مسأله این تحقیق بررسی مجازات هائی است که در فقه و حقوق برای جرایم صوتی و تصویری در نظر گرفته شده است. هدف رساله جمع آوری همه احکام فقهی و قوانین حقوقی مربوط به این جرایم در مجموعه ای مدون است. بعد از بررسی های انجام شده پی می بریم که این جرایم در فقه وجود دارد و فقه در برابرشان پاسخگوست. یکی از بارزترین مصادیق جرایم صوتی که حکمش موجود است، غناء می باشد. در اینجا چند دیدگاه وجود دارد: موافقین و مخالفین حرمت ذاتی غناء، قائلین به تفصیل و قول به جواز را می توان به فقهاء شیعه نسبت داد. تمام فرقه های اهل تسنن بر این باورند که اصل غناء به تنهایی حلال است و آنچه از محرمات همراه آن انجام می گیرد آنرا حرام می کند. در میان فقهاء گذشته از جرم تصویری و قابل عقاب بحث شده و حکمش آمده است. در حرمت تصویر موجودات جاندار صاحب روح ظاهراً اختلافی نیست؛ اما برخی در رابطه با حرمت نقاشی آنها تردید کرده اند. در بین فقهاء معاصر استفتائاتی مبنی بر عدم جواز انتشار و توزیع، عکس خصوصی افراد و فیلم مبتذل آمده است. پدیده اینگونه جرایم (که از طریق موبایل و دوربین های پیشرفته گرفته می شود) به جهت رشد علم و فن آوری، جدید و نو ظهور بوده است. قانون برای پیشگیری از این جرایم مجازات در نظر گرفته است و ما در این رساله پیشینه تقنینی آنها را با توجه به قانون نحوه مجازات اشخاصی که در امور سمعی و بصری فعالیت های غیر مجاز می کنند و قانون مجازات اسلامی بررسی می کنیم. البته راه دیگری هم وجود دارد؛ با مراجعه به متون غنی فقهی در می یابیم که در شرع اسلام مقرراتی وجود دارد مانند عدم اشاعه فحشا، دوری از غناء، رعایت حریم خصوصی، عدم تجسس و نظاره به نامحرم و .... که با رعایت آنها از تحقق بسیاری از جرایم جلوگیری می شود.