمونه ای مشتمل بر 120 آزمودنی- 60 نفر دارای رفتارهای پرخطر(45 مرد و 15 زن) و 60 فرد سالم (45 مرد و 15 زن)- با روش نمونه گیری در دسترس انتخاب شدند. داده های پژوهش با استفاده از پرسشنامه های whoqol-bref و sf-36 جمع آوری و جهت آزمون فرضیات از آزمون های تحلیل واریانس یکراهه و آزمون تعقیبی tukey استفاده شد. یافته ها نشان داد که تفاوت معنی داری در میانگین نمرات بعد جسمانی(بین مرد-پرخطر و مرد-سالم) و روانشناختی(بین زن-پرخطر و مرد-سالم) بر اساس پرسشنامه whoqol-bref وجود دارد. در ارتباط با پرسشنامه ی sf-36 نیز شواهد نشان داد که تفاوت معناداری در میانگین نمرات بعد جسمانی(بین مرد-پرخطر و مرد-سالم، زن-پرخطر و مرد-سالم) و روانشناختی (بین مرد-پرخطر و مرد-سالم ، زن-پرخطر و مرد-سالم) وجود دارد. همچنین از نظر کیفیت زندگی تفاوت معنی داری بین افراد با رفتارهای پرخطر و افراد سالم وجود دارد. در مجموع، نتایج پژوهش حاضر، شواهد روانسنجی بیشتری را برای حساسیت پرسشنامه های whoqol-bref و sf-36 در افراد با رفتار پرخطر و فاقد رفتار پرخطر(سالم) فراهم آورد. کلید واژه: حساسیت، کیفیت زندگی، پرسشنامه whoqol-bref، پرسشنامه sf-36، افراد با رفتارهای پرخطر