سرطان به عنوان یکی از معضلات جامعه بشری با تهدید انسان ها در تمام گروه های سنی سبب بار مالی، جانی، اقتصادی، اجتماعی و خانوادگی فراوانی می شود. در میان انواع مختلف سرطان، سرطان سینه یکی از متداول ترین و مهمترین علت مرگ زنان در جهان می باشد. در حال حاضر پژوهش های بسیاری بر روی تولید نانوداروهای هدفمند جهت کاربرد آنها در درمان اختصاصی سرطان انجام می گیرد. در تحقیق حاضر نانومیله های طلا پس از فعال سازی، با پپتید بومبسین کونژوگه و با پلی اتیلن گلیکول روکش گردیدند و اتصال آنها توسط طیف سنجی جذبی مرئی-فرابنفش و مادون قرمز تایید گردید. مطالعات پایداری نشان دادند که نانوکونژوگه تولید شده تا 1 ماه در ظروف تیره قابل نگهداری می باشد. به علاوه، نانوداروی تولید شده دارای پایداری نوری و ساختمانی مناسبی به مدت 24 ساعت در خون می باشد. طی مطالعات زیست سازگاری نیز اثبات گردید روکش کردن نانودارو با پلی اتیلن گلیکول سبب گردیده نانوکونژوگه زیست سازگاری قابل توجه ای داشته باشد. مطالعات اتصال اختصاصی نشان داد که نانوکونژوگه تولید شده با اختصاصیت بالایی به سلول های سرطانی سینه (t47d) بیان کننده رسپتور پپتید آزاد کننده گاسترین (grp) متصل می گردند و طبق نتایج اینترنالیزاسیون با گذشت زمان، میزان جذب نانوکونژوگه در این رده سلولی افزایش می یابد. در طی مطالعات فوتوترمال تراپی برون تنی، مرگ سلولی قابل توجهی در سلول های سرطانی سینه (t47d) انکوبه شده با نانوکونژوگه هدفمند و تابش لیزر (830 نانومتر، 80 میلی وات ، 3 دقیقه) مشاهده گردید. مطالعات توزیع حیاتی در زمان های مختلف بر روی موش های مبتلا به تومور سینه تجمع معنی دار نانوداروی تولید شده را در بافت توموری اثبات و بهترین زمان فوتوترمال تراپی درون تنی، 6 ساعت پس از تزریق نانودارو تعیین گردید. به علاوه، مقایسه نتایج توزیع حیاتی در اندام های مختلف، هدف گیری مناسب بافت های بیان کننده رسپتور grp (تومور و پانکراس) را توسط نانوکونژوگه اثبات کرد. نتایج فوتوترمال تراپی در شرایط درون تنی نشان داد که بافت توموری در موش های balb/c مبتلا به تومور سینه پس از تزریق نانودارو و تابش لیزر (830 نانومتر، 80 میلی وات ، 6 دقیقه) دچار نکروز شده و به طور کامل از بین رفته است. موش های درمان شده تا 60 روز پس از تیمار همچنان زنده باقی ماندند. نتایج بدست آمده در این تحقیق بیانگر توانایی درمان هدفمند بافت سرطانی سینه بیان کننده رسپتور grp با استفاده از نانوداروی gnr-bn-peg به روش فوتوترمال تراپی در مدل موشی می باشد.

در این رساله ویژگیهای ساختاری، مورفولوژیکی، مغناطیسی، پیوندهای مولکولی و ترکیبات عنصری نانوذرات fe3o4، نانوذرات آلیاژی fe-ni، نانوذرات پوسته-هسته fe3o4-sio2، fe3o4-c، fe3o4-zno و fe3o4-dextran بمنظور کاربرد در حیطه بیولوژیک (عامل کنتراست در mri) با روش هم رسوبی تهیه گردیده اند. نمونه ها به کمک آنالیزهای xrd، sem، tem، vsm، ftir و edx مورد مطالعه قرار گرفته اند. اثر پارامترهایی مانند عامل رسوب دهنده، دمای واکنش، دمای بازپخت، نسبت مولی مواد اولیه و نسبت غلظت پوسته به هسته روی ویژگیهای فیزیکی نانوذرات بررسی گردیده است. نتایج بدست آمده روی نانوذرات fe3o4 بیانگر تشکیل ساختار اسپینل معکوس و رشد کریستالیت های به ابعاد 6-7 نانومتر با خواص ابرپارامغناطیس، مغناطش اشباع emu/g 23/48 و وادارندگی بسیار کوچک oe 07/4 می باشد. تغییر نوع عامل رسوب دهنده منجر به تشکیل نانوذرات ابرپارامغناطیس با مغناطش اشباع بالاتر و وادارندگی کمتر شده است. با افزایش دمای واکنش، اندازه کریستالیت ها و مغناطش اشباع نانوذرات افزایش یافته است. افزایش دمای بازپخت از 250 تا oc 850 با دو نوع گذار ساختاری و مغناطیسی همراه است. گذار فاز از fe3o4 با ساختار اسپینل معکوس به γ-fe2o3 با ساختار اسپینل معکوس در دمای oc 250 و بالاتر رخ داده است. گذار از fe3o4 با ساختار اسپینل معکوس به α-fe2o3 با ساختار شش گوشی در دمای oc 650 آغاز گردیده؛ به گونه ایکه در دمای oc 850، نانوذرات α-fe2o3 خالص تشکیل شده است. گذار از فاز ابرپارامغناطیس (fe3o4) به فرومغناطیس (α-fe2o3) از دمای oc 650 آغاز گردیده است. در این گذار مغناطش اشباع نانوذرات ابرپارامغناطیس fe3o4 از emu/g 69/41 به emu/g 48/0 در نانوذرات فرومغناطیس α-fe2o3 کاهش یافته است. افزایش دمای بازپخت منجر به بهبود نظم بلوری، کاهش کرنش و افزایش اندازه کریستالیت ها شده است. نتایج بدست آمده روی نانوذرات آلیاژی fe-ni حاکی از آنست که نانوذرات ابرپارامغناطیس هستند. افزایش اتم های نیکل اندازه کریستالیت ها را از 2/8 به 3/18 نانومتر افزایش داده و منجر به افزایش مغناطش اشباع از 3/90 به emu/g 8/106 گردیده است. بازپخت در محدوده دمایی 250 تا oc 550، منجر به گذار فاز از feni3 با ساختار مکعبی به ترکیبی از nio، nife2o4 و α-fe2o3 در دمای oc 450 گردیده است. همچنین گذار فاز از ابرپارامغناطیس (feni3) به فرومغناطیس (ترکیبی از nio و nife2o4) رخ داده است. نتایج بدست آمده روی نانوذرات هسته (مگنتیت)-پوسته (کربن، سیلیکان، اکسید روی، دکستران) حاکی از آنست مغناطش اشباع هسته (نانوذرات ابرپارامغناطیس fe3o4) بعد از پوشش دهی با یک لایه غیرمغناطیسی افت نموده است. بیشترین کاهش افت مغناطش اشباع در نانوذرات پوسته-هسته fe3o4-sio2 مشاهده شده است. همچنین افزایش غلظت پوسته نسبت به هسته در نانوذرات پوسته- هسته fe3o4-zno نیز منجر به افت شدید مغناطش اشباع گردیده است. نانوذرات پوسته-هسته fe3o4-dextran بعد از اتصال به یک بیومولکول گزارش نشده (پپتید بومبسین) به عنوان عامل کنتراست mri سرطان سینه استفاده شد. نتایج حاکی از آنست نانوذرات به دلیل وجود پوسته بیوسازگار دکستران غیرسمی هستند. نانودارو روی مدل موشی با استفاده از موش balb/c مورد آزمایش قرار گرفت. تصاویر وزن t2 و t2* mr از موش ها حاکی از آنست نانوذرات بیشترین تجمع را در ناحیه تومور سینه داشته و کنتراست را در ناحیه تومور، 13 ساعت بعد از تزریق به شدت افزایش داده اند.